Beh! Zo hier ga ik me gewoon even druk over maken, jongens dit kan echt niet hoor. Waar moet ik beginnen; bij het muffe thema, de bejaarde muziek, de suffe moraal? Of moet ik beginnen bij de volkomen rood op rood platte dramaturgie? Apen, rotsen, house, pillen, orgies … Kom op hé; dat is allemaal zo jaren negentig! Mmm, is Hans Kesting dat dan ook? Zou kunnen, maar ik geef hem nog het voordeel van de twijfel (om hem kon ik nog lachen met z’n Efrika). Al die acteurs konden er trouwens ook niets aan doen. Jongens ga in Godsnaam met z’n allen een weekje naar Café del Mar en drink cocktails. Dat kost vast nog minder geld dan deze drol en daar heeft iedereen een hoop meer plezier van.

‘t Ziet er bij tijd en wijle adembenemend uit en ik was ook zo nu en dan geroerd. Toch ook fijne tomaten voor sex met moeder, Freudiaanse thema boeide niet. Eigenlijk boeide een heleboel niet aan alle problemen van deze man, dus gewoon nog een tomaat. Wel extra gewei voor prachtige laatste scene! En waarom zaten er niet veel meer mensen in de zaal?

Kut kut kut kut kut kut kut!

Hallo GJ, hallo Oscar! Lamlendige dertigers samen met nog lamlendigere vijftigers op een apenrots. Ze slikken pillen en zuipen bij de vleet. Zogenaamd wanhopig het ware leven opzuigend in een decadente roes. Dit hebben we toch wel gehad? Kom op zeg.
Geweien voor de acteurs, want die doen het verder prima. Maar wat een tekst en wat een thema, en Beatrice is dood ja. Alsof we dat niet al vanaf minuut één weten.

Goed gedaan door de jongens uit het Zuiden. Fris, grappig en vooral zeer goed getimed spel. Ga zo door! Het grotere werk lonkt!

De slechtste Claus-voorstelling ooit. Op een monotoon gehakkel (dat helaas niet aansluit bij de magnifieke karakters uit het boek) proberen de acteurs iets van de rauwheid van deze familie te laten zien, maar… alles is rauw en daar slaat Simons de plank mis. En die teksten die in de roman ervoor dienen gevoel of afstand of wat dan ook te laten zien worden blindelings opgedreund, zelfs de mier op Anna’s rokje wordt als in een verteltheatervoorstelling gekopieerd. Mis!

En toch wil ik nog iets schrijven over deze voorstelling. Waarom? Omdat het de meest indrukwekkende voorstelling is die ik heb gezien tijdens dit nog maar net begonnen en nu al barre toneelseizoen. Ook al was het een reprise-voorstelling. Wat een prachtig spel; van alle acteurs, maar vooral van Thomas Thieme van wie ik veel meer wil zien. En het is waar. Ik heb een derde van de voorstelling niet kunne verstaan, maar door de absolute overtuiging waarmee de voorstelling gemaakt is, zijn zelf die scenes me bij gebleven.

Het is raar om deze voorstelling blikjes (au!) tomaten toe te werpen. Het is de meest geëngageerde radicale politieke voorstelling die ik in tijden heb gezien. De spelers van de Queeste verwoorden frustratie over het conflict tussen de Israëlies en de Palestijnen. Een frustratie die ik ook ken, daar moet ik iets mee.
De Queeste spreekt zich radicaal uit vóór de Palestijnen. Ze kiezen voor degenen met de oudste rechten, voor degenen met de minste wapens, voor degenen die de meeste doden te betreuren hebben. “In de zesdaagse oorlog vielen 25700 doden, 25000 palestijnen en 700 Israëlies.” Ik begrijp deze acteurs, hun idealisme, hun onmacht. Waarom vond ik deze voorstelling niet goed?
1. Een groot deel is een geschiedenisles.
2. De sterkste stukken van de van de voorstelling stonden op video, interviews en gruwelijke beelden uit journaaluitzendingen. > Als acteur kom je daar nooit overheen.
Beide elementen zijn op zich prima, maar maken geen theatervoorstelling.
3. Ik ben op geen enkele wijze geprikkeld om mijn mening te wijzigen of te nuanceren, vanaf het eerste woord was ik het met hen eens. > Ik ben niet hun ideale toeschouwer.
4. Verschillende keren werd het publiek gevraagd om “erover na te denken.” Maar gek genoeg gebeurde dit zonder de 4e wand écht te doorbreken. Ik werd niet persoonlijk aangesproken.
Ik vermoed dat deze groep een verandering in gang probeert te zetten. Ik zou ze willen aanraden met hun publiek in discussie te gaan voor, tijdens of na de voorstelling. Een goede docent checkt of zijn les aankomt bij zijn leerlingen. Het lauwe applaus kwam zeker niet doordat wij in ‘Shock’ waren.

Indrukwekkend drieluik. Drie tragische moorden zijn gepleegd, de moordenaars leggen uit, praten recht. Hoe mensen zichzelf in het nauw kunnen drijven.
Een lange intense tekstvoorstelling; virtuoos acteren, heldere regie. Het NT is in de kleine zaal wél interessant.

Errug interessant concept. Een ongesproken monoloog. Karakterontwikkeling via een beeldscherm. Dit is anders, nieuw, experimenteel, doorbraak, etcetera. Maar het is nog lang niet uitgewerkt. Ik had het gevoel naar een installatie te kijken. De geschreven taal (versprekingen, terugnemen) is dramatisch (nog) niet interessant genoeg. De typende vrouw had er net zo goed niet kunnen zitten. En door een gebrek aan dramatische middelen werdt het domweg saai. En onduidelijk. Wat wil je Edit? Waarom doe je dit in een theater? Mooi idee, mooi vormgegeven, maar thats it…