Tussen een decor van op schaal nagemaakte Romeinse gebouwen en een grote stalen berg vechten 6 personages voor hun leven. Caligula wordt rustig en berekenend neergezet, het gevoel dat hij weet op te wekken wat er onder de huid zit is beangstigend. Een zeer sterke Cesonia en Helicon, de enige vrienden van Caligula, de enige die hem willen beschermen. De huilscène van Helicon om het complot verder te ontrafelen is geweldig. IJzig koel worden de samenzweerders neergezet, Caligula moet dood vinden zij, hoe maakt niet uit, als hij maar dood zal gaan. Twee zijn er alleen ook erg bang, en dat kost hen uiteindelijk het leven. De dood van Caligula is een hele mooie scène, iedereen haalt nu zijn gram op Caligula. Kostuums (rubber), decor, licht helpen allemaal mee aan een lange, maar mooie voorstelling over macht, spelletjes en menselijkheid. Top!

Als deze heren nog wat werk verrichten aan de tekstbehandeling (Verstaanbaarheid!) dan is de voorstelling echt leuk. Goed hoor stemmetjes en accenten, maar met zoveel woorden in zo’n korte tijd soms zo’n gemurmel, tja dan spat het professionele er niet van af.
Verder een heerlijke voorstelling over de kip en de geit die verliefd worden. De kleuters in de zaal genoten duidelijk van de verschillende figuren en de vreemde dingen die de dieren op deze boerderij beleefden.
3 geweien voor spel, tempo, energie, en het verhaaltje. Twee tomaten tegen tekstbehandeling

Zeer veelbelovend project! De jonge makers Vincent Rietveld en Joep van der Geest zijn er absoluut in geslaagd een boeiende voorstelling te maken over daklozen/junks: mensen die er niet meer bij horen of er niet meer bij willen horen. Het spel was zeer gedreven en daarmee sterk (vooral het ‘acting model’-type was erg goed getroffen). Het toch licht beklemmende gevoel dat de voorstelling opriep bleef nog een hele tijd hangen. En toch zou ik over een weekje best weer willen gaan: om te zien of de twee makers er ook nog in geslaagd zijn de laatste puntjes op de i te zetten!

‘t Was nog behoorlijk try-out, maar dit kan heel leuk worden. Moderne variant op ‘De Theatermaker’. Rob van Gestel zet zeer overtuigend een vaste klant neer. Als je dialect praat moet het helemaal om je te bescheuren zijn, mijn buren bleven er ten minste bijna in. Hopelijk gaan ze het ook veel in dorpshuizen, herbergen en slemplokalen spelen.

Godzijdank, de jongen van de eindeloze stroom leuke ideeën begint zichzelf een beetje te herhalen. Elien van den Hoek komt nu meer aan spelen toe dan in ‘Echte vrouwen’ en dat kan ze erg goed. Voorstelling is nu voornamelijk grappig. Volgens mij wordt het sterker als het een beetje saai wordt, de spelers zijn leuk genoeg om naar te kijken. Uitsmijter is leuk, maar houd ik voor me…

Ik word nog al eens moe van voorstellingen waarin de verschillende disciplines worden gecombineerd om zo het onvermogen te communiceren uit te drukken. Hier werkte dat toch erg goed, vooral omdat alles ondergeschikt was aan het geluid. Heel veel verschillende soorten geluid uit heel veel verschillende soorten dingen en mensen. Soms herkenbaar, soms vervreemdend. Een beetje te lang. Fijn dat de voorstelling autisme op een meer filosofische manier beschouwd en niet in medelijden verzandt.

Voorstelling met de langste titel die ik ooit gezien heb, langer zelfs dan ‘Ik vond die pan-erotische theorie van Cynthia toch redelijk indrukwekkend’. Lange titels zijn, tenminste bij films, meestal grappig. Dit was helemaal niet grappig. Dit was serieus en behoorlijk goed. Mooi geluidsdecor, mooie wanhoop van verschillende spelers. Wel te lang, en een paar scènes hadden geschrapt mogen worden, maar regisseuse Ragna Aurich ga ik in de gaten houden

Ik kende dit stuk niet, ben benieuwd wat ze er allemaal zelf aan geknipt en geplakt hebben. Veel spelplezier, maatschappijkritiek, hapjes en drankjes in een ranzige discotheek. Helemaal goed!

De voorstelling begint heel klein. We kijken in een poppenkast op een toneeltje naar een bonzaiboompje. Ik overpeins hoe bonzaiboompjes een ideale metafoor zijn voor de maakbaarheid van dit leven. Ik raak ontroerd. Dat duurt niet lang, daarna volgt een cabaretachtige scène die alle diepgang weglacht. Dat blijft zo de hele voorstelling doorgaan, zodra het gewicht krijgt of ontroerd, komt er een grap of een dansje. Daardoor wordt het een leuke voorstelling in de traditie van speelgoedgod Rieks Swarte, maar niet echt memorabel. Extra gewei voor de ENCI en voor de acteurs die in zo’n gort droge omgeving moeten spelen; ik had al last van m’n keel en ik mocht de hele voorsteling mijn mond houden.

Hoera voor Ger Thijs. Hij is enorm goed als vervelende zieke vader. Een hele kunst om terwijl je in bed ligt, toch interessant te zijn om naar te kijken. Jos van Hulst is grijzer en stiller en dat klopt als je zo’n vader hebt en dood bent. Het gekloot met de sneeuw op het einde, maakte het gezellig, wat de wat sombere conclusie wel kan gebruiken.