Ik was niet van plan een woord vuil te maken aan deze wanstaltige voorstelling, maar ik moet even reageren op de recensie van JS, gezien 24/6/03! Waar haal je het vandaan dat Steven zou worden vergeten na de Caligula van Iwan Walhain?! Ik wil proberen deze acteur niet persoonlijk iets aan te rekenen, maar wel de regisseur Mirjam Koen. Ik heb inmiddels verschillende voorstellingen van haar gezien en ik vind ze misselijkmakend pretentieus en ze getuigen van een absolute wansmaak!! Deze vrouw moet het verboden worden theater te maken. Ik begrijp echt niet waarom deze voorstelling bestaansrecht zou moeten hebben. Hulde aan Jose Kuipers en aan Jose Kuipers alleen (!) dat ze het presteert om binnen dit gruwelijke geweld overeind te blijven.
Waag het gdvrdmm nog eens aan Steven van Watermeulen te komen!!!

Steven Watermeulen die Caligula enkele jaren geleden bij het Zuildeijk Toneel sterk speelde, is snel vergeten als je naar deze OT-voorstelling kijkt. Iwan Walhain geeft op adembenemende wijze inhoud aan de gekte en de waanzin die zich steeds meer van de Romeinse keizer meester maakt. De gelaatsuitdrukkingen waarin onder meer diepe huivering en ongeloof te zien zijn, maken het kijken naar deze jonge acteur tot een feest. Extra gewei voor prachtig decor van geminiatuurde maar o zo mooi gemaakte Romeinse tempels met trucjes.

Een mooie voorstelling, qua decor, qua tekst en ook qua spel. Toch ontbreekt er iets. Het is te vlak, de ontwikkeling die Caligula doormaakt in zijn waanzin komt onvoldoende naar voren. In die zin een gemiste kans.

Bijna slaagt OT er in om een lijk tot leven te wekken. Want, hoewel de teksten en ideeën van Camus belangwekkend en actueel blijven, met Caligula heeft hij echt geen zinderend toneel geschreven. En toch slagen een origineel decor (Jan Neggers), een gros prachtige regievondsten (Mirjam Koen) én spelers als Iwan Walhain (Caligula) en José Kuipers (Caesonia), er op een haar na in, die handicap ongedaan te maken. Wat mij betreft bleef daarom weliswaar de vervoering uit, maar viel er gisteravond wel heel veel te bewonderen.

Erg mooie voorstelling ten minste als je van taal houdt en je bereid bent je daar aan over te geven. Bij mij is dat gelukt en ik heb ervaren hoe beangstigend het mechanisme van de macht kan zijn. Moeilijke teksten maar zeker de moeite waard.

Tussen een decor van op schaal nagemaakte Romeinse gebouwen en een grote stalen berg vechten 6 personages voor hun leven. Caligula wordt rustig en berekenend neergezet, het gevoel dat hij weet op te wekken wat er onder de huid zit is beangstigend. Een zeer sterke Cesonia en Helicon, de enige vrienden van Caligula, de enige die hem willen beschermen. De huilscène van Helicon om het complot verder te ontrafelen is geweldig. IJzig koel worden de samenzweerders neergezet, Caligula moet dood vinden zij, hoe maakt niet uit, als hij maar dood zal gaan. Twee zijn er alleen ook erg bang, en dat kost hen uiteindelijk het leven. De dood van Caligula is een hele mooie scène, iedereen haalt nu zijn gram op Caligula. Kostuums (rubber), decor, licht helpen allemaal mee aan een lange, maar mooie voorstelling over macht, spelletjes en menselijkheid. Top!