Na al die mooie dingen op Oerol ga je twijfelen aan je kritische houding t.o.v. theater; vind ik soms alles goed?
Nee dus, dit vond ik echt behoorlijk bagger.
Een mooi gegeven (Pinokkio twijfelt, net als iedereen, over de relatie tot z’n schepper(s)) heeft geresulteerd in melige houtje-touwtje scene’s, met verdraaide stemmetjes en wat mannelijk naakt om het hip te laten lijken…

Leuke frisse en experimentele voorstelling. Originele vondsten met betrekking tot de combinatie van verhalen vertellen en toneelspelen. Mooi toneelbeeld ook. De tomaat is voor de wat trage start in het begin van het stuk plus voor het feit dat het stuk in de eerste helft te veel leunt op de muzikale ondersteuning.
De muziek is overigens prachtig en reikt soms naar de mistige toppen van de schoonheid.
Een extra gewei voor Erik Whien die zich, na afgestudeerd te zijn als docent/regisseur in Maastricht, ontpopt als een all round theaterman met buitengewone talenten voor het acteren an sich en het opzoeken en overbrengen van subtiele dan wel droge dan wel vette humor.

De voorstelling begint heel klein. We kijken in een poppenkast op een toneeltje naar een bonzaiboompje. Ik overpeins hoe bonzaiboompjes een ideale metafoor zijn voor de maakbaarheid van dit leven. Ik raak ontroerd. Dat duurt niet lang, daarna volgt een cabaretachtige scène die alle diepgang weglacht. Dat blijft zo de hele voorstelling doorgaan, zodra het gewicht krijgt of ontroerd, komt er een grap of een dansje. Daardoor wordt het een leuke voorstelling in de traditie van speelgoedgod Rieks Swarte, maar niet echt memorabel. Extra gewei voor de ENCI en voor de acteurs die in zo’n gort droge omgeving moeten spelen; ik had al last van m’n keel en ik mocht de hele voorsteling mijn mond houden.

Mooie ideeën, af en toe scherpe observaties over de vergankelijkheid van theaterwerk en de angsten van jonge vaders. (Klopt het als ik denk dat de acteurs zelf net voor nageslacht hebben gezorgd? Ze kunnen er in ieder geval mooi over tobben…) Jammer is dat er te veel onuitgewerkte ideeën in zitten en de voorstelling als geheel niet scherp genoeg is. Extra blik tomatenpuree voor de abominabele muziekkeus.