Een postmodern vacuüm

Expats, volgens de site van Het Toneel Speelt, “een hilarische en zwartgallige komedie” over vijf succesvolle Nederlanders en één Amerikaan in Beijing die samen praten over alles wat anders zou moeten in de wereld tot plots een kind op de stoep staat en de Nederlanders deze vermoorden omdat dit het beste zou zijn voor het kind.

Leuk en relevant stuk. En aardige metafoor en spiegel die lekker werken. Blij dat dat nog kan. De bimborol van Fockeline Ouwerkerk is erg sympathiek en de Amerikaan van Sieger Sloot overtuigt prima.

Tomaat voor het wringen en inzakken tegen het einde. Het eindeloze geschreeuw (ik snap dat die zalen groot zijn, maar moet dat echt?).

Tijdens de presentatie van zijn nieuwste boek wordt uitgever Joep door zijn interim-manager apart genomen. Die fileert hem vakkundig en laat hem dan weten dat hij ontslagen zal gaan worden. Deze goede openingscene is meteen de beste van het hele stuk. Het is verder een tamelijk eendimensionaal verhaal dat bevolkt wordt door karakters van bordkarton.

Ja ja ja, ik heb de gouden tomaatvoorstelling van dit seizoen ontdekt. Ik heb mij anderhalf uur lopen ergeren en dat is voornamelijk de schuld van regisseur Ger Thijs. Deze goede man vindt het nodig geen echte personages neer te zetten, maar karikaturen die anderhalf uur geen enkele ontwikkeling meemaken.

Een gave, gestileerde voorstelling van een ijzersterk stuk. Had het al gelezen, had er al veel over gehoord, maar nog nooit gezien (klassiek repertoire wordt in Vlaanderen maar zelden meer gespeeld door professionele gezelschappen). Blij dat ik het mocht meemaken temidden van een geboeid en niet zelden ontroerd Hollands publiek. Zo moet Heijermans het bedoeld hebben.

Ik vond dit een behoorlijk goede Hoop. Hoewel het begin mij een beetje deed schrikken, want ik zag al voor me dat ik een hele avond naar een veel te overdreven speelstijl zou moeten kijken, maar dat was alleen de oude Cobus.

De rest van de rollen was ook redelijk gestileerd, maar niet te overdreven.

Een enscenering van het stuk van Heijermans deed mij deugd, echter begrijp ik na het zien van deze voorstelling waarom dit maar zelden gebeurd. Het toneel speelt, speelt oorspronkelijk Nederlands repertoire. In dit geval oorspronkelijk als in de zin van traditioneel en oubollig.

Helemaal niet stom, deze Hoop. Ik ga altijd wat cynisch naar Toneel Speult, maar ze zijn echt ver gekomen. Ik wilde wel eens kijken of dat stuk van Heijermans zonder muziek/jeugd/dans/musical/Marthaler opleuking zelf ook wat is. Enscenering is streng en precies. Tomaat voor het toneelhuischangemant, en nog wat meer vormgerommel. Hoogte punt, hoe kan het anders, de nacht van de storm.

Oubollige schets van burgerlijk Vlaams gezin.Wordt ook weleens vertoond op zaterdagavond op Nederland 2. Claus op automatische piloot.

Een nieuw seizoen, nieuwe kansen en alweer 1 mislukte poging binnen. En je weet het natuurlijk vantevoren: Het Toneel Speelt in het verleden.