Lang leve het acteursvakmanschap. Het spel in deze voorstelling is briljant, de acteurszijn stuk voor stuk geweldig. Maar ja, wat dan. Dan speelt men een stuk van Potter over de engelachtige duivel. Of andersom. Met een knipoog naar rechtsextremisme en het Potteriaanse thema ‘verkrachting als oplossing uit het lijden’. Waarom? Waarom? Omdat het een mooi stuk is dat men bij Hollandia perfect kan spelen? Ik vind dat niet genoeg. Omdat rechtsextremisme een thema is? Wanneer is dat het niet? Beste Hollandia u heeft zoveel potentieel aan acteurs en vakmanschap, gebruik het toch voor iets meer dan voor een voorstelling die mooi is omdat hij goed wordt uitgevoerd!

Fedja mag alles van zijn regisseurs en speelt zijn tegenspelers finaal van het podium. Niet verwonderlijk in het geval van de comapatiënte, maar van Bert Luppes en Frieda Pittoors had ik toch iets meer brilliance verwacht. Extra punten voor prachtig effect met regen en windmachines. Must-see - niet voorreligieuze types.

Van geheel andere orde dan die smakeloze krakers in aftands toneelbeeld (zie ‘De Kersentuin’) is ‘De Bitterzoet’ van Hollandia. Daar is het decor echt een openbaring op het moment dat je als toeschouwer beseft dat de hedendaagse engel echt gevallen is. Eindelijk weer een voorstelling die je met open mond van verbazing kunt ervaren zonder je ergens of waar dan ook aan te storen. Je ervaart het met z’n allen, maar bent zo alleen. Toneel op z’n best. Bert Luppes trekt de kar, maar is de grootste aangever.

De Bitterzoet is een stuk dat moeilijk met andere stukken valt te vergelijken. Het stuk is niet geschikt voor gehandicapten en/of gelovige mensen. Voor alles wat overblijft is dit echter een ware aanrader. Het decor, de spelers en het stuk zelf zijn zeer de moeite waard!

Ja hoor, dit is goed gespeeld en goed geregisseerd, maar het grote Zen-mysterie van Potter’s stuk blijft een beetje steken in een Twin Peaks for Dummies. Wel een extra gewei voor de regen die, in een sub-tropisch Nieuwe de la Mar een beetje verkoeling bracht.

De Bitterzoet was een sterke voorstelling, met een hoofdrol voor Fedja van Huet en Bert Luppes. Beiden komen zeer goed uit de verf in rollen die ze op het lijf geschreven zijn. Fedja speelt een op het eerste oog timide jongen, die bij Bert op bezoek komt, en zegt zijn verlamde dochters vriend te zijn. Dit gegevens levert een aantal sterke scènes op, met de eerder genoemde scène met windmachine als hoogtepunt. 1 tomaatje voor het einde.

Zeer mooie en scherpe voorstelling. Hier en daar voel je wel dat het een oudje uit de jaren 90 aan het worden is, maar dat maakt het er niet minder op. Integendeel, net als ‘Liefhebber’ is dit er een die museaal mag worden. Dat mag.
Vooral tof vond ik ‘het special effect’. Een sprinklerinstallatie waaraan witte wapperlappen hingen. Daarachter grote ventilatoren op het publiek gericht, daarvoor een wellustige godsdienstwaanzin van de duivel Fedja van Huet, en keihard de Carmina Burana. Oh fortuna! Ik zat op de tweede rij, kreeg de waternevel tegen mijn brilletje geblazen. Met wapperende haren voelde ik mij vastgebonden op de neus van een jumbojet die een apocalyptische onweershemel doorkliefde. Boy!