Misschien is het een kwestie van smaak.
Misschien was het omdat ik het boek en de film geweldig vind (en dan zijn bewerkingen altijd een tegenvaller)
Misschien was het omdat ik eigenlijk koorts had.

Maar ik was niet onder de indruk.
Vond het jammer dat het thematisch heel erg verschilt met de film en het boek, vond het een veelgezien effect.. een meisje in ondergoed onder de rode verf.
Vond er geen drijging vanuitgaan. Wie als bende lid een zwangere operazangeres heeft en een vrouw in een glitterjurk is niet angstaanjagend. En straat taal in het nederlands klinkt toch niet zo mooi als engels.

Helaas. (ik zou het anders gedaan hebben..)

Maar misschien is het ook een kwestie van smaak.
De eind monoloog was indrukwekkend, mooie beeldspraak (jammer van het eeuwige gezeik op de huidige politiek)
en zo veel liter water blijft indrukwekkend maar daar red je het niet mee.

Ik hou gewoon meer van intermenselijk theater.
en niet van een zoeklicht op de zaal.

Ik had de voorstelling in 2005 ook gezien, en vond hem toen niet geweldig. Te veel ruis, te oppervlakkig als geheel. Ging nu (met een vriend mee) zonder hooggespannen verwachtingen maar was aangenaam verbaasd. Deze versie bevalt mij veel beter!
Er is veel minder ‘franje’ (door gebrek aan grote loods?), maar dat komt de diepgang erg ten goede. Verstaanbaarheid is nu ook een stuk beter en er blijft een werkelijk aangrijpende voorstelling over.
Ben op zich niet zo’n fan van de klereherrie van The Ex, maar vond dat het hier heel goed paste en het nodige toevoegde.
Dat Alex in dit stuk een stuk ouder is, en terugkijkt. vind ik juist heel mooi. En het doet niets af aan de geloofwaardigheid voor mij.
Montagetheater nieuwe stijl - en zeer geslaagd.

Toen op het Over het IJ Festival. Nu in de schouwburgen. Meestal is Ko van den Bosch helemaal vooraan op het podium bezig met een monoloog. Achter hem illustreren bewegende beelden zijn woorden. Af en toe is Van den Bosch als Alex daarbij zelf ook van de partij. Mooi dreigend is de jeugdbende in slowmotion aan het begin, lekker verfrissend de fraai belichte regenbui aan het eind. Daartussenin wisselen geslaagde en minder geslaagde beelden elkaar af. In een rommelige enscenering. Mogelijk opzettelijk, om daarmee het onvoorspelbare, het onlogische van het geweld te accentueren. Woord en beeld willen ondertussen maar niet echt tot een coherent geheel komen, ondanks extra uitleg, opgelezen uit een schriftje. Toch wat teleurstellend allemaal. Vooral omdat de ijzige manier van vertellen, de harde beelden, en de ronkende gitaren, wel goed de sfeer over brengen, maar nauwelijks de dramatiek die Anthony Burgess in zijn boek uit 1962 in het leven van Alex heeft gelegd. Het mag eigenlijk niet. Toch gedaan. Na afloop even stiekem het podium op om te kijken of het allemaal goed is gegaan met al dat water. De regen en rode verf blijken tot rust te zijn gekomen als een enorme rimpelloze plas bloed. Met alleen een kapotgeslagen stoel erin. Heel indrukwekkend is dat. Het is na de voorstelling, dus dat prachtige verstilde beeld kan ik helaas niet laten meewegen in mijn beoordeling.

The Ex is een band die zijn weerga niet kent. Hun geluid is zo origineel en onconventioneel, dat er zich een volledig nieuwe wereld openbaart. Ze zetten een muur van geluid, soms van gewapend schokbeton, soms van koud staal, soms van iele madeliefjes. Helaas was dit zowat het enige wat ik echt positief vond aan deze theaterdraak.
Ik ging erheen, ongehinderd door een goede voorstudie van boek en film. Blanco, maar heel verwachtingsvol. En wat gebeurt er? Ik zit me drie kwart van de voorstelling met een diepe frons op m’n voorhoofd af te vragen wat er zich aan mij voltrekt. Als ik mijn best doe, snap ik het verhaal zoals ze het bedoelt hebben echt wel. Maar waarom moet het zo complex, nonlineair, abstract, afstandelijk, arogant, agressief en asociaal gebracht worden? Ik snap dat al die facetten bij het verhaal horen, maar ik vind ze op deze manier de voorstelling echt geen goed doen.
Misschien waren mij verwachtingen te hoog gespannen, maar ik blijf over met los zand. Een vaag verhaaltje over een megalomaan mannetje en zijn vriendjes. En trouwens, wat was het slecht gecast! Sorry hoor, ik zet mijn vraagtekens al bij Ko als hoofdrolspeler Alex, maar hij gaat er wel echt voor. De rest vond ik me toch een partij ongeloofwaardig en niet op zijn plaats. Sorry hoor, maar als Bart Klever met stoelen gaat gooien en karate gaat doen, dan moet ik gewoon een beetje gniffelen. TE OUD! Iedereen was te oud en dan vind ik het niet gevaarlijk meer.
Ik vind dit het klassieke voorbeeld van een veelheid schaap en een weinig wol. En ik wil het tegenovergestelde als ik naar theater ga.

Het gebruik van decor vond ik passend. De eenvoud en grofheid gaf meteen de sfeer weer. Het hangende toneel dat heen en weer kon worden geschoven, vond ik optisch gezien een vondst. Beweegt het nu of niet? En zeker wanneer het in zijn geheel wordt weggerold aan het einde van de voorstelling, gaf mooi weer dat de voorstelling afgelopen was en het toneel werd ‘opgeruimt’.

Bij een aantal acteurs heb ik mijn vraagtekens gezet. Een aantal van hen vond ik in eerste instantie niet passend, maar allen hebben zij hun moment in de voorstelling gehad. Dit moment hebben zij gegrepen en mij in elk geval op dat moment ruimschoots overtuigd.

De mij opgevallen sterke punten waren de entree van Alex en co aan het begin. Ik vond ik heel mooi gedaan, vooral de combinatie slow-motion en muziek van The Ex was precies goed. Het moet wel gezegd worden dat deze scene regelrecht uit de film van Stanley Kubrick is gehaald, daar komen de acteurs op gelijke wijze in beeld. Heel fraai vormgegeven binnen een theatersetting. De link tussen het originele verhaal en hedendaags Nederland, gaf de voorstelling een geheel eigen kleur. Sterk verwoord en verbeeld in de scene met de douches.

De minder sterke punten wat mij betreft:
Te veel gehangen aan de ‘slang’ van het originele verhaal, dat was niet nodig geweest. En de angst bekroop mij dat het hele originele verhaal gevolgd zou worden. Dit bleek niet geheel waar te zijn.

Al met al: een mooie voorstelling en een pluim voor alle medewerkers. Deze voorstelling vult boek en film aan.

De vertraagde entree van Alex & Co is zeer schoon, en The Ex vond ik de gehele voorstelling erg fijn, maar verder vond ik deze eersteling van D’Electrique fors tegenvallen. Ko van den Bosch is bijvoorbeeld een goede acteur, maar te oud om Alex te spelen. Twee andere acteurs vond ik al helemaal niet logisch gecast, ze leken amper te spelen en ook raakte een van hen af en toe de tekst kwijt. Het was geen soepele voorstelling, het steeg niet op, het was te stamperig chaotisch en te snerend cynisch. Ook had ik betere decorvondsten verwacht, maar misschien ben ik daarin wel te veel verwend door de laatste twee voorstellingen van Alex D’. Om toch vrolijk af te sluiten: de operazangeres vond ik wél fantastisch.

Alex stapt, gewapend met honkbalknuppel, als aanvoerder van zijn rampokvrienden het verhaal binnen. IJzersterke beelden, die ook een buiging naar Stanley Kubrick zijn.
Het is de opmaat naar een pracht voorstelling van visuele heftigheid, auditief geweld en verontrustende tekst. Zoals het eigenlijk hoort te zijn in het theater. En dan ook nog uitgevoerd door een quasi-perfect uurwerk van acteurs, bandleden, zangeres en danseres.
Alex d’Electrique is dood. Lang leve D’Electrique! Ik hoorde Ola Mafaalani in een interview zeggen dat ze de groep in deze samenstelling eigenlijk voort zou willen zetten. Prima plan. Doen! Gevijven melden we ons dan graag als groupies aan.