Een prachtig decorontwerp. Met doeken, veel stenen, stokken, olievaten en staven wordt een prachtige sfeer neergezet. Verder duurde het stuk vooral lang; was het heel erg jammer dat Alexander schijnbaar in de pauze zijn hoogmoedwaanzin heeft gekregen, want op het podium gebeurde dat niet; waren het allemaal heel erg bewust zware teksten die het wellicht beter doen op papier; beelden tussendoor die vast heel mooi waren, maar die nu alleen de vaart nog meer vertraagden. Niet echt een topstuk…

Wat een saai stuk!! Willem Jan Otten heeft zo lang en diep nagedacht over Alexander dat hij vergeten is wat hij ook alweer wilde vertellen volgens mij. Waar die grootheidswaanzin van Alexander nou opeens vandaan kwam is me een raadsel, zoals wel meer dingen uit de lucht kwamen vallen. De acteurs maken er het beste van, maar dat valt niet mee. Alle acteurs zijn te jong voor de rol die ze spelen, behalve Petra Laseur. Die ziet er te oud uit maar dat komt vast door die vreselijke jurken die ze aan moest. De enige acteur die er uit springt is Xander van Vledder als schrijver. Een gewei voor hem, het andere is voor het toneelbeeld: het waren soms prachtige plaatjes.

“Alexander” van Willem Jan Otten bevat een goed geschreven poetische tekst, die door de acteurs perfect beheerst wordt. Het verhaal kan absoluut zowel bogen op de vertolkingen van rasacteurs (zoals Mark Rietman, Kees Boot en Petra Laseur) als op de vertolkingen van de jonge acteurs. Vooral Kasper Schellingerhout, die de titelrol vertolkt, kan zijn rol schijnbaar moeiteloos aan. Blijkbaar hebben veel mensen moeite met de talrijke intriges, want anders zou ik niet zo zeer een duidelijk minpunt van de voorstelling kunnen aanwijzen. Apart is tevens het feit dat men, door middel van simpele technieken, een geloofwaardige omgeving weet te scheppen. Alexander krijgt te maken met vragen als ”wie is je vijand?” en ”wie kun je wel/niet vertrouwen?” Als ”Zoon van God” krijgt hij vervolgens hoogmoedswaanzin. Dit leidt tot het ombrengen van zijn beste vrienden. Mede dankzij de sterke dialogen, de perfecte vertolkingen, de sfeervolle Griekse zang, de imposante verschijningen van het leger van Alexander en het abrupe en originele einde, maken ”Alexander” tot een meeslepende voorstelling. Blijkbaar is de voorstelling niet voor elk publiek geschikt, gezien de tekst misschien te veel van je concentratievermogen vraagt.

Ik heb zelden een voorstelling gezien waarvoor na afloop zo’n matig applaus werd gegeven en hoe vervelend ook voor de acteurs en anderen die een bijdrage aan de totstandkoming van Alexander hebben geleverd, meer was ook niet verdiend. Het stuk is rommelig, de teksten zijn onsamenhangend, geforceerd diep en elke associatie met het historische verhaal van de echte Alexander gaan mank. Het toneelspel is redeijk vooral dankzij de 3 ervaren acteurs. De hoofdrolspeler doet zijn best maar is ronduit te licht voor deze rol. Je ziet hem bezig zijn met het acteren, de rol in plaats van ons als publiek te laten denken dat daar Alexander staat. Zeer zeker geen topstuk.

Zo stel ik me vroeger voor. Zo’n decor met grote lappen stof. Zulke kostuums. Toneel dat voorbij is, dat ooit was. In ver vervlogen tijden. Ik verdraag het slecht, merk ik. Misschien zou het me minder hinderen als de tekstbehandeling van de acteurs heel goed was. Met z’n negenen zijn ze, drie uur lang. Alleen als Petra Laseur, maar vooral als Mark Rietman het woord neemt, veer ik even op. Alleen die twee geven kleur aan hun woorden, melodie aan hun zinnen. Zes anderen, want als je een personage zonder tong speelt valt je natuurlijk niets te verwijten, zeggen hun tekst zonder dat ze er iets wezenlijks aan toevoegen. Ik vind het overigens een zwaarwichtig klinkende, matige tekst. Maar dat is geen excuus. Een matige tekst is nooit een excuus. Ook een matige tekst verdient beter.