Oerol (2002)

Dit moet je zien. Een kruising tussen opererette en slapstick. Kan dat? Wel bij Oostpool, dat na een aarzelend begin van het nieuwe kunstenplan nu aardig begint warm te draaien, met deze voorstelling als eerste hoogtepunt.
Remco Melles en Freek Brom spelen op ontroerende wijze de intelligente en humoristische teksten van Peer Wittenbols, terwijl er door Willem Jan van Deuveren en Jacqueline Janssen de sterren van de hemel wordt gezongen. En dan heb ik het nog niet over het visuele vuurwerk gehad en de menigte die dolenthousiast als toegift het thema van de Parelvissers van Bizet meezong. Heel bijzonder kortom en nog totenmet 21 juli te bewonderen

“Waar gaan wij naartoe na onze dood?
Gaan we naar de Hades in een boot?”
Nee, natuurlijk niet. We gaan naar het mensenmuseum van Lotte van de Berg, de prachtige intieme voorstelling die momenteel en volgens mij enkel op Oerol speelt. Een voorstelling die de toeschouwers hoop geeft en ontroering.
Dat maak je niet vaak meer mee. Bijzonder, heel bijzonder!

Een eerste buitenschoolse regie van afstudeerdame Annemieke Delis is een gemengde ervaring. Pluspunten zijn de locatie, een paardenstal die als huis is ingericht, met verschillende kamers, en de finale waarin alle acteurs in een enthousiasmerende samenzang losbarsten. Maar helaas, door de slechte bewerking, het verhaal van de film is in een drie kwartier samengeperst, wil het drama niet van de grond komen en de belangrijkste karakters, de egoïstische moeder en haar schuwe dochter, komen niet uit de verf. Dat komt deels doordat beide rollen gespeeld worden door jonge actrices, wat in dit geval zeer nadelig werkt, maar ook omdat de moederrol veel te overdreven wordt ingevuld door Lidewij Benus, die toch niet bekend staat als een ongetalenteerd actrice.
Blijft over, een vermakelijk laatste kwartier, maar dat is wat weinig voor wat de makers zelf een echte festivalvoorstelling noemen.

Een voorstelling maken met acteurs van alle europese minderheidsdialecten, hoe maak je dat boeiend voor je publiek?
Met zeer fysiek spel moet regisseuse Judith de Rijke gedacht hebben, en gedeeltelijk heeft ze gelijk. Fysiek spel, het is haar kwaliteit, met de voorstelling ‘Figuranten’ naar Grunberg als hoogtepunt, maar in dit geval keert de stijl zich tegen haar.
Wat begint als een spectaculaire voorstelling, met een eerste kwartier waar je van je stoel valt door het imposante toneelbeeld, de voorstelling speelt aan zee, het perfecte licht, de soundtrack en alle onverstaanbare maar zeer muzikale talen door elkaar, verzandt langzaam in een ratjetoe, een onbegrijpelijke en irritante tour de force. Het engels neemt de overhand, het fysieke spel verwordt tot een rommeltje aan gebaren, de eerst nog komische engelse overheerser in de gedaante van een dame met ogen als lichtjes op een wagentje wens je steeds meer een pijnlijke afgang toe, met haar hevig versterkte piepende stemgeluid, en als eindelijk het doek valt wenste je dat je na het eerste kwartier was weggelopen, al moet gezegd worden dat enkele visuele vondsten de lange zit een weinig dragelijk maken.
Een moedige maar mislukte voorstelling.

Een teleurstellende voorstelling.
De plek is schitterend gelegen, midden in het bos.
Het toneelbeeld is mooi, met allerhande objecten die uit de nok worden neergelaten.
De musici overtuigen, met de saxofonist die ook al in de mislukte musical Mozes schitterde, als hoogtepunt.
Maar de regisseurs kunnen nog steeds allen niet spelen, al blijven ze daarin koppig volharden.
En de teksten en scenes hangen als los zand aan elkaar en leveren behalve enkele komische momenten het gevoel op dat deze voorstelling nogal makkelijk in elkaar is gezet.
Helaas.

Een aantal jaren geleden zag ik een ook heel vage, maar vanwege de locatie (het strand van de Noordvaarder) prachtige voorstelling. Vandaar dat ik ook naar Salted uitkeek. De locatie kon deze rampzalige voorstelling helaas niet goedmaken. Wat een slecht idee: 7 acteurs die verschillende minderheidstalen spreken in een stuk. En dan met een moraal aankomen als ‘wanneer alle minderheidstalen samenwerken zullen ze de Engelstalige overheerser overwinnen’. Ik was blij dat er nog wat Engels gekrijst werd (iedereen krijste zijn teksten in deze voorstelling), want dan verstond je er nog wat van (hoewel de teksten ook weer zo onzinnig waren dat ook dat weinig hielp). Gelukkig blijft het mooi om naar de lichtjes op zee te kijken. Volgend jaar weer een betere voorstelling op deze locatie, graag.

Volgens de kranten was deze voorstelling de hit van Oerol. Dat was logisch, want het was de voorstelling waar de meeste kaartjes voor werden verkocht. (Of dat nou wat zegt over of iets een hit is? Alles is toch uitverkocht?)
Een leuke voorstelling over drie mimende stelletjes die allemaal Tim en Anja heten (groen en rood, bruin en wit, blauw en paars) die in de nieuwe Vinexwijk in aanbouw bij Midsland gaan wonen. Veel grappige karretjes, muziekjes, lampen, luikjes en scenetjes in de badkamer, op zolder en op de driezitsbank. Het verhaal was wat abrupt: als je in een Vinexwijk gaat wonen ben je eerst gelukkig, maar dat dat geluk slaat snel om in stress en paniek (zonder echt aanwijsbare redenen). En dan is er vuurwerk!