Gisteren maar eens op Rotterdam aangegaan om Slaaf te zien. Een prachtige tekst. Een geweldige acteur. Maar wat een schandalig slechte regie. Alles verzoop in opzichtig overgeacteerd afwerken voor publiek. Sorry vriend, je deed vast je best…..maar dit is overbodig.

Wat een prachtige voorstelling! Een schitterend geheel deze voorstelling, een regie van Alize Zandwijk. Na het zien van Branden zwijg ik, net als Nawal Marwan jarenlang deed, enkele minuten, omdat woorden letterlijk te kort schieten en de door de voorstelling opgeroepen emoties nog door mijn lijf sluimeren.

Het openingsbeeld is prachtig, het slotbeeld is ontroerend en het drama daar tussen in is zwaar en ingewikkeld.

Aangekondigd als een spannende krimi maar aan het eind weet je nog niet wie van de vier zoons de vader vermoord heeft. En dat doet er ook niet echt toe want Alize Zandwijk neemt je mee op een filosofische zoektocht naar schuld en boete, liefde en haat en het bestaan van God.

Gerardjan Rijnders kiest voor een afstandelijke speelstijl. Waarschijnlijk om een vervreemdingseffect te bereiken. Maar omdat er in zijn regie geen enkele ruimte is voor relativering van die toneelpraktijk van anno dazumal, verwordt het tot een soort hyperrealistisch postrealisme dat vooral verveling bewerkstelligt.

Eigenlijk zou ik de minirecensie van Jeanine (08/12/08) goeddeels kunnen kopiëren. Want Paul Gallis heeft er inderdaad iets prachtigs van gemaakt. En Jacqueline Blom acteert prachtig in veelvoud.

Ik had Woyzeck nog nooit gezien, dus ik was blij dat het er nu eindelijk van kwam. Het is een vreselijk stuk, maar wat een móóie voorstelling heeft het RO theater er van gemaakt! Het begint al met het multifunctionele baldakijn dat voor een geheimzinnig sfeer zorgt: een extra gewei voor Paul Gallis.

Hoe een voorstelling aan een zijn eigen kunstmatige belang ten onder gaat.

Deze aardse en ritualistische versie van de Oresteia maakt nog eens duidelijk waarom deze trilogie eigenlijk zo weinig opgevoerd wordt; niet vanwege de lengte (de gemiddelde Shakespeare is in ongesne

Een klein elandje voor Stefan de Walle die zijn hoofd boven water heeft weten te houden in deze kleurloze regie.

Vanaf het allereerste moment wordt de zaal door Keefman gevuld en bekruipt je het ongemak, de gène omdat je, net als de dokter die in de vorm van een zwijgzame camera heerst, slechts als schaamteloze