Het openingsbeeld is prachtig, het slotbeeld is ontroerend en het drama daar tussen in is zwaar en ingewikkeld.

Aangekondigd als een spannende krimi maar aan het eind weet je nog niet wie van de vier zoons de vader vermoord heeft. En dat doet er ook niet echt toe want Alize Zandwijk neemt je mee op een filosofische zoektocht naar schuld en boete, liefde en haat en het bestaan van God. Een gewei voor Fania Sorel die overtuigd in haar metamorfose van sukkelige jongen naar goede zoon. De personages praten soms over zichzelf in de derde persoon, dat werkt wonderwel en het versterkt het “boekige” effect. Maar het is wel erg veel allemaal, veel tekst en veel diepgang. Iets te veel naar smaak.