Hoe een voorstelling aan een zijn eigen kunstmatige belang ten onder gaat. ‘tuurlijk: er wordt exotisch gedaaan, ‘t is immers een verhaal van ver weg en van mythische proporties, ‘tuurlijk veel ritueel geklaag en gebeweeg, maar auw, wat een gebrek aan dynamiek, wat een eenvormigheid. En van dat pierenbadje word je gek, als ook de zevende acteur zich er ritueel in baadt. Tja, de elementen vuur en water, nietwaar ? Mooie taal teruggebracht tot gemompel, mistige belichting, zodat IK harder moet werken om bij de acteurs te komen dan zij doen om mij te bereiken. Jammer, jammer!

Deze aardse en ritualistische versie van de Oresteia maakt nog eens duidelijk waarom deze trilogie eigenlijk zo weinig opgevoerd wordt; niet vanwege de lengte (de gemiddelde Shakespeare is in ongesneden vorm langer) maar vanwege de weerbarstige, stugge taal. Vooral in het eerste deel breekt dat op, Alize Zandwijk betoont teveel respect voor de tekst, waardoor het traag als stroop voorbij trekt. Het prachtige decor mag niet baten. Het tweede stuk, waarin Mark Rietman de titelrol sterk speelt, maakt veel goed, en is de reden dat het eindoordeel positief uitpakt. Hier is tenminste sprake van dynamiek, interactie en handeling, en het geheel wordt verpakt in een aantal zeer krachtige beelden. Vervolgens moet het 3e deel nog even uitgespeeld worden, waar eigenlijk nix interessants gebeurd, maar ja, Aeschylos wilde zo graag de Atheense democratie bezingen. Een speciaal blik geef ik aan het kostuum van Pallas Athena. De folkloristische, tribale kleding werkt voor veel rollen wel, maar om een godin die normaal in wapenrusting gekleed gaat aan te kleden als een rieten poppetje uit een Bulgaarse souvenirwinkel is een grote, grote miskleun.