Een klein elandje voor Stefan de Walle die zijn hoofd boven water heeft weten te houden in deze kleurloze regie. (Jammer dat er geen verschillende maten zijn in elandhoofdjes en tomatenblikjes) Een enorm blik tomaten voor de non-regie van Catherine ten B. Geen visie te bespeuren. Wat Carrière, de schrijver, aan filosofie, absurdisme en vooral surrealisme verwerkt heeft in dit stuk was volledig platgeslagen. Alsof je naar een Hollandse klucht zit te kijken van dertig jaar terug. Met dank ook aan het smakeloze tapijt.
De dramaturgie doet ook al geen recht aan het stuk. De kapotte relatie tussen de man en de vrouw is niet herkend als scharnier van het stuk, waardoor de absurde momenten diepte missen en kluchtig worden.