Scherp en satirisch en goed gespeeld, maar het blijft een beetje bankzitten. Als je het stuk nou even een beetje inkort kan het een prima eerste bedrijf zijn van een Virginia Woolf-achtige tragedie.

Drie kan lang zijn, maar ook erg kort. Bij deze voorstelling is het laatste het geval. Ik heb in tijden niet zo gelachen bij een voorstelling. De koppeling van de stukken werkte erg goed.

‘Rhodos’ is een triologie over… ja wat eigenlijk? ik heb deel een gezien in Lantaren/Venster te R’dam. ‘Ben: Ik ben de economie’ heette dit als ik het wel heb.

Leven en lijden in een vinex-wijk. Er valt veel te lachen, waardoor het soms een beetje cabaret wordt. De dieptreurige borrelhapjes geven een lekker ritme aan de voorstelling.

Rauw, sprankelend, komisch, vertederend, schrijnend. Monk brengt eindelijk weer eens wat leven op de vlakke vloer. En hoe!

Dit is deel 2 van ‘Rhodos’, een trilogie en veel sterker dan deel 1 (‘Ben: Ik ben de economie’). Omdat de vrouwen rechtlijnig én kwetsbaar zijn.

Het is slecht gesteld met de theaterkritiek, vind ik. Recensenten krijgen heden ten dage nauwelijks ruimte meer om een gedegen analyse te maken van voorstellingen.

Wat “Monk” in “Go,baby,go!” doet, is natuurlijk al meer vertoond. Het betreft dit keer een verjaardagsfeestje met broer, twee zussen en twee semi-buitenstaanders.

Topvoorstelling. Onder de depri-oppervlakte bruist het leven. Pikneusscene nu al legendarisch. Geeft je weer hoop en plezier in theater. Oja, sterke tekst. Way to go!

Het stuk was enorm levendig en aangenaam om volgen. Het was zeer actueel en de acteerprestaties waren van hoge kwaliteit. De personages zelf waren herkenbaar, soms wel clichématig.