Scherp en satirisch en goed gespeeld, maar het blijft een beetje bankzitten. Als je het stuk nou even een beetje inkort kan het een prima eerste bedrijf zijn van een Virginia Woolf-achtige tragedie. Aan het eind gaat dan een van die drie dood. Met dat grote mes, bijvoorbeeld.

Dit is deel 2 van ‘Rhodos’, een trilogie en veel sterker dan deel 1 (‘Ben: Ik ben de economie’). Omdat de vrouwen rechtlijnig én kwetsbaar zijn. Omdat je ze meer ziet vechten tegen het grote ongeluk waarvan ze beweren dat het in hun leven niet bestaat. Monk is sterk in dit recht voor z’n rape confereance-theater. Soms neigt hun conferance echter teveel naar tonen, dan gebeurt er te weinig op het toneel. En duurt het te lang. Ik verheug me op deel drie.

Leven en lijden in een vinex-wijk. Er valt veel te lachen, waardoor het soms een beetje cabaret wordt. De dieptreurige borrelhapjes geven een lekker ritme aan de voorstelling. Als de ijskast leeg is, is de voorstelling ook afgelopen. Terwijl ik me toch aan het verheugen was op de oorlog tegen de Almere. Maar het schijnt een trilogie te zijn; wellicht is bij het volgende deel een grand-finale.