Het is slecht gesteld met de theaterkritiek, vind ik. Recensenten krijgen heden ten dage nauwelijks ruimte meer om een gedegen analyse te maken van voorstellingen. Gevolg is een overdaad aan korte kritieken waarin voorstellingen vaak weinig fatsoenlijk behandeld worden. Neem nu de nieuwe voorstelling van Monk. Afgaande op de recensie die ik erover las is het een voorstelling van niks. Slechte tekst, matig spel. Huppakee. Vergeten maar. Niets is echter minder waar. Dak Hemel Ruimte is een voorstelling die gezien mag worden. Goed, de epiloog is vrij zwak en van het soms laconieke spel moet je houden, maar dat de recensie de tekst afserveert is een gotspe. De tekst is de belangrijkse reden waarom ik iedereen kan aanraden dit stuk te gaan zien. Met De Titaantjes van Nescio als inspiratie fileert Monk de huidige tijd. Voor de pauze zien we vier jeugdvrienden op Henk wachten die hen heeft uitgenodigd voor een reunie. In afwachting van de heer des huizes maken ze de balans op van hun leven en van de nieuwe eeuw die gedomineerd wordt door vluchtigheid en gemakzucht. Zonder zichzelf te sparen en op het randje van cabaret, hebben de leden van Monk een zeer scherpe analyse van het huidige tijdsgewricht neergezet. Dat wordt alleen maar sterker wanneer na de pauze God zelve wordt opgevoerd in de gedaante van acteur Jack Vecht. Met een weergaloze zanik in zijn stem blijkt God tijdens een gesprek met de overleden Henk al in een even diepe crisis terecht gekomen te zijn als de mensen onder hem. Wanneer Henk hem uiteindelijk aanraadt iets te doen aan het marketingconcept van de schepping (laat jezelf eens zien. Dat willen de mensen tegenwoordig. Een stukje presentatie is ook belangrijk!) rest God niets anders dan Henk terug te sturen en zijn engel opdracht te geven voorlopig geen Hollanders meer toe te laten in de Hemel. Zonde dat de kritieken niet de moeite nemen de bedoelingen van de makers scherp te analyseren. Nu blijft voor veel mensen een voorstelling verborgen die zeer de moeite waard is om te bekijken.