Moose - Monk

Rhodos 2, Monk (18/01/2001)

Simber — Thu, 21 Aug 2008 15:23:06 +0000

Scherp en satirisch en goed gespeeld, maar het blijft een beetje bankzitten. Als je het stuk nou even een beetje inkort kan het een prima eerste bedrijf zijn van een Virginia Woolf-achtige tragedie. Aan het eind gaat dan een van die drie dood. Met dat grote mes, bijvoorbeeld.

Rhodos, Monk (23/03/2001)

Thu, 21 Aug 2008 15:23:05 +0000

Rauw, sprankelend, komisch, vertederend, schrijnend. Monk brengt eindelijk weer eens wat leven op de vlakke vloer. En hoe! Spitse dialogen, gedurfd spel en verfrissende observaties tussen het bier, de Ikeatafeltjes en het vinex-behang. Niet de zoveelste beleefde interpretatie van een begenadigd schrijver in een esthetisch verantwoord tweedehands decor. Maar de tragi-komische realiteit in een Ikea-interieur. Meegesleept en afgestoten. Verbaasd en geboeid. Verveelde me nog het meest in de pauze, collega tomaat!

Rhodos 2, Monk (18/01/2001)

Vonneke — Thu, 21 Aug 2008 15:23:05 +0000

Dit is deel 2 van ‘Rhodos’, een trilogie en veel sterker dan deel 1 (‘Ben: Ik ben de economie’). Omdat de vrouwen rechtlijnig én kwetsbaar zijn. Omdat je ze meer ziet vechten tegen het grote ongeluk waarvan ze beweren dat het in hun leven niet bestaat. Monk is sterk in dit recht voor z’n rape confereance-theater. Soms neigt hun conferance echter teveel naar tonen, dan gebeurt er te weinig op het toneel. En duurt het te lang. Ik verheug me op deel drie.

Rhodos, Monk (10/05/2001)

Thu, 21 Aug 2008 15:23:05 +0000

Drie kan lang zijn, maar ook erg kort. Bij deze voorstelling is het laatste het geval. Ik heb in tijden niet zo gelachen bij een voorstelling. De koppeling van de stukken werkte erg goed. En op de één of andere manier moest ik aan ‘Wie is er bang voor Virginia Woolf’ denken, maar dan minder extreem. Gewoon een lekkere voorstelling.

Rhodos, Monk (15/04/2001)

Thu, 21 Aug 2008 15:23:05 +0000

‘Rhodos’ is een triologie over… ja wat eigenlijk? ik heb deel een gezien in Lantaren/Venster te R’dam. ‘Ben: Ik ben de economie’ heette dit als ik het wel heb. twee vrienden, een min of meer geslaagd figuur en een hangend en bierdrinkend trainingspak. deze twee hebben het over het heden, alle gadgets van deze tijd komen voorbij, zonder waar dan ook zeggingskracht te krijgen. De tijdgeest wordt een vlak en levenloos ding. Wat wilden ze überhaupt? een vriendschap heb ik ook niet mogen ervaren. En lachen heb ik in het geheel niet gedaan. Sterker ik moest mij inhouden niet het podium op te rennen en te eisen dat speler a reageert op datgene wat speler b tegen hem zegt. Fantasieloos gedoe. Ik ben in de eerste de beste pauze gevlucht.

Rhodos 2, Monk (18/01/2001)

Floortje — Thu, 21 Aug 2008 15:23:05 +0000

Leven en lijden in een vinex-wijk. Er valt veel te lachen, waardoor het soms een beetje cabaret wordt. De dieptreurige borrelhapjes geven een lekker ritme aan de voorstelling. Als de ijskast leeg is, is de voorstelling ook afgelopen. Terwijl ik me toch aan het verheugen was op de oorlog tegen de Almere. Maar het schijnt een trilogie te zijn; wellicht is bij het volgende deel een grand-finale.

Dak Hemel Ruimte, Monk (15/03/2007)

Thu, 22 Mar 2007 07:32:32 +0000

Het is slecht gesteld met de theaterkritiek, vind ik. Recensenten krijgen heden ten dage nauwelijks ruimte meer om een gedegen analyse te maken van voorstellingen. Gevolg is een overdaad aan korte kritieken waarin voorstellingen vaak weinig fatsoenlijk behandeld worden. Neem nu de nieuwe voorstelling van Monk. Afgaande op de recensie die ik erover las is het een voorstelling van niks. Slechte tekst, matig spel. Huppakee. Vergeten maar. Niets is echter minder waar. Dak Hemel Ruimte is een voorstelling die gezien mag worden. Goed, de epiloog is vrij zwak en van het soms laconieke spel moet je houden, maar dat de recensie de tekst afserveert is een gotspe. De tekst is de belangrijkse reden waarom ik iedereen kan aanraden dit stuk te gaan zien. Met De Titaantjes van Nescio als inspiratie fileert Monk de huidige tijd. Voor de pauze zien we vier jeugdvrienden op Henk wachten die hen heeft uitgenodigd voor een reunie. In afwachting van de heer des huizes maken ze de balans op van hun leven en van de nieuwe eeuw die gedomineerd wordt door vluchtigheid en gemakzucht. Zonder zichzelf te sparen en op het randje van cabaret, hebben de leden van Monk een zeer scherpe analyse van het huidige tijdsgewricht neergezet. Dat wordt alleen maar sterker wanneer na de pauze God zelve wordt opgevoerd in de gedaante van acteur Jack Vecht. Met een weergaloze zanik in zijn stem blijkt God tijdens een gesprek met de overleden Henk al in een even diepe crisis terecht gekomen te zijn als de mensen onder hem. Wanneer Henk hem uiteindelijk aanraadt iets te doen aan het marketingconcept van de schepping (laat jezelf eens zien. Dat willen de mensen tegenwoordig. Een stukje presentatie is ook belangrijk!) rest God niets anders dan Henk terug te sturen en zijn engel opdracht te geven voorlopig geen Hollanders meer toe te laten in de Hemel. Zonde dat de kritieken niet de moeite nemen de bedoelingen van de makers scherp te analyseren. Nu blijft voor veel mensen een voorstelling verborgen die zeer de moeite waard is om te bekijken.

Go, baby, go!, Monk (23/11/2002)

colson — Sun, 24 Nov 2002 12:50:29 +0000

Wat “Monk” in “Go,baby,go!” doet, is natuurlijk al meer vertoond. Het betreft dit keer een verjaardagsfeestje met broer, twee zussen en twee semi-buitenstaanders. Zorg daarbij voor een familie-geheim en laat de personages op elkaar reageren. De verwijzing - op de flyer en de site - naar Tsjechov slaat wel nergens op, maar smakelijk toneel is het in dit geval absoluut. Dat komt omdat de schrijver (Eric de Vroedt) spitse teksten heeft geleverd en de spelers en speelsters, vakmensen zijn. Samen zorgen ze voor een heel plezierig avondje uit.

Go baby go, Monk (14/11/2002)

DA — Fri, 15 Nov 2002 10:48:00 +0000

Topvoorstelling. Onder de depri-oppervlakte bruist het leven. Pikneusscene nu al legendarisch. Geeft je weer hoop en plezier in theater. Oja, sterke tekst. Way to go!

Go, baby go!, MONK (10/10/2002)

Tue, 22 Oct 2002 16:49:12 +0000

Het stuk was enorm levendig en aangenaam om volgen. Het was zeer actueel en de acteerprestaties waren van hoge kwaliteit. De personages zelf waren herkenbaar, soms wel clichématig. Het lounge-decor was simpel, maar er werd goed gebruik van gemaakt. je merkte dat het stuk plaats laat vor improvistatie en eigen inbreng, wat het stuk enkel ten goede kan komen. Een dikke proficiat voor MONK. Een aanrader.