Ik vond de musical echt helemaal het einde!
De sfeer van Afrika is heel goed te merken en Etienne en Carolina zijn ech geweldig!
Ik vond het heel overweldigend.

Gave voorstelling! Een monoloog die de eerste 5 minuten uit een speaker kwam en daarna werd verteld door een man die geobsedeerd was door eten! De projectie op de achterwand maakte het helemaal af. Het hadden 5 geweitjes kunnen zijn als men iets meer op het eetprobleem in was gegaan. Hoe komt het dat deze man zo geobsedeerd was? Die vraag blijft me wel door het hoofd spoken maar 1 ding is me wel duidelijk… Bij een volgende voorstelling van de Mug zit ik weer in de zaal!

Na een prachtige Boheme bij DNO viel Idomeneo bijzonder rauw op de maag. Prachtige zangers, geweldig orkest, maar wat een draak van een productie. Een geweldige opera wordt vooral door het karikaturele optreden van het koor volledig in het belachelijke getrokken. Je zou bijna hopen dat Idamante inderdaad de trekker van het pistool (!) dat ‘hij’ (DiDonato) in de eerste acte in wanhoop tegen het hoofd hield, inderdaad overgehaald had, dat had een heleboel ergernis bespaard. Te erg voor woorden. Arme Mozart…

Een voorstelling die geweldig is voor alle leeftijden.
Schitterende beelden, prachtig spel. Een absolute aanrader!

Moeilijk. Er wordt een verhaal verteld van een man die een wereldreis gaat maken met een speciaal schip. Zijn vrouw blijft achter met de kinderen en de organisator. Laatstgenoemde ziet zijn kans schoon en dwingt de vrouw het bed met hem te delen. Plots is de schipper spoorloos en vanaf dat moment belanden we in deel twee van het verhaal. Het verhaal van de schipper. De aantrekkelijk ogende man die uitvaarde, is veranderd in een kluizenaar die schijnbaar grijnzend of achterdochtig een kom soep zit leeg te lepelen. Hij vertelt in een boeiende monoloog zijn verhaal. Wat er allemaal mis ging. Hoe het plan ontstond om de reis te gaan faken. De angsten en zijn eenzaamheid. De tankerschepen en het mannelijk huishouden. De hallucinaties en tenslotte de wanhoop. De voorstelling is slim in elkaar gezet. Het moet niet makkelijk zijn twee verhalen te vertellen die zich feitelijk gelijktijdig afspelen. De enige link die we daarin krijgen zijn de korte radio-gesprekken tussen de schipper, zijn vrouw en de organisator. Die zitten namelijk in deel 1 en 2. Genoeg ingredienten voor een goede voorstelling en toch had ik na afloop een beetje een leeg gevoel. Het komt voor.

Jammer, gemaakt door jongen mensen en toch lijkt het alsof het gemaakt is door zeer burgerlijke, brave, oude mensen. Op geen enkel moment begreep ik wat deze groep met dit stuk wou. Ik hoop dat ze de volgende keer eens hun stoute schoenen aan trekken en een keuze maken waar je voor of tegen kan zijn. Toch een gewei om hun in hun zoektocht moed te geven, want ik vind dat Annette Speelt wel nog kansen moet krijgen. Klote kweken, is mijn boodschap.

Prachtig, prachtig. Bijna te mooi om waar te zijn. Wat een emotie, ingetogenheid, rauwheid, humor. Zéér genoten.

Gisteren dan eindelijk de Nederlandse versie gezien van deze musical. De liedjes zijn natuurlijk uitstekend, echter de acteerprestaties van de twee hoofdrolspelers Maaike Widdershoven (Maria) en Hugo Haenen (Kapitein) vond ik zeer onder de maat! Geen moment kwam de romance tussen die twee goed over het voetlicht. Een schoolvoorbeeld van super-overacting, slechte timing, etc. etc.
Een lichtpuntje vond ik de komische vertolkingen van theater-agent Max Detweiler en de barones Elsa Schräder.De kinderen waren ook prima.

Tjonge, wanneer houdt dan eens op? Denken dat authenticiteit alleen een voldoende voorwaarde is om mij (en de andere toeschouwers) te boeien. Kom op zeg. Ontboezemingen van dochter over papa die haar zo vrij liet dat ze op haar 14e al tot 4.00 uur in de disco mocht blijven. Van de vader dat dochterlief een hardnekkige huilbaby was. Enzovoorts. Gebabbel. En dan ook nog de voelbare angst van vader-John dat-ie de danspasjes niet meer weet of zijn tekst zal vergeten. Toegegeven: dochter-Rixt kan mooi zingen. Maar dat was het dan ook wel. Gauw vergeten en vooral kritischer zijn op je uitgangspunten. De Leddys zijn vast heel lieve mensen, maar om daar dan ook maar toneel van te (laten) maken? Liever niet.

Je moest uit de dansvoorstelling een verhaal opmaken, dit verhaal heb ik nauwelijks gemerkt! Ik geef wel een pluspunt voor de dans, deze vond ik wel heel mooi.