Yarre Stooker is een beeldend kunstenaar die met de verworvenheden van de toverlantaarn een hedendaags programma heeft gemaakt met live toevoegingen. Een en ander ontaardde in een vreemde dansdemonstratie: beheerst, ingehouden, consequent en met aandacht voor het detail.Geen poeha, maar serieus en dwaas tegelijkertijd.

Het archetypische verhaal van de moffenhoer vertelt in een beetje brave teksttheatervoorstelling, met een liedje hier en daar. Hoewel de voorstelling nergens gevaarlijk wordt en nogal schools van dramaturgie is, wordt het intelligent en vakkundig gespeeld. Het aanstekelijke spel van de twee jonge actrices maakt de gedateerde thematiek toch invoelbaar.

Teksttoneel zonder poespas of trucjes, bescheiden maar precies en garticuleerd gespeeld. Het ongemak van het leven gefileerd. Wie neemt waar verantwoordelijkheid voor en wie zet wat op scherp? Van begin tot eind vraag je je af wat er in het leven toe doet. Het antwoord ben je zelf. Niemand anders zal het je zeggen.

Beeldende kunst op een theaterfestival als een volwaardig onderdeel gepresenteerd. Sfeervolle locatie, vooral Maureen Prins in een bunker onder de muren van het oude bolwerk. Haar installatie toont op video een meisje dat als Alice in Wonderland door een dakraam klimt, een idyllische vriheid tegemoet. Niet pretentieus, mooi gedaan. De poetische bijdrage van Esther van Waalwijk is vooral ‘s avonds prachtig en de ramen op de vlaggen van Katelijne Arts bieden een feestelijke, levendige aanblik.

Absolute topvoorstelling van fenomeen Paul Clark. Dit doet niemand hem na. Onnavolgbare logica die volledig overtuigt: humoristisch, intelligent, en zonder enige ijdelheid gespeeld. Voorlopig nr 1 op mijn Boulevard-lijstje!

In de blinde hitte van de Bank van Leening kwam het muzikale en poetische Wolperding beklemmend tot leven. Broeierig streektaaltheater, dat slecht afloopt, maar daarvoor word je gewaarschuwd. Soms wat artificieel maar in het geheel meer dan overtuigend.

Prachtige, poetische, dansante en -zoals het hoort bij circustheater- spectaculaire voorstelling. Zaal ging uit z’n dak. Ik ook. Het hele decor als percussieinstrument was ook indrukwekkend.

Remboe Village van Golden Palace is een locatievoorstelling die de acteurs uitdaagt groot en grotesk te spelen. Laat dat maar aan de regie van Ingrid Kuijpers over. Het verhaal is te bizar om geloofwaardigheid en logica als criteria op deze productie los te laten; de vervreemding is enorm en tegelijkertijd is de herkenbaarheid bij tijd en wijle shockerend. Briljante cast met Rense Royaards die zich schaamteloos aanstelt, Julia van de Graaff die country & western een nieuwe betekenis geeft, David Eeles die als deejay Teddy iedereen aan zijn live radio kluistert en de ongenaakbare Trudie Lute als trailercamp bitch met wie niet te spotten valt. Na een waar pandemonium, eindigt alles nog idyllisch. Ontroerd huiswaarts gekeerd. If you go down to the woods tonight, be sure of a big surprise!

Die hypnotiserende herhaling van Pina Bausch kan behoorlijk saai uitpakken! Al een uur voor de pauze deden al mijn ledematen zeer in dat krappe Carréstoeltje, terwijl je bij een meeslepende theatervoorstelling daar nauwelijks last van hebt. De oude dames en heren die het contacthof van Bausch bevolken hebben absoluut hun kwaliteiten, maar ze worden in een cirkelgang gedwongen die inhoudelijk te weinig om het lijf heeft en in het door Bausch zelf al te vaak herkauwde bewegingsidoom wordt gepresenteerd. Het had allemaal verdomd veel weg van een theatercursus waarbij je persoonlijke ervaringen moet verwerken; in het jongerentheater komt dan altijd een zojuist overleden opa of oma voorbij; de opa’s en oma’s in dit stuk hebben het vanzelfsprekend over hun eerste -misgelopen- liefde. En steeds moest iedereen aan de beurt komen met z’n niemendallerige belevinkje. Schiet toch eens op!In de pauze opgelucht de wijk genomen, met gelukkig nog wel een aantal onvervalst mooie beelden in het hoofd zonder nieuwsgierig te zijn naar meer.

De voorstelling ‘Bloot’ werd gepresenteerd als workshoppresentatie in de Kleine Zaal van de Arnhemse Schouwburg. Een interculturele jongerenvoorstelling met Nederlandse kakmeisjes, humoristische intellectueeltjes, heftige Marokkanen, een aandoenlijke Russische, een brutale Afrikaanse enzovoort. Geen migrantenstuk, maar hedendaagse jongeren die hun verschillen in afkomst inzetten om samen iets op poten te zetten. Goed aangekleed, helder neergezet, maar hier en daar inhoudelijk over de top: de jongere met alleen oorlogsbeelden in het hoofd die zich liever met de liefde en zijn uiterlijk zou bezighouden, zoals alle andere jongeren om hem heen. Powerplay laat zien dat de potentie van de Nederlandse cultuur zit in diversiteit en niet in verbijzondering. Gaat na de zomer pas echt in première in De Engelenbak. Kan nog groeien. Nu al energiek en aanstekelijk.