Theater ‘zonder spreken of zingen’ op zijn allerbest door mimespeelster Marlies Heuer en danser Ton Lutgerink. Ze brengen het theatermaken tot de essetnie van hun disciplines terug: beweging in de ruimte en lichamen die elkaar aantrekken en afstoten. Een ontroerende ontmoeting van een man en vrouw die niets bij elkaar te zoeken hebben en toch iets proberen te vinden. Soms is er even de aanvaarding van de troost die de aanwezigheid van de ander te bieden heeft, maar steeds blijven de spelers aangewezen op zichzelf. Een bijzonder kale studiovoorstelling met een conceptueel karakter dat in concrete objecten en herkenbaar spel tegelijkertijd wordt gezuiverd en gerelativeerd. Lichtvoetig verdriet en zwaarmoedig plezier.

Eigenaardige, ironische dansvoorstelling over de idyllisch voorgestelde droomwereld van geijkt geluk.

Tam Tam specialiseert zich in inventieve eenvoud. Een trapziumvormvig zandbakje en wat speelgoed is voor dit gezelschapje genoeg om theater te maken. Niet alle vondsten zijn even sterk en de inhoudelijke lijn van de voorgeschotelde verhaaltjes is wat dun, maar het plezier en de humor maken het tot een prettige tentjesvoorstelling hier op de Boulevard. Pretentieloos vakmanschap dat bewondering wekt.

Op de best denkbare locatie wordt de geschiedenis van drie generaties Ambonezen in Nederland, hun verhouding tot de samenleving waarin ze onvrijwilig terechtkwamen en hun onderlinge onbegrip geloofwaardig en beklemmend over het voetlicht gebracht. In een barak van het kamp Vught wordt de misdaad tegen de menselijkheid die de Nederlandse samenleving hier heeft begaan zonneklaar. A must see!

Warner van Wely blijft de beste straattheatermaker van Nederland. Zijn samenwerking met de Afrikaanse (Nairobi)groep C.H.A.P.S. is het zoveelste hoogtepunt in zijn belangrijke carrière. Intens en heftig, maar ook verstild en poëtisch zonder een moment de aandacht van het in groten getale toegestroomde publiek te verliezen. Heel muzikaal en beeldend. Dit maal met een prachtige reusachtige marionet die onhandig en tegelijkertijd gracieus de voorstelling een monumentale dimensie geeft.

Tegen de stalen steigerbouwconstructie van de centrale festivallocatie heeft beeldend kunstenaar David Bade een indrukwekkende amorfe toren gebouwd van twintig meter lang en twintig meter hoog. VET! Samen met zijn team en groepjes bezoekers heeft hij zo een pendant van de toren van de Sint Jan gemaakt. Kunst kijken kan leuk zijn, maar kunst maken is vooral ook heel hard werken, heeft Bade de afgelopen dagen laten zien. Zijn niet te stuiten energie werkt aanstekelijk en inspirerend. Het festival laat zien dat beeldende kunst in een theaterfestival meer kan zijn dan ‘toegevoegde waarde’, en een essentieel onderdeel van het programma behoort te zijn.

Op vijf minuten lopen van de drukke Corridor kom je in de Orangerie terecht in de contemplatieve sfeer van het Mesopotamië van 1000 voor Christus. Het is een nogal onzijdige, bespiegelende wereld, dit zangstuk van Paul Frankhuijzen. Prachtig gezongen door bariton, alt en koor en gespeeld door het blokfluitkwartet en het best te beluisteren met je ogen dicht, zodat je buiten jezelf treedt en ook buiten de muziek, in de tonen van de vergetelheid.

Na een aarzelend begin met een hoog piep-jan-knor gehalte ontwikkelde de muzikale performance van Erwin Stache zich tot een hilarische muzikale telefoonconferentie tussen de zingende wereldculturen. Hij kreeg de volle Statenzaal van het Noordbrabants Museum met zich mee, totdat hij na drie kwartier alle stekkers eruit trok. Hij komt terug tijdens het festival November Music (9-22 november). Gaat erheen en zet uw eventuele beginergernissen opzij, om uw mee te laten voeren op een vreemde geluidstocht. Muziek op een steekkarretje!

Drie jonge actrices die net afgestudeerd aan de Arnhemse Toneelschool zo’n vorm van ‘theatereten’ (variant op Remco Campert’s term ‘leeseten’) weten te creëren, wekken veel bewondering. Actrices met persoonlijkheid, absoluut heerlijke Italiaanse gerechten en een tragikomisch verhaal. Mooie balans tussen plezier, ontroering, lol en smaaksensaties!

Een verkeersdrempel over en je rijdt zo de oneindige eeuwigheid in. Een absoluut sensationele,esotherische, beeldende ervaring. Alles wat je erover zegt klinkt overdreven, maar is wel waar. Het idee is zo simpel -rijdend in een geblindeerde bus zie je in een spiegel voor je hoe de wereld er van onderaf gezien uitziet - en het resultaat is adembenemend. Via een koptelefoon krijg je inzicht in iemands persoonlijke fascinatie die een beeldrijm aangaat met wat je zelf ziet en denkt. Een kwartier lang kijk je zo recht de eeuwigheid in. Weergaloos mooi! Wie de Boulevard bezoekt en dit mist, is niet echt op de Boulevard geweest: het toont je de essentie van waar kunst over gaat, het inzicht dat de wereld anders bekeken kan worden dan je zelf ooit hebt besloten te doen. Je moet dat besluit voortdurend herzien.