Het publiek bepaalt de afloop door de moordenaar te kiezen bij handopsteking. Het lijkt allemaal erg melig, maar het werkt omdat de acteurs het bloedserieus nemen. Kniesoren letten op iets te veel liedjes en te wensen overlatende verstaanbaarheid.

Ondanks veel oppervlakkig gelul bevat de tekst een aantal juweeltjes. Wanneer gaat Don Duyns nou eens een klassieker schrijven? Verder een cool decor en een abominabele muziekkeuze.

Gezellig onderonsje. Def P acteert prettig, maar Freek Musbach steelt de show. Z’n patat sla ik liever over, maar z’n indianen-blues gaat er bij mij in als koek.

De tekst was niet op tijd af, dus was dit niet een echte try-out, maar een reading. Het gratis drankje maakte al het een en ander goed, maar vooral de enorm knappe tekst doet uitzien naar de uiteindelijke voorstelling. Het schijnt een soort vervolg te zijn op ‘De Jantjes’, maar dat blijkt vooral uit genadeloze manier waarop de Joop-produktie wordt afgezeken. O ja, de tekst van Sylvia Kristel is absoluut briljant.

Wel mooi gespeeld, maar het is niet zo duidelijk waar het nou om gaat. Maar ik hou wel heel veel van ze.

Ja, het leven is niet makkelijk als je een spektakeltheatergroep bent. Maar ja, je doet wat je kunt: je wappert met wat vlaggen; je steekt een rookbommetje af; je parodieert een moordaanslagje; je huurt wat brandslangen - de voorstelling gaat namelijk over water… Dat dit alles minder spektakel oplevert dan een concert van Dire Straits is dan weer een beetje jammer.

Wat heerlijk dat De Appel nu ook z’n eigen jonge honden heeft. De voorstelling gaat ook fijn over de generatiekloof, maar helaas staat regisseur Aus Greidamus aan de verkeerde kant. Mirjam Stolwijk krijgt een gewei omdat ze cool is (en niet alleen als Lady Macbeth) en voor iedereen nog een extra gewei omdat het zo leuk drinken was na afloop. Maar als jullie volgende keer weer voorbarig gaan zeuren om minirecensies krijgen jullie straf!

Vreemd om te zien na de vrolijkheid van ‘In Concert’, maar (nog) beter. Met tranen in de ogen en pijn in het hart moest ik na afloop deze mij zo dierbare mensen verlaten.

Waar bij anderen het parodiëren van de working class tenenkrommende effecten heeft, maken Marcel Musters en Marjan Luif een ontroerende en liefdevolle voorstelling, met een sterrol voor Dirk Kuiper. Kan dit een serie worden?

Discordia wordt aan de ene kant overstemt door een multicultureel, gesubsidieerd popfestival, en aan de andere kant door voorbijrijdende treinen van en naar Schiphol en speelt terwijl het publiek langzaam maar zeker wegdruppelt een tekst over melancholie vol verlangen naar voorbije tijden. Het einde van een tijdperk gevat in iets minder dan een uur.