Nee nee nee nee nee! Zo moet het dus niet, he jongens!
Sarah Kane wordt verkeerd begrepen, verkracht en de grond in geboord in deze halfslachtige poging van Het Vervolg om mee te liften op de huidige interesse voor Kane’s werk. De voorstelling ziet er uit alsof hij zonder repetities het podium op is gegaan. Men praat door elkaar, reageert niet op elkaar en spuit derhalve zijn tekst als een gedachtenloze computer. Het ergste is nog de acteur die ‘M’ speelt, die de prachtige Kane-monologen verprutst door ze te behandelen als ‘s werelds beste grap. Dergelijk comic relief hoort thuis in ‘Toen was geluk nog heel gewoon’ en past niet in de uitzichtloze wereld van deze personages. Ik weet niet waar ze deze niksnutten van acteurs vandaan hebben geplukt, maar terug naar de toneelschool met ze!
En waarom moet het toch zo zijn dat iedereen die ‘Hunker’ ensceneert kiest voor een minimale aankleding van het toneel en frontaal gelanceerde teksten. Bah. Het wordt eens tijd voor iets anders.
Tenslotte toont ook Marcel Otten weer eens zijn onvermogen een degelijke vertaling te maken door over elk ritme, elke nuance en elke woordgrap heen te walsen met oud-Hollandse kneuterigheid. Grom!!!

Sarah Kane’s tekst is mooi, wanhopig maar ook liefdevol. De acteurs weten echter niet de lichtvoetigheid te ontstijgen en ik ben bang dat ik deze voorstelling daarom al snel weer vergeten zal zijn.