En toch wil ik nog iets schrijven over deze voorstelling. Waarom? Omdat het de meest indrukwekkende voorstelling is die ik heb gezien tijdens dit nog maar net begonnen en nu al barre toneelseizoen. Ook al was het een reprise-voorstelling. Wat een prachtig spel; van alle acteurs, maar vooral van Thomas Thieme van wie ik veel meer wil zien. En het is waar. Ik heb een derde van de voorstelling niet kunne verstaan, maar door de absolute overtuiging waarmee de voorstelling gemaakt is, zijn zelf die scenes me bij gebleven.

Ik kan me niet voorstellen dat mensen dit niet mooi vinden. Een geile vormgeving en vier theatermakers die ‘t publiek trachten te confronteren met de ellende die mensen (elkaar) aanrichten. Kijk, zulk theater draag ik een warm hart toe. Jammer genoeg lukte het Dood Paard die avond niet het publiek echt hard te raken. De middelen zijn er, het doel is nog niet helemaal niet bereikt. Maakt niet uit, vele avonden volgen. En de prachtige monoloog van Kuno Bakker maakt sowieso elke voorstelling om ‘t even goed.

Het valt te begrijpen dat als men vijf jaar lang een voorstelling speelt, men het na een tijdje ook wel een beetje leuk voor zich zelf wil maken. Dus stond Jeroen Willems in Twee Stemmen te schmieren alsof het gedrukt stond en kwam de aangrijpende tekst totaal niet aan (wat is dat bellevue-publiek toch een kut-publiek, telkens om het hardst lachen telkens als er iets grappig lijkt aan te komen.) Willems is een goede acteur en ik snapte wat er met de voorstelling gezegd moest worden. Maar de volgende keer iets meer begrijpend spelen alstublieft.

Een moeilijke voorstelling waarvoor je moeite moet doen om hem te volgen, maar die moeite wordt beloond. Voor elke vijf minuten die taai en lastig te volgen zijn, staan weer vijf minuten dat je je totaal laat overdonderen. Hierdoor ga je die saaie vijf minuten in feite ook weer beter waarderen. Natuurlijk mooi acteerwerk van Frieda Pittoors, een Fedja van Huet die zich eindelijk eens ontworsteld aan het standaard Hollandia-geschmier en een Aus Greidanus Jr. die de show steelt. De Jong Hollandia-gasten waren niet erg goed.

Mooie intrigerende monoloog van fantastische Vincent van den Berg (louis d’or?) ontaard na de beste overgang op toneelgebied dit jaar in een hilarische hondenverhaal. Zo moet je dus wodka schenken. Geweien voor ‘t decor, acteurs en dramaturgie en voor Ingejan Ligthart Schenk die volgens mij net zo geniaal een hond speelt als Jacob Derwig.

Dirk Roofthooft speelde erg mooi, maar dat was het enige pluspunt van deze onboeiende voorstelling. Saai, nietszeggend, nutteloos, lelijk toneelbeeld, en veel acteurs die denken ontzettend goed te kunnen AK!-TEERRRRRUN (er werd een enorm blik errun opengetrokken.)

Waar deze voorstelling over gaat weet ik niet, maar dat wist Lineke Rijxman ook niet. Of wel? Nog nooit heb ik zo’n moeilijke theatertekst zo overtuigend en met zoveel plezier zien spelen. Snaren is prikkelend, verwarrend, komisch en verassend theatraal. Het gaat over de evolutie, over het ontkennen daarvan, over mensen en het ontkennen daarvan. In een chaos van woorden, knuffels en flessen weet Rijnders de wereld op mooie momenten van verbondenheid te betrappen. Harry de Wit is geen God, maar wel onheilspellend.

Een rugzakje als bochel. Franse boeken in opstand. Soufleren tot kunst maken. Bijhouden hoeveel rode en witte drankjes er worden gedronken. Hoe 12 duizend gulden meer dan een miljoen wordt. Een mooie tekst bewerken en heel, heel lief, goed en grappig en ongelofelijk energiek spelen door iedereen op vijf vierkante meter prachtig decor. De lezing van ‘t derde deel was afbreuk omdat deze (mooie) tekst te laconiek werd behandeld en de dialogen over het nut van vrouwen te lang waren. Maar Jacob Derwig wist hem wel meteen heel levendig te maken.

Is Van Hove op een slimme manier de mode vooruit gelopen of is dit echt een oprechte voorstelling die sinds LANGE tijd optimisme in de liefde omhelst? Hoe dan ook, ik was een aantal keren erg ontroerd en dat was behalve aan het enthousiaste spel van de acteurs ook aan de mooie regievondsten van Ivo te danken. Verder was de orginele vormgeving (waarover iedereen zo over door zeurt) en de muziek in perfecte harmonie. Dus, geen kwaad woord over deze voorstelling, wij zijn mooie mensen en we willen genieten. Verder wil ik er toch maar even zeggen dat Gunilla Verbeke, Leon Voorberg, Jorre Vandenbussche en Maarten Claeysens ook heel mooi speelden en niet alleen de Grote Namen.

Pieter Embrechts is iemand waar alle niet-Pieter Embrechten jaloers op zijn.