Katherina wil een man met talent. Prinsesje nimmertevree.
Is Katherina muze of anti-muze? Scheppen Julius, Simon en Jack dankzij of ondanks haar uiteindelijk geslaagde werken?
Een heerlijke voorstelling, perfecte timing, absurd én triviaal, scherpe teksten, alle personages uitstekend neergezet.

Een goede dosis duistere kant, te breed uitgemeten clownerie. De fraaie intermezzi van circusnummers waren al afwisseling, de kolderieke August-scènes duurden soms gewoon te lang, vertraagden te zeer, helemaal toen de heer Boemboel Boemboel Boemboel mee ging doen.
Een glansrol van Thomas de Bres als volledig in het zwart geklede, hoogbelaarsde narcistische tiran.
Ik heb veel en beter van de Paardenkathedraal gezien, op eenzame hoogte staat Tanghes regie van De mensenhater. Een verloren avond was het echter absoluut niet.

Niet zoveel soeps: onwaarachtig spel, onevenwichtige opbouw, dat had allemaal veel overtuigender gekund. Muzikaal omlijst door cello en piano, deels geslaagd, deels gewild. Geregisseerd door Olivier Provily, dat droeg een kleine belofte in zich die niet werd waargemaakt. Volgens hem getuigt De pelikaan “van een enorme hartstocht. Verlangen en haat liggen vlak naast elkaar.” Wij hebben die hartstocht gezien noch gevoeld, terwijl Strindberg die ongetwijfeld wel erin heeft geschreven.
Kuijpers had de voorstelling moeten dragen en droeg alleen een aardige jurk, Van Binsbergens personage was onecht, Hamelynck deed het goed, maar had een minibijrol, Osterop brilleerde met vlagen, Buijs was geheel in character prettig verveeld en lekker egocentrisch. ‘t Kan erger, ‘t kan ook veel beter

De tekst vond ik allerminst slaapverwekkend. Vermakelijk en wrang. Tjak tjak, slag op slag, uitzonderlijk goed. Voortreffelijk geacteerd ook. Goede avond.

Olga Zuiderhoek was een mooie Higgins, de overige personages kwamen niet zo goed uit de verf.
Mij is ontgaan dat Lieze “uit haar korset van welgemanierdheid breekt”. Zij eindigt in een burgerlijke nachtmerrie, haar genegenheid voor Higgins onderdrukt ze en ze kiest voor saaie Freddy. Gaap, gaap, wat een welgemanierde burgertruttentreurigheid.
Amusant, maar enigszins geforceerd lesbisch. Het lollige werd wat uitgemolken, jammer. Minder vet was ook vermakelijk geweest.

Beklemmend, beklijvend, overtuigend. Dat gekmakende denken in kringetjes, ijzersterk neergezet door zowel tekst als actrice. Een bewonderenswaardige prestatie van Nanette Edens. Zo’n solo gaat je vast niet in de koude kleren zitten.
Kennelijk wordt algemeen gedacht dat dit stuk over Sara Kane gaat. Maar is dat relevant? Het is een zeer treffende observatie en beschrijving van iemand die zichzelf te gronde denkt, wellicht met eigen elementen van Kane.
‘t Was gewoon genoeg om herkenbaar te zijn en dan weer zo gek dat het beangstigde of irriteerde. De heldere momenten, de zelfreflectie maakten het personage compleet en overtuigend.
Kortom: sterk stuk, consistent, verontrustend, zeer goed gespeeld. Zien dus.