Olga Zuiderhoek was een mooie Higgins, de overige personages kwamen niet zo goed uit de verf.
Mij is ontgaan dat Lieze “uit haar korset van welgemanierdheid breekt”. Zij eindigt in een burgerlijke nachtmerrie, haar genegenheid voor Higgins onderdrukt ze en ze kiest voor saaie Freddy. Gaap, gaap, wat een welgemanierde burgertruttentreurigheid.
Amusant, maar enigszins geforceerd lesbisch. Het lollige werd wat uitgemolken, jammer. Minder vet was ook vermakelijk geweest.

Geweitje voor de pensionhoudster (de enige die boven de middelmaat uitstijgt) en voor de decors. Het verhaal komt nergens tot leven, mede door het overdreven gebruik van het Rotterdams dialect en het quasie lesbische gedrag. Ook het gebruik van de filmbeelden dienen niet ter ondersteuning van het stuk. Nee, vergeleken met de uitvoering van het NNT, verleden jaar, viel het erg tegen. Jammer, met zo’n cast acteurs had er meer in gezeten.

2 geweien voor Olga Zuiderhoek en Debbie Korper (vooral de laatste schitterde op het toneel), 1 gewei voor het decor en 1 voor de costuums, maar een tomaat voor de kwasi poëtische inleidende teksten en het geforceerde ‘Rotterdamse’taalgebruik van Loes Luca.

Regie van Pieter Kramer, tekst van Ko van den Bosch met oa Loes Luca. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog, maar ik vond het erg slecht. Van te voren vroeg ik me al af waarom het naar een lesbische setting was verplaatst. Wat de meerwaarde hier van was? Volgens mij was dit omdat het voor veel van de bezoekers net op het randje was, waardoor er een nogal giegelige sfeer onstond (tomaat voor een onnodige draai). De Rotterdamse beelden zijn er met de haren bijgesleept en dienden niet ter ondersteuning van het stuk. De paralel die op het eind werd getrokken, sloeg nergens op, het was duidelijk dat eerst de Rotterdamse beelden bedacht zijn er daarna pas de link met het stuk (dikke tomaat hier voor). De liefde tussen de professor en het bloemenmeisje kwam totaal niet uit de verf. Er waren links en rechts wat tikken op de billen, maar nergens geloofwaardige liefde (dikke tomaat). Er was ook duidelijk niet voor romantische ontroering gekozen, maar gewoon voor een komisch stuk. En ik vond het niet grappig. Olga Zuiderhoek speelde haar rol erg vlak en kon de liefde voor haar creatie niet duidelijk maken (tomaat hoppetee!). Een mooie lesbische scene, een sterke rol voor de pensionhoudster en een hele mooie tekst (een gewei voor dit alles). Grappig is anders.

Het is gewoon een slechte voorstelling. Geen emotie, geen drama en ook niet leuk. Geforceerde setting met gekunstelde lesbische niet ter zake doende sfeer. Rotterdamse geschiedenis voegt niets toe aan het stuk. Kortom een hele zit.

Geweien voor het mooie decors, de fantastische acteurs, de mooie filmpjes, Het mooie geluid (dat af en toe wel wat te gepolijst klinkt) het uitgebreide programmaboekje met veel randinformatie, de expositie enz enz. Maar ik mis het drama. Het “sprookje” komt amper van de grond. Pieter Kramer lijkt met deze uitvoering iets te willen relativeren zonder het onderwerp zelf wezenlijk aan te raken. Daar kom je net mee weg als je al de mooie elementen en de humor uit de voorstelling op je in laat werken, maar je blijft iets missen. Als dit de basis is waarop de voorstelling de komende tijd zich nog kan gaan ontwikkelen vrees ik het ergste. Alweer leert het mij. Een sterrencast maakt nog geen fonkelende hemel.

Ko van den Bosch situeerde het beroemde stuk van Shaw in het Rotterdam van 1947. Loes Luca overtuigt als een geëmancipeerde Lieze die zich door een lesbische Hannie Higgins, ietwat vlak gespeeld door Olga Zuiderhoek, laat omvormen tot een dame van stand, maar uiteindelijk uit haar korset van welgemanierdheid breekt. De tekst van Van den Bosch is creatief en soms erg grappig. De bewoners van het damespension waar Higgins woont, gaan zich te buiten aan een fraai gestileerde orgie wat een potsierlijk beeld oplevert. Liedjes en filmbeelden maken van deze Pygmalion een heus multimediaspektakel waarin flink wordt uitgepakt. De Rotterdamse inbedding doet soms wat geforceerd aan. Toch een feestelijke, stijlvaste voorstelling met een hoog amusementsgehalte.