Niet zoveel soeps: onwaarachtig spel, onevenwichtige opbouw, dat had allemaal veel overtuigender gekund. Muzikaal omlijst door cello en piano, deels geslaagd, deels gewild. Geregisseerd door Olivier Provily, dat droeg een kleine belofte in zich die niet werd waargemaakt. Volgens hem getuigt De pelikaan “van een enorme hartstocht. Verlangen en haat liggen vlak naast elkaar.” Wij hebben die hartstocht gezien noch gevoeld, terwijl Strindberg die ongetwijfeld wel erin heeft geschreven.
Kuijpers had de voorstelling moeten dragen en droeg alleen een aardige jurk, Van Binsbergens personage was onecht, Hamelynck deed het goed, maar had een minibijrol, Osterop brilleerde met vlagen, Buijs was geheel in character prettig verveeld en lekker egocentrisch. ‘t Kan erger, ‘t kan ook veel beter

Niet onaardig gedaan, vooral Marcel Osterop vond ik mooi; hij ontwikkeld zich tot een interessant acteur, van een soort die we in Nederland weinig hebben. Maar waarom in godesnaam moet dit stuk gespeeld worden?

Mooie, strakke voorstelling. Gold met name voor regie, mise-en-scene en – wat mij betreft – tekstregie. Alleen jammer dat in de Brakke Grond te tekst zeer moeilijk te verstaan was en dat gold bepaald niet alleen voor mij.
CR

‘Mooie’ spelers op toneel in een gitzwartverhaal. Lekker geen alleen maar leuk leuk leuk toneel. aleen mag het ook een keer in zo’n voorstelling over nu gaan. ik krijg altijd alleen maar somber inzichten in mensen van een eeuw geleden. leven die regisseurs wel in deze tijd?