Je komt de zaal binnen en op een groot scherm staan vampierentanden geprojecteerd. Het licht gaat uit, sneeuw dwarrelt over een doek en achteraan zien we een besneeuwd berglandschap. Waaaauw ! Dat is de eerste reactie. Je mond valt open van verbazing. En dan gebeurt het. Het eerste liedje wordt ingezet. Griet en ik kijken naar elkaar en een aantal vraagtekens rijzen op uit ons hoofd. Wablief ? Waarover zingen jullie ? Wij snappen geen jota van hetgeen ze staan te zingen op het podium. Pas na een paar minuten dringt het tot ons door dat ze eigenlijk over knoflook staan te zingen. En dit niet omdat we plots verstaan wat ze zingen, maar omdat ze met knoflook beginnen dansen op scène. Van een teleurstelling gesproken.

En zo ging het dus de hele voorstelling door. Het ene liedje na het andere en wij verstonden niets van de gezongen woorden. Bijzonder jammer als je weet dat er voor de rest bijna geen dialogen waren. Dan wordt het wel heel moeilijk om het verhaal te volgen. Gelukkig was het verhaal op zich niet zo moeilijk te volgen al moet gezegd dat de onverstaanbaarheid van de liedjes een domper zet op de hele voorstelling. Professor ? en Alfred zijn in Transsylvanië op zoek naar vampieren. Ze logeren in de herberg van ? en Alfred wordt er verliefd op ?, zijn dochter. Deze laatste is helemaal in de ban van graaf Von Grolock (de lokale vampier) en besluit bij hem in te trekken. Alfred en de professor gaan er achteraan. Veel meer verhaal dat dit is er niet. Deel één was dan ook ronduit saai. Naar mijn gevoel bleven ze veel te lang in de herberg rondhangen waar bovendien ook nog eens heel weinig gebeurde.

Deel twee was een heel stuk beter. Oef. Al bleef ook hier de onverstaanbaarheid ons parten spelen. Gelukkig zaten er hier een heel aantal hele spectaculaire scènes in met indrukwekkende decorwissels (de scène met de afdaling in de kelder, de nachtmerrie, de dans in de spiegel, de einddans, enz.). En dat die mensen kunnen zingen, dat zal wel zeker, al is het voor ons nog steeds een raadsel wat ze zongen. Toch een hele spijtige zaak voor een productie die ongetwijfeld heel veel geld gekost heeft.

Mijn allerliefste vriendin Grietje kan er maar niet mee om dat ik altijd een klein beetje net niet in zwijm val als ik een BV (of een andere bekende mens) tegen het lijf loop. Zo zagen we ooit eens Jean-Paul Belmondo en het kwijl liep bijna uit mijn mond. Dit klinkt misschien belachelijk, maar het is sterker dan mezelf. Zo ook gisteren. Toen we binnenkwamen in Theater Antigone kwam Jos Verbist even een praatje slaan met ons. Dan ben ik toch wel even heel vereerd dat hij lid wil worden van mijn “vierkante meter”-club. Let wel, ik heb dit vooral met acteurs en muzikanten. En ik kan er niets aan doen. Ik weet ook wel dat dit maar gewone mensen zijn, maar ik heb een mateloze bewondering voor ze dat het toch altijd weer wat raar doet als je zo iemand tegen het lijf loopt.

Even over het stuk nu misschien. FC Bergman is een piepjong collectief dat eigentijds theater brengt … en hoe ! Ze brengen met “De Thuiskomst” één van de bekendere werken van Harold Pinter en zetten dit naar hun hand. Wat we te zien krijgen, is een gezonde mix van drama en, bijwijlen hilarische, komedie. De vijf acteurs zetten alles op alles in deze ultrarauwe versie van dit stuk van Pinter. Na een jarenlange afwezigheid komt Teddy terug bij zijn vader, zijn broer en zijn oom. Hij is ondertussen getrouwd en heeft 3 kinderen. Wat volgt, is een confrontatie tussen de zuipende, vechtende en lallende Lenny en vader en de iets gesofisticeerdere Teddy en zijn vrouw. Het wordt een onwaarschijnlijk weerzien.

FC Bergman brengt dit stuk eigentijds en schuwt de controverse niet. In het begin van het stuk zien we de zuipende vader en zijn zoon. Vader kotst de net genuttigde drank uit en begint aan een nieuw biertje. De confrontatie met zijn “verloren” zoon leidt tot grappige, maar ook prangende momenten. De scène waarin Lenny en Ann dansen met elkaar is zowel grappig als pakkend. De vertolkingen zijn goed tot zeer goed. Oom Shit (of is het Sid) is een kleinere rol, maar wordt naar mijn mening goed gebracht door Greg Timmermans (met als hoogtepunt zijn laatste scène (ik zal verder niets verklappen)). Lenny en vader hebben hun sterke momenten, maar het zijn vooral Teddy en Ann die de show stelen als de “verloren” zoon en zijn vrouw. Zij hebben natuurlijk ook wel de mooiste rollen, maar ze brengen het er schitterend vanaf.

Een paar minpuntjes in mijn ogen. Waarom in godsnaam kiezen deze vijf rasechte Vlamingen ervoor om dit stuk te brengen in het Hollands. Af en toe werkt dit wel, maar het komt de verstaanbaarheid niet altijd ten goede, vooral dan van Lenny. Diezelfde Lenny heeft ook een quasi-monoloog aan het begin van het stuk en deze duurt ook veel te lang om blijven boeien. Voor de rest een hele mooie, gedurfde voorstelling gezien van een groep waar behoorlijk wat potentieel in zit. Ik ben ervan overtuigd dat we nog zullen horen van dit “FC Bergman”.

Kan het spelplezier nog meer afdruipen van een productie dan het geval was bij Aspoes ? Ik denk het niet. Dit was theater van de bovenste plank. Wij hebben ons fantastisch geamuseerd, alsook onze vijf kinderen (variërend in leeftijd van 7 tot 14 jaar). Deze productie was gewoon AF !!! Eerst en vooral heb je natuurlijk een goed stuk nodig en dat hadden ze hier in de vorm van “Aspoes”, een ultramoderne bewerking van het klassieke sprookje van Grimm. Ceremonia (Assepoester dus) woont bij haar moeder (een ijdeltuit eerste klas) en die gaat samenwonen met Britt Pad, die op zijn beurt een etter van een dochter heeft. Zij wil Ceremonia buitenwerken. Als de ouders het voor elkaar krijgen dat beide meisjes gevraagd worden op het bal van Romeo Alpha, dan is het hek helemaal van de dam. Dit verhaal, aangevuld met een paar schitterende regievondsten, zorgden voor een onvergetelijke theaterervaring. Zo was er bijvoorbeeld het gebruik van een carroussel op scène. Die zorgde ervoor dat iedereen op een elegante en gedisciplineerde manier kon op en van scène komen en werd tevens gebruikt als leuke gimmick tijdens een paar scènes (zoals een draaimolen op het bal van de prins).

Ook de muziek droeg bij tot de totaalervaring van deze voorstelling. Ieder nummer was anders (ik had tijdens de voorstelling al het idee dat de verschillende nummers door verschillende mensen werden geschreven en dat bleek achteraf ook zo te zijn), maar dit was zeker geen minpunt, integendeel ! Het zorgde voor een mooie afwisseling in de muziek en ook de teksten van de liedjes waren heel goed verstaanbaar. Neem daarbij nog het fantastische spel van de acteurs en je productie kan gewoon niet meer stuk. De moeder, Britt Pad, de stiefdochter, Ceremonia, Bots, Wana … één voor één speelden ze de pannen van het dak en bij momenten viel mijn mond open van verbazing bij het aanschouwen van al dat moois. Dit is meer dan een theaterstuk, dit is een spektakel, meer nog, dit is één groot feest !!! Langs deze weg wens ik Studio Zwevegems Teater nog een hele dikke proficiat met deze schitterende productie !!! Chapeau !!!

Nostalgie, zo kun je best het gevoel omschrijven dat ik had bij het zien van deze bewerking van het stuk van Sam Shepard. Ik zag het voor het eerst door het Zwevegems Teater en was meteen verkocht. Ik vond het toen al een schitterend stuk. We speelden het ook zelf met Klakkeboem en ik ben heel trots op die productie, mede door de toch wel lovende reacties achteraf. En nu hadden we het geluk om klasbakken Van den Begin en Crets aan het werk te zien als Lee en Austin. En ook nu weer was ik meteen verkocht.

De toon zat goed van bij het begin. Van den Begin was in mijn ogen perfect gecast als de duivelse Lee en ook Crets zette meteen de juiste toon met zijn interpretatie van de iets minder opvallende Austin (althans in het begin van het stuk). Het blijft een boeiende karakterstudie van twee tegenpolen van broers. De ene, Austin, is een scenarioschrijver, die op het huis van zijn moeder past en hoopt van daar zijn grote doorbraak in Hollywood te versieren. De andere, Lee, is een kleine crimineel die in de woestijn woont en nu zijn moeder opzoekt, maar in de plaats daarvan zijn broer terugvindt. Het hele stuk door voel je de spanning tussen de twee broers en dat bereikt een hoogtepunt als Lee producer Saul kan overtuigen om zijn verhaal te verfilmen en niet dat van zijn broer Austin. Dit leidt tot komische, maar ook spannende confrontaties tussen de twee broers. En op het einde weet je zelfs niet wie van de twee het uiteindelijk haalt.

Een echt acteursstuk met een leuk verhaal, fantastisch gebracht door de vier acteurs. Vooral Van den Begin en Crets vallen op, maar ook de moeder bracht haar rol voortreffelijk. Het stuk kent nogal wat valkuilen, zeker omdat beide broers ladderzat zijn naar het einde van het stuk toe. En in scène 8 had ik het gevoel dat het nu genoeg was geweest. Ook het einde kon sterker. Beide broers komen tegenover elkaar te staan en we weten niet wat die confrontatie zal brengen. Het licht bleef echter aan en beide acteurs verdwenen van scène. Dit kon sterker naar mijn bescheiden mening. Maar voor de rest niets dan lof voor deze interpretatie van één van mijn lievelingsstukken aller tijden.

“WAwaDA ?”, zei Vincent toen we gisteren de zaal uitgingen in het CC te Lokeren. Griet maakte zich zelfs de bedenking of dit nog wel toneel is en Pat was achteraf opgelucht dat ze toch niet de enige was die er geen snars van begrepen had. “‘t E ne kji iets anders !”, was ook nog zo’n leuke one-liner van Pat.

Het licht gaat uit en de “spotlights” gaan heel langzaam aan. Op de scène zien we drie naakte mensen. Een man duwt een plank op wieltjes in het rond. Almaar sneller en sneller. De vrouw staat op uit het bad en dan beginnen ze alledrie hun kleren aan te trekken. De ene man bedient de vrouw en man twee met rode wijn en geleidelijk aan gaan de kleren terug uit. En dit eindigt met een half geklede vrouw op een stoel bovenop de plank met een rode vlag met een swastika naast haar (Marlène Dietrich, iemand ?). En zo krijgen we het ene beeld na het andere voorgeschoteld, begeleid door hele bevreemdende muziek. En het ene beeld is al mooier of shockerender dan het andere. En na anderhalf uur verlaat je de zaal en je vraagt je terecht af : “WAwaDA ?”. Welnu, dat was “Tourniquet”, een stuk van Abattoir Fermé, ontsproten uit het brein van een zekere Stef Lernous. En volgens De Standaard één van de beste stukken van vorig jaar !

Akkoord, het is heel controversieel allemaal, fascinerend om naar te kijken en heel af en toe zitten er fantastische vondsten in (de maskers boven op de kruin …), maar het blijft een bevreemdende ervaring waarbij je je af en toe toch afvraagt waar ze nu eigenlijk wel naartoe willen met dit allemaal. Van een verhaal is geen sprake en de acteurs doen op zich niet veel meer dan voor zich uit staren en kleren aan en uit trekken. Naakt kan mooi zijn en levert af en toe hele mooie beelden op, maar moet dit echt de hele voorstelling lang ? En ergens zal er wel een boodschap achter zitten (het nazisme, exorcisme, enz.), maar wat heb je eraan een boodschap de wereld in te sturen als niemand ze begrijpt. Dit was toch wel een hele vreemde ervaring, moet ik zeggen …