Het jeugdtheater boert goed in onze streek. Studio ZT kan rekenen op een hele hoop jong talent en ook Jeugdtheater Scherven heeft talent op overschot. Zoveel talent dat een paar getalenteerde ‘anciens’ met een gerust hart de baan kunnen ruimen, hoe pijnlijk dit ook is. Een ander groot pluspunt bij Scherven is dat er altijd live gezongen wordt. Ook nu weer werd er goed tot zeer goed gezongen door de meeste solisten. Daarnaast werd er ook fantastisch geacteerd door het grootste deel van de cast. Alle grote rollen werden goed ingevuld. Genoten van Balou, Shere Khan, Akela, Mowgli (misschien hadden ze hier een jongetje moeten casten, maar dat doet niets af van de prestatie van Mowgli), en ga zo maar verder. Een speciale vermelding toch voor de gieren, die een opgemerkt en bijzonder gesmaakt optreden gaven. Echter ook de apen en de wolven konden mij bekoren. Alleen jammer dat er bijna geen humor in zat en ook wat weinig schwung. Het sleepte allemaal wat lang aan en het tempo kwam er nooit echt in. Ook de liedjes waren allemaal nogal aan de vlakke kant. En dat gebrek aan tempo zorgde her en der in de zaal toch voor wat geschuifel op de stoelen.

Voor de rest echter niets dan goeds over deze voorstelling. Die bestond uit mooie beelden. En die werden gecreëerd door de combinatie van een inventief decor met een bijzonder sfeervolle belichting. Heel mooi om naar te kijken allemaal. De regisseur vertelde mij dat ze een coach hadden, speciaal voor de bewegingen van de acteurs, om te leren bewegen als dieren. En dat was er aan te zien. De acteurs bewogen allemaal gracieus over de scène als waren het echte dieren. Hierbij uiteraard geholpen door de fantastische kostumering en grime. Schitterend om naar te kijken. Heel goed gebruik van sfeermuziek en rookeffecten ook om bepaalde dreigende scènes te accentueren. Kortom, een mooie voorstelling om te bekijken. Alleen jammer dat het allemaal nogal traag vooruitging. Ik blijf echter fan van Scherven en hun talentvolle schare jonge acteurs.

Toegegeven, de verwachtingen waren hooggespannen na het fantastische “As-poes” van twee jaar geleden. Vergelijken mag niet, ik weet het, maar dat gebeurt bijna automatisch. Je wil het niet, maar voor je het weet, is het zover. Pas op, de verwachtingen werden ingelost. Ik had een fantastische avond en genoot met volle teugen van een voorstelling met een zotte bende enthousiaste jongelingen. Je kan misschien zeggen dat het verhaaltje net iets te mager was, dat er te weinig gedaan werd met het nevenverhaaltje van de tijdreizigers en dat Jan Hoed (hoewel hij dat schitterend deed) misschien net iets teveel zijn intrede deed waardoor het verhaal telkens afgeremd werd. Je kan ook zeggen dat er iets te veel bomen op scène stonden waardoor je soms letterlijk door het bos (lees decor) de bomen (lees acteurs) niet meer zag, waardoor de bewegingsvrijheid van de acteurs werd belemmerd, zeker als ze met veel op scène stonden.

Maar je kan ook zeggen dat er heel weinig aan te merken was op deze voorstelling. Het was bij momenten hilarisch grappig en de regisseur toverde een aantal grappige spitsvondigheden uit zijn mouw. Zo waren de intermezzi van “La Flêche” om te gieren. Lady Marion was grandioos in al haar domheid en met haar vele versprekingen. En ook de bende van Robin Hoed zelf stond aardig te acteren. Hun aanpak van het tornooi was schitterend gedaan als een soort tv-programma “Schiet maar raak” met Jan Hoed als presentator. We zagen een paar leuke choreografieën, zoals de eerste intrede van Prins Jan en het massagevecht op het einde. Kortom, na het briljante “As-poes” alweer een hele knappe prestatie van Studio ZT dat over voldoende talent beschikt om ons in de komende jaren nog veel theaterplezier te bezorgen.

Ik had het nog nooit gezien, dit stuk. Ik had het wel al eens gelezen, jaren geleden. En ik weet dat ik het toen nogal simpel vond. Ik vind dit nog, maar besef evenzeer dat het groot publiek dit wil zien. Zij willen lachen en er kan alleszins voldoende gelachen worden in dit stuk. Zeker als je het aan zo’n strak tempo speelt als dat waaraan SPOT het speelde. Misschien heeft dat grotendeels te maken met de ervaring van de regisseur (Werther Vander Sarren nvdr.), maar zeker ook met de kunde van de acteurs. Want, laat ons eerlijk zijn, SPOT heeft een aantal goeie acteurs.

Het eerste wat opvalt als je de zaal betreedt, is het decor. Zeker de dag van vandaag waar bijna ieder gezelschap het stuk begint met het doek open. Bij Taxi Taxi zagen we een woonkamer met drie deuren, een sofa en een raam achteraan. Bij de eerste opkomst van de twee vrouwen werd duidelijk dat we eigenlijk naar twee woonkamers zaten te kijken, één met groene accenten en één met paarse accenten. Het hele stuk speelt zich ook af in beide woonkamers en dat werd op deze manier ook knap opgelost. Als toeschouwer twijfel je er geen moment aan dat je hier in feite naar twee woonkamers zit te kijken, temeer ook omdat de acteurs het tempo constant heel hoog hielden. Taxi Taxi vertelt het verhaal van John DeZwart die met twee vrouwen getrouwd is. Op een avond krijgt hij een ongeluk en geeft hij per abuis twee adressen door aan het ziekenhuis. Hierdoor ruikt de politie onraad en ze gaan op onderzoek. Gelukkig krijgt John hulp van vriend en bovenbuur Stan Van Geit. Dit is het begin van een hoop misverstanden en komische toestanden.

Het stuk voor de pauze vond ik zeer goed. Ondanks de opeenstapeling van ongeloofwaardigheden werd dit toch geloofwaardig gebracht en aan een heel strak tempo waardoor je je geen moment kon vervelen. Na de pauze kwamen de pijnpunten van het stuk bloot te liggen. De laatste vijftien minuten werd de chaos compleet met acteurs die in en uit deuren liepen en naar elkaar begonnen te schreeuwen met als “hoogtepunt” de homo van boven die een pot roze verf op zijn hoofd krijgt. Daar kunnen de regisseur en de acteurs natuurlijk niets aan doen, behalve dan een ander stuk kiezen misschien , maar het was er voor mij toch te veel aan. Desalniettemin heeft SPOT mij laten zien hoe je een deurenkomedie moet brengen. Je mag het publiek geen seconde rust gunnen zodat ze de tijd niet krijgen om na te denken over alle ongeloofwaardige wendingen in het plot. Welnu, daar zijn ze bij SPOT bijzonder goed in geslaagd. Ik ben een klein beetje fan …

Deze week nog las ik een stuk van Wouter Hillaert over de relevantie van het repertoiretheater (Repertoire leeft!). Ik ben het grotendeels met hem eens omdat ik ook af en toe eens tenenkrullend zit te kijken naar de zoveelste bewerking van Lorca of Shakespeare. Hoe relevant zijn die stukken nu nog ? Volgens Wouter kan het als ze voldoende vertaald zijn naar vandaag. De vraag is alleen in hoeverre je dan nog van echt repertoiretheater kan spreken. Gisteren echter zag ik een schitterend voorbeeld van hoe relevant repertoiretheater kan zijn. Neem een briljant stuk, een goede enscenering, een strakke regie en goeie acteurs en je krijgt een ronduit fantastische toneelavond. Ook dit is repertoiretheater. En relevanter dan dit kan het niet zijn. Het onderwerp is pedofilie in de kerk, hoewel dit nooit uitgesproken wordt.

Bij het binnenkomen al werden we ondergedompeld in de religieuze sfeer met de ‘warme’ geuren van wierook die ons tegemoet kwamen. Terwijl een misdienaar ons kwam zegenen met wierook werden de lichten één voor één verplaatst naar hun juiste plaatsen voor het begin van de voorstelling. Een constante in dit stuk. Tussen de scènes, overgangen die trouwens telkens weer opnieuw haal knap ingevuld werden, kwamen ‘zwarte’ mannen en vrouwen het toneelvlak op geslopen en verplaatsten decorstukken en belichting zonder dat je daar als toeschouwer last van had. En dan de eerste preek van pastoor Desmet, over twijfels … Heel knap, mooie tekst, schitterend gebracht ook. Een toch wel cruciale preek want het stuk gaat over twijfels. Zuster Aloysius leidt een katholieke school met ijzeren hand. Zuster Jean-Maria wil hier wel verandering in brengen, maar durft niet goed ingaan tegen haar overste. Pastoor Desmet daarentegen wel. Hij wil dichter bij de kinderen staan (misschien te dicht), hen liefde geven. Zuster Aloysius kan hier heel moeilijk mee om en beschuldigt pastoor Desmet op een heel subtiele manier van misbruik. Dit terwijl pastoor Desmet beweert dat hij de jongen, ‘het eerste zwartje van de school’, enkel in bescherming wil nemen. En tot op het einde word je als publiek in het ongewisse gelaten. Iedereen twijfelt aan zichzelf, aan de school, aan alles, …

Wat een knap concept ook. Een schitterende enscenering in de grote ruimte van een echte kerk. Het decor bestond uit een bureau, een preekstoel en een rotswand. Die stukken bewogen doorheen de voorstelling en werden telkens opnieuw geplaatst. Dit zorgde voor wat dynamiek in een stuk die anders misschien nogal statisch zou kunnen overkomen. Hele knappe belichting ook, bijzonder sfeervol en net genoeg om de aandacht voortdurend bij de les te houden. De kers op de taart dan was uiteraard het hele knappe spel van de acteurs. Klasse ! De beheersing van moeder-overste, de beheerste onmacht van de pastoor en de gekunstelde naïviteit van de novice. Stuk voor stuk topprestaties in een fantastisch geheel. Een voorstelling om duimen en vingers bij af te likken en om nadien ook nog eens goed over na te kaarten. Nu al kan ik zeggen dat dit één van de hoogtepunten van ons theaterseizoen zal worden.

Al veel gehoord van Feydeau (als één van de grondleggers van de hedendaagse deurenkomedies), maar nog nooit een stuk gezien van hem. Van een gat gesproken ! In mijn cultuur, bedoel ik, voor de minder goede verstaanders onder u. Zal hij nu ooit mijn favoriete auteur worden ? Ik denk het niet. Daarvoor grijpt hij te vaak terug naar de ordinaire pipi-kaka-humor. En ja, het is uit het leven gegrepen en af en toe zitten er hele herkenbare situaties in. Toch in de eenakters die we hier te zien kregen. Maar ik heb wel genoten van hetgeen we hier te zien kregen. De regisseur koos voor de twee stukken telkens voor een iets andere aanpak met een gelijkaardig decor.

In “Het Laxeermiddel” werden alle personages zwaar uitvergroot. Het mannelijke hoofdpersonage sprak met een piepstemmetje, een andere liep constant te hijgen en de zoon van 7 bleek een meisje te zijn met een snor. En af en toe vond ik dit best grappig. In “Wijlen de moeder van madame” koos de regisseur voor “gewone” mensen in een voor hen ongewone situatie. En dit werkte zo mogelijk nog beter. Neem daar nog bij dat de kostumering prachtig was en dat er goed tot heel goed geacteerd werd en ik had best een gezellige avond die nadien zelfs nog uitmondde in een urenlange stadswandeling door Brugge. Het werd een hele plezante avond en daar had ook dit toneelstukje iets mee te maken. Geen hoogstaande kunst, maar een “klucht” op niveau gebracht en dat is al een verdienste op zich !

Een film vertalen naar een theaterstuk is een gevaarlijke onderneming. Film is gewoon een ander medium. Ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat ik nog nooit gehoord had van “Dogtooth” (waarop dit stuk gebaseerd is). En dit tot mijn spijt, want na het zien van dit stuk zou ik heel graag de film eens zien. “Tand” brengt het verhaal van een gezin dat zichzelf probeert te beschermen tegen de “boosaardige” buitenwereld. De kinderen zijn nog nooit buiten het huis geweest. Vader en moeder hebben hen al altijd proberen te beschermen tegen geweld en andere invloeden uit de buitenwereld. Ze hebben zelfs een eigen woordenschat ontwikkeld en eigen regels opgesteld. Dit stuk toont de gevolgen van zo’n onderneming. We krijgen te maken met drie wereldvreemde kinderen die zelfs nog nooit een ballon gezien hebben. Ze worden ook nooit bij naam genoemd, maar gewoon als Zoon, Oudste en Jongste. Dit zorgt voor een heel bevreemdende ervaring en leidt vaak tot hele absurde situaties. Zo spelen de kinderen hele rare spelletjes : zo lang mogelijk uw vinger onder de hete kraan houden, uzelf verdoven en zien hoelang je verdoofd blijft, enz. Ze bekijken alleen video-opnames van zichzelf en luisteren alleen naar Frank Sinatra (“Opa”). Een intrigerend uitgangspunt, maar niet altijd even goed uitgewerkt naar mijn gevoel. Toch niet voor een theatervoorstelling.

Het spel van de acteurs kon je ook niet altijd even homogeen noemen. Toch genoten van vooral “Zoon” en “Oudste” (haar imitatie van “Jaws” en “Rocky” was hilarisch). Ik heb ook het gevoel dat de regisseur het zichzelf moeilijk gemaakt heeft door constant het tempo uit het verhaal te halen. Zo moest Vader bij iedere thuiskomst zijn pantoffels aantrekken, de etiketten verwijderen van de conservenblikken en twee deuren openen en sluiten, … Heel leuk in het begin, maar na een paar keer weet je het wel en wil je eigenlijk dat ze gewoon verder doen met het stuk. Een heel groot minpunt was de zichtbaarheid. Van waar wij zaten, konden we bijna niets zien van hetgeen op de grond gebeurde en dat is bijzonder jammer als je optimaal van een stuk wil kunnen genieten. Kortom, een paar plezante stukken (“De oudste bijt !”, het Engels van Oudste, het feest, …) en een intrigerend uitgangspunt zijn niet altijd genoeg om van een goed stuk te kunnen spreken. Daarvoor zat het tempo niet hoog genoeg en werd er ook niet homogeen gespeeld. Desalniettemin een pluim voor de regisseur en de groep dat ze dit überhaupt aandurven.

Op een doodgewone donderdag naar Antwerpen. Velen verklaren ons zot, maar wij hebben er veel voor over om een theatervoorstellingetje mee te pikken. En zeker in dit geval, waar het een stuk betrof dat we zelf gespeeld hebben, pakweg 2 weken geleden. In dezelfde vertaling dan nog, die van Johan natuurlijk. Een beetje raar toch, dit zien in een ander gezelschap. Hoewel hun aanpak quasi dezelfde was. Ze vertrokken ook van reële mensen die in een voor hen ongewone situatie “gedropt” worden. Alleen het personage van Alain Gatz (Filip Depoortere in onze versie, Fernando Porta in de Spaanse versie) hadden zij op een andere manier benaderd. Ze wilden hem iets minder de “klootzak” laten zijn. En wij vonden dat het einde hierdoor aan kracht verloor. Het contrast was kleiner met het voorgaande en ook de discussie tussen Alain en Véronique (Marianne bij ons) was hierdoor een pak minder bitsig. Er hing ook minder spanning in de lucht doordat ze, vooral in het eerste deel dan, kozen voor een nogal luchtige aanpak. Maar goed, dit heeft te maken met interpretaties en het is ook niet aan ons om hierover een oordeel te vellen. Een interpretatie kan anders zijn, maar is daarom zeker niet minder goed. Want goed was het, echt waar !

Mout Uyttersprot, Roger Wijnen, Lindsay Bervoets en Erik Burke Het decor was heel eenvoudig, maar functioneel. Een witte tafel en vier witte stoelen stonden half op een wit zeil, dat tot tegen het plafond opgespannen was. Hierop werden aantekeningen gemaakt tijdens hun zoektocht naar “de mol” en tijdens de uitvoering van de diverse opdrachten, die de personages voorgeschoteld kregen. Er werd ook goed tot zeer goed geacteerd. Erik Burke was schitterend als Alain Gatz (een dankbare rol, het moet gezegd), maar ook de rest van de cast was zeer goed. Het tempo lag bij momenten bijzonder hoog en het einde was even verrassend, althans toch voor die mensen die het stuk niet kennen . Ik blijf het jammer vinden als je het einde kent. Dan is de lol er toch een beetje vanaf. Maar we zagen een hele mooie voorstelling en genoten nadien nog van de gezellige bar in theater Het Klokhuis. Erik Burke kwam zelfs nog een praatje slaan met ons. Gevolg was natuurlijk dat we alweer veel te laat in ons bed zaten, maar zoals het gezegde zegt : “Kermis is een geseling waard !”.

Pavel is getrouwd met Jelena en houdt zich de hele tijd bezig met zijn wetenschappelijke experimenten. Melania is smoorverliefd op Pavel, maar hij ziet dat niet. Boris, de veearts, is dan weer gek van Lisa, de stapelgekke zus van Pavel. En Dimitri, de kunstschilder, is stapelgek op Jelena. Allemaal pseudo-intellectuelen die met hun ding bezig zijn en niet zien dat het Rusland waarin zij leven uiteenvalt. De opstand van de kleine mens tegen deze pseudo-intellectuelen wordt belichaamd door Jegor, de smid van de familie. De regisseur koos duidelijk voor de lach en dat vertaalde zich o.a. in een duidelijk gekozen over-acting van de acteurs. Het stuk was zeer genietbaar en er zaten nogal wat plezante regievondsten in. Zo werd de psychische toestand van Lisa niet alleen getoond door haar spel, maar ook door het gebruik van videobeelden op het grotendeels witte decor. Ook het zonlicht dat voortdurend aanwezig was in de woonkamer, waarin het stuk zich afspeelt, zorgde voor enkele leuke effecten.

De acteurs, en dan vooral de Nederlandse acteurs, speelden stuk voor stuk heel overtuigend hun rol met Jacob Derwig op kop die een schitterende Pavel portretteerde. Echter ook Halina Reijn en Elsie de Brauw schitterden in hun rollen van Lisa en Melania. En van de Vlamingen was het vooral Wim Opbrouck die zich onderscheidde door zijn komische timing en fysieke aanwezigheid op de scène. Vreemd ook om nog eens zo’n realistisch decor te zien in een professionele productie. Een heuse woonkamer met heel veel deuren (kleinere voor het personeel en de “kinderen” en grotere voor de “volwassenen”). Het stuk had misschien iets korter gekund en ook leek het einde wat uit de lucht komen te vallen en toch wel een stijlbreuk met de rest van het stuk. Ook Hilde Van Mieghem kon niet echt overtuigen als Jelena. Maar hoedanook enorm genoten van deze fantastische toneelavond !

Ik volg “Scherven” al een aantal jaar en ben eigenlijk nog nooit ontgoocheld uit de zaal gekomen. Maar wat we hier te zien kregen, was echt wel van een heel hoog niveau. “Koning van Katoren” vertelt het verhaal van Stach, wiens ouders gestorven zijn de dag dat hij geboren werd en dat ook de oude koning van Katoren stierf. Hij werd opgevoed door zijn oom Gervaes, de trouwe dienaar van de opvolgers van de koning, m.n. de zes zure ministers. Als Stach oud genoeg geworden is, doet hij een gooi naar het koningschap en hiervoor moet hij zeven aartsmoeilijke opdrachten vervullen …

De manier waarop “Scherven” dit in beeld gebracht heeft, is ronduit schitterend. Met een minimum aan decor, namelijk twee witte doeken. Eén waarachter zich af en toe een schaduwspel afspeelde en een ander waarachter gespeeld werd met een belichting van achteraan. Dit tweede zorgde voor een aantal hele mooie en bijzonder spectaculaire beelden, als daar zijn de draak, het vuur van Pantaar, de granaatappelboom … Maar ook de andere opdrachten werden heel mooi op scène gezet, zoals bijvoorbeeld de krijsende vogels en de schuifelende kerken. Allemaal heel mooi om naar te kijken. Alleen jammer misschien van de lengte, hoewel je natuurlijk heel moeilijk een opdracht kunt schrappen. Maar dat is dan ook echt het enige minpuntje. Voor de rest alleen maar lof voor deze productie. Schitterend gebruik van licht (de boom, het vuur, het kruis op de witte muur bij de schuifelende kerken en ga zo maar door). Ook de muziek vond ik heel goed gekozen. Fantastisch ook hoe het probleem van solonummers omzeild werd. Bij een musical dreigt altijd het gevaar dat een solonummer niet sterk genoeg gebracht wordt omdat de solist niet goed genoeg is. Hier werd dat perfect opgevangen door quasi alle nummers door meerdere stemmen te laten zingen.

En tenslotte het spel. Ook dat is al een hele tijd van een bijzonder hoog niveau bij dit gezelschap. Bijna alle belangrijke rollen werden zeer goed ingevuld door stuk voor stuk beloftevolle acteurs en actrices. Maar het viel me op dat er ook bij de kleinere rollen een aantal spelertjes waren die naar mijn bescheiden mening meer aankunnen dan ze nu gekregen hebben. Een echt luxeprobleem dus. Hoedanook, dit is een schitterende productie die iedereen die van theater houdt en die eens samen met zijn gezin van mooi theater wil genieten, moet gezien hebben. Een hele knappe voorstelling !

Zwevend op de adrenaline van een splinternieuw toneelgezelschap dat zijn eerste productie brengt, deden de SPOTters hun ding. En ze deden dat goed. We beleefden een plezante avond en hebben goed gelachen. Wie mij kent, zal weten dat dit soort toneel niet mijn favoriete ding is, maar dat neemt niet weg dat ik daar ook van kan genieten als het goed gedaan is. En naar mijn mening heeft SPOT dat goed gedaan. De acteurs presteerden allemaal meer dan behoorlijk en hielden het tempo strak, wat ook nodig is in een dergelijke productie. Dit zorgde ervoor dat we toch een behoorlijk homogene voorstelling te zien kregen. Twee acteurs verdienen voor mij toch een extra pluim, met name Brasschaet en Rogier.

Het stuk op zich ging vlot vooruit en kende vooral een heel goed eerste deel met goed spel en een paar plezante scènes. In het tweede deel krijg je dan de typische chaos en het verplichte voorspelbare “happy end” waarbij iedereen zijn ware vindt en nog lang en gelukkig leeft. Hier liet vooral het stuk zijn zwakte zien. Wat in het eerste deel mooi opgebouwd wordt, verliest aan kracht na de pauze door de gratuite humor en de soms onnodige chaos. Maar goed, dat is het stuk en daar moet je het als regisseur dan ook mee doen. Ook een paar leuke regievondsten, zoals het gebruik van reeds gedekte tafels op wieltjes en de amusante scène tussen Dona Lucia en de twee meisjes.

Ook een naar mijn gevoel functioneel decor zorgde mee voor de totaalervaring. Nog een pluim voor de mensen die voor de kostumering zorgden, want die was heel goed gekozen. Kortom, een hele plezante toneelervaring, gebracht door een nagelnieuw toneelgezelschap. Proficiat !