Francine is uitgekeken op haar man Jaap en Otto wil dringend eens iets anders dan zijn saaie vrouwtje Plien. Bovendien leren hun respectievelijke kinderen Tim en Sophie elkaar kennen en springt de vonk over. Francine gaat via Internet op zoek naar een “blind date” en komt zo in contact met Otto … Een verhaaltje dat op zich weinig om het lijf heeft. Hoe ga je hier als regisseur mee om ? Hoe maak je dit gegeven boeiend genoeg om je publiek anderhalf uur te entertainen ? Mensen vragen mij weleens hoe je nu in godsnaam kan zien of de regisseur zijn werk goed gedaan heeft. Hoe kan een regisseur zijn stempel drukken op een voorstelling ? Welnu, recent zag ik “Vier Zusters”, een voorstelling van “Die Ghesellen”, waar je duidelijk de hand van de regisseur voelde. Als dat goed zit en de actrices acteren dan ook nog eens allemaal op een hoog niveau, dan krijg je een hele mooie voorstelling. Ook bij “Bedgeheimen” voel je duidelijk de hand van de regisseur. Hij heeft er zijn ding van gemaakt. Zo goed dat zelfs de acteerprestaties van de net iets mindere acteurs weggemoffeld worden.

Om “akoestische” redenen spelen de acteurs met microfoons. Ik maak hierbij de bedenking of dit niet anders kan opgelost worden … Maar hier werd aan het begin van het stuk dankbaar gebruik van gemaakt. We horen de acteurs namelijk achter scène hun beklag doen over het feit dat er nog geen decor staat en dat er dus niet kan begonnen worden. Eén voor één komen de acteurs dan op scène en beginnen met het plaatsen van het decor. Een decor dat enkel bestaat uit metalen constructies op wielen. Hiermee worden achtereenvolgens twee woonkamers, een park, bomen, een discotheek, een bar, enz. gemaakt. Op het einde worden alle elementen bij elkaar geplaatst en samen vormen ze een bed. Een hele knappe vondst en best wel verrassend op het eind. Te pas en te onpas stappen de acteurs uit hun rol en betrekken het publiek bij het geheel. Leuk om naar te kijken en knap gedaan ook. Computergeluidjes en dergelijke worden door de acteurs zelf gemaakt met hun stem, en dit werkt wonderwel.

Ondanks het sobere decor en de niet altijd even homogene acteerprestaties blijft het stuk bijzonder boeiend om volgen, dit vooral door de leuke regisseursvondsten (zoals Jaap en Otto die om beurt met hun vrouw rondrijden op zo’n metalen constructietje terwijl ze met elkaar dialogeren) en het hoge tempo. Het tempo wordt heel strak gehouden waardoor je als toeschouwer de tijd niet krijgt om na te denken. Voor je het weet, is de volgende scène alweer van start gegaan. Het is ook een leuke tekst met heel wat spitsvondigheden die, ondanks het nogal directe taalgebruik, nergens banaal of plat wordt. Met andere woorden, een knappe voorstelling en een heel duidelijk voorbeeld van hoe een regisseur een stuk naar zijn hand kan zetten.