In het lovenswaardige kader van de Testcases van het Huis aan de Werf heeft theatervormgeefster Aukje Koelstra haar regiedebuut afgeleverd. Over kleine meisjes die groot worden, of die al groot zijn, of nee, ze zijn groot in onze ogen, of in de mijne; het Lolita-thema. Aantrekkelijk, naïef, het monster van de kennis fluistert in hun oren. De actrices zijn twee meisjes van acht jaar oud.
Waarom een gewei; volgens mij kan het concept van de voorstelling nog veel verder doorgevoerd worden, volgens mij is de wereld veel groter, en hebben die meisjes het allemaal veel meer in de hand/ om hun pink.
Ik zie graag meer van deze maakster.

Hoogeëeerd publiek, gaat dit zien, het is een theaterhappening van de eerste categorie! Heb je altijd al willen zien hoe het Lear en zijn nar écht verging op die uitgestrekte heide, in stormwind & regen? Ga dan naar die manege in Drachten en kijk naar 50 acteurs, 27 raspaarden een gier, twee Ierse wolfshonden en grootse machinerieën. Ik ben zwaar ontroerd, met ontzag vervuld, en heerlijk vermaakt. Het is het afscheid van meesterregisseur Jos Thie bij zijn Tryater. In ‘t Fries, met boventiteling. Gaat dit zien, reserveer snel; er zijn nog maar 8000 kaarten beschikbaar.

Ken je het werk van Paul Clark? Niet? Ga dan hierheen alsjeblieft. Deze geniale beeldende theatermaker heeft mij ooit op het spoor gezet waarop ik mij nog steeds bevind. Deze engelsman weet een wereld te scheppen waarin je wilt wonen. En kom je weer buiten, dan is niets wat het was. Ik wil en kan geen beschrijving van de voorstelling. Ga gewoon en verbaas je.
Voor de Clark-kenners: het is voornamelijk oud materiaal wat hij presenteert, vandaar het tomaatje, ik heb honger naar nieuw Clarkmateriaal!

Het is raar om deze voorstelling blikjes (au!) tomaten toe te werpen. Het is de meest geëngageerde radicale politieke voorstelling die ik in tijden heb gezien. De spelers van de Queeste verwoorden frustratie over het conflict tussen de Israëlies en de Palestijnen. Een frustratie die ik ook ken, daar moet ik iets mee.
De Queeste spreekt zich radicaal uit vóór de Palestijnen. Ze kiezen voor degenen met de oudste rechten, voor degenen met de minste wapens, voor degenen die de meeste doden te betreuren hebben. “In de zesdaagse oorlog vielen 25700 doden, 25000 palestijnen en 700 Israëlies.” Ik begrijp deze acteurs, hun idealisme, hun onmacht. Waarom vond ik deze voorstelling niet goed?
1. Een groot deel is een geschiedenisles.
2. De sterkste stukken van de van de voorstelling stonden op video, interviews en gruwelijke beelden uit journaaluitzendingen. > Als acteur kom je daar nooit overheen.
Beide elementen zijn op zich prima, maar maken geen theatervoorstelling.
3. Ik ben op geen enkele wijze geprikkeld om mijn mening te wijzigen of te nuanceren, vanaf het eerste woord was ik het met hen eens. > Ik ben niet hun ideale toeschouwer.
4. Verschillende keren werd het publiek gevraagd om “erover na te denken.” Maar gek genoeg gebeurde dit zonder de 4e wand écht te doorbreken. Ik werd niet persoonlijk aangesproken.
Ik vermoed dat deze groep een verandering in gang probeert te zetten. Ik zou ze willen aanraden met hun publiek in discussie te gaan voor, tijdens of na de voorstelling. Een goede docent checkt of zijn les aankomt bij zijn leerlingen. Het lauwe applaus kwam zeker niet doordat wij in ‘Shock’ waren.

Indrukwekkend drieluik. Drie tragische moorden zijn gepleegd, de moordenaars leggen uit, praten recht. Hoe mensen zichzelf in het nauw kunnen drijven.
Een lange intense tekstvoorstelling; virtuoos acteren, heldere regie. Het NT is in de kleine zaal wél interessant.

Deze twee jonge acteurs (Amsterdam en Maastricht) reconstrueren de ondergang van een huwelijk tussen een dikke draaiorgelman en zijn nog dikkere echtgenoot. Het orgel staat tussen hen in op het podium, en er is de goudvis (de geheime liefde van Johan).
Heerlijk traag, cabaretesk, veel aandacht voor detail, een absurde bekentenismonoloog tegen de vis, compleet decor. Ik heb weer ‘ns ontdekt dat ik erg houd van verkleedkisttoneel.

Een gewei voor alle medewerkers, en een voor de som der delen. Een heel zorgvuldige regie, strak, helder, grappig. De spelers maken gebruik van archaische gebaren, waarmee ze bijna elk woord illustreren of versterken. Myranda Jongeling en Leon Voorberg op het podium zijn erg aan elkaar gewaagd, de beheerste erotiek hangt stroperig tussen hen in.

Stan en De Koe op één podium, ik leef daar altijd weken naar toe, van te voren bijna kritiekloos. Ik vind Damiaan De Schrijver gewoon een van ‘s werelds beste acteurs, bijvoorbeeld. Schaterlachend en ademloos (probeer dat eens tegelijk) door de voorstelling heengeloodst. En met een grote glimlach naar buiten. Deze voorstelling is theater op z’n puurst en simpelweg een feest.

Ik geef één reden om deze voorstelling te gaan zien: het lichtplan van Henk Danner. Vooruit nog ééntje: de openingsdans op spitzen. Prachtig.