Costa vertelt t verhaal van zijn komst naar Nederland. Het is allemaal mooi vormgegeven maar het blijft een beetje braaf met een praatje en een liedje. Hoewel met charme gespeeld, zakt de voorstelling na een frisse start een beetje in. Jammer, want er zitten zeker een aantal mooie liedjes en grappige anekdotes tussen.

Het wonderlijke en tragische levensverhaal van Hatty Waterman. Door Woudenberg in zijn bekende sobere stijl prachtig verteld. Hij trekt je langzaam de voorstelling in om je vervolgens niet meer los te laten. Adembenemend en meeslepend!

Simpel maar ijzersterk vormgegeven voorstelling. Groene outfits, led-licht achterwand, licht in primaire kleuren en hypnotiserende beats zorgen voor een wervelend beeld, de dansers voor een moordend tempo. Van 1e tot laatste minuut erg boeiend. Een cherrytomaatje voor de manier waarop de tekst op de achterwand getoond wordt; dat leidt af.

Kijk op Youtube: http://www.youtube.com/watch?v=W9jOpdWYrXM

In een wereld die gedomineerd wordt door global warming gaat een stel ware opportunisten op zoek naar de rust, ruimte en het beloofde aangename klimaat in Groenland.
De voorstelling begint bij de aankomst van de zomers geklede nieuwe bewoners van zojuist gekochte prefab woning.
De omstandigheden blijken anders dan verwacht en een confrontatie met de kou, een ijsbeer en de naburige eskimo kan niet uitblijven. Dan zet de dooi in.
Vis à Vis heeft met Groenland een actuele en humorvolle voorstelling opgeleverd. Het woordloze spel blijft prima overeind in het overweldigende decor. Het tempo zakt soms iets in (vandaar de tomaat) waardoor het verhaal dan wat stuurloos overkomt. De geweldige technische effecten maken dat echter ruimschoots goed.

Laat ik als eerste vermelden dat ik inhoudelijk geen relevante mening over dans heb. Dansvoorstellingen vind ik doorgaans wel of niet boeiend om naar te kijken. De diepere betekenis ontgaat me doorgaans. Da’s jammer maar niet erg. Zeker in het geval van “So here we are”.
De voorstelling staat in een hal van het distributiecentrum van de de Van Nelle Fabriek in Rotterdam. De mogelijkheden van deze unieke locatie zijn volledig benut. De diepte van de speelvloer is enorm, waardoor er een sterk ruimtelijk effect ontstaat. Dit wordt nog vergroot door de fraaie belichting. Deze is heel krachtig maar sober en gaat nergens over in effectbejag.
De muziek wordt voornamelijk live gespeeld door een ensemble van het Rotterdams Conservatorium. Zij zijn mooi opgenomen in het toneelbeeld dat voornamelijk uit in de diepte geplaatste stellages bestaat.
De voorstelling heeft een enorme vaart, agressie en energie. Hierdoor onstaat, samen met de unieke locatie een heel indrukwekkende voorstelling.

Polderman en Kommil Foo spelen samen elkaars werk. Dit levert een gezellige voorstelling op, die met zichtbaar plezier gespeeld wordt. Leuk om weer oud werk van Kommil Foo gespeeld te zien&horen. Jammer van de wat vlakke stem van Polderman, die af en toe als een beetje geforceerde toevoeging klinkt.

Wederom een sterke monoloog van Helmert Woudenberg. Er wordt nogal wat zaad uitgestort en gebaard in deze bijbelse vertelling, over aartsvaders en oermoeders. Maar nergens wordt het langdradig. Woudenberg heeft de kwaliteit om een lang verhaal meeslepend te vertellen. Eén tomaat want “de zonen van jacob” is minder dan vorige voorstellingen als de hel’ of ‘jezus’.

In “Doe mee en win!” mag het niet meer over de liefde, whisky of sigeren gaan, maar dat vormt helemaal geen probleem. We mogen weer een avond mee op reis door de wereld van Kees Torn. En dat is een verbazingwekkende belevenis waarin de meeste alledaagse overpeinzingen op virtuoze manier worden verwoord. Zijn soms bizarre logica is ontroerend en meestal van een grote schoonheid. Kees Torm lijkt gelukkig op niemand anders en alleen maar op zichzelf.

Mijn hemel wat zijn deze heren flauw. Een heleboel gedoe met belachelijk veel rekwisieten voor een paar scenes die hooguit een laffe glimlach opwekken. Er wordt met pijn en moeite van de ene naar de ander sketch gewerkt. De meeste hiervan zijn van het niveau “bonte avond op een kinderkamp”. Maar goed wie ben ik, het publiek vond het immers geweldig en deelt namens mij 1 gewei uit. Want: “Ga d’r zelf maar eens staan”: nou ik gelukkig niet!

Het stuk ‘Norway today’ is gebaseerd op een krantenartikel over de via internet geplande zelfmoord van twee jongeren. Zij besluiten om samen van het 600 meter hoge rotsplateau Preikestolen in het Noorse Lysefjord te springen.
Peggy-Jane de Schepper en Jorrit Ruijs spelen overtuigend de jongeren Julie en August. De openingsscene waarin de twee al chattend een afspraak maken is erg indringend. De rest van de voorstellling speelt in een ijzingwekkend decor, waar de twee elkaar proberen elkaar te overtuigen van hun vastbeslotenheid om zelfmoord te plegen. In deze situatie waarin ze beiden niets meer te verliezen hebben blijkt dat ze door elkaar toch meer reden om te leven hebben dan ze zelf wilden erkennen.
De voorstelling heeft een loodzwaar thema maar wordt dankzij het directe spel en de humor nergens zwartgallig.
Het gebruik van video en projecties is in dit geval speels toegepast en vergroot de betrokkenheid van de toeschouwer.
Naar het einde toe verliest het stuk een deel van zijn vaart (tomaat) maar het blijft een erg mooie productie.