Eigenzinnig, origineel, filosofisch, grappig, ernstig, intellectueel, gevoelig,…. Laura van Dolron wordt in Nederland de theatermaakster van het moment genoemd. Wie haar aan het werk ziet en hoort, alleen op scène en zonder decor, begrijpt waarom.

Vanaf het eerste moment was het één en al ontroering. Niet dat er een verhaal wordt verteld, de voorstelling is enkel poëzie. Maar geen enkel verhaal kan overbrengen dan wat hier werd getoond en verteld. Schoonheid, ontroering, zo eindigt het seizoen voor mij met een topper.

Soms wat gerokken. In de laatste scène wordt het wel al te dik aangezet. Maar fascinerend, dat wel.

Wat een sterke voorstelling en dat vooral door de acteerprestaties van Hans Kesting (uiteraard!), Eelco Smits (ook uiteraard) en Marieke Heebink (na zoveel jaren toch een verrassing,of toch niet?). Niet de beste tekst van Ibsen maar de acteurs tillen het op tot grote hoogtes. Alhoewel de inbreng van de Duitse regisseur Thomas Ostermeier zeker niet onderschat mag worden.

Is er ergens een actrice die dit beter kan brengen? Voor wie nog overtuigd moet worden: Halina Reyn is met voorsprong de beste actrice in het Nederlandstalig taalgebied en bewijst dat ten overvloede met deze monoloog. Voor wie ooit een groot verlies heeft moeten lijden, tzij scheiding, tzij overlijden, herkent zovele gevoelens. Het ontkennen, het zich kranig houden, het schoppen en schelden, het praten tegen de afwezige, het ziekworden, het zwaar gekwetst zelfbeeld… En wie ooit een geliefde via telefoon (of chat) herkent al evenzeer het geflirt en gekir en… de misverstanden die non-visuele communicatie met zich meebrengt. Waw Halina.

Ruim 10 jaar geleden plakte “Lucia Smelt” op onze ziel. Het vervolg (10 jaar later) doet niet onder. De spanning, de electriciteit tussen Steven Van Watermeulen en Sara De Roo, het is er allemaal weer terug. Maar… nu met een derde, Maya Sannen die zich wonderwel inpast in de speciale sfeer die Steven en Sara creëren. Moeten we nog eens 10 jaar wachten op het vervolg?

Waw, dit is toch waarom we het doen, 2 keer in de week naar theater om eens per jaar zoiets mee te maken! En dan is eens per jaar nog sterk overdreven. Ivo Van Hove overtreft zich andermaal met zo’n strakke regie en zo subtiel gebruik van video. Maar vooral wat een cast! Jakob Derwig, Halina Reyn, Gijs Scholten van Aschat, Elsie De Brauw, Wim Opbroeck, Frieda Pittoors, Hilde Van Mieghem,… wat een cast en wat een prestatie. Een voorstelling die je doet lachen, naar de keel grijpt, ontroert en op het einde je uit je stoel doet veren.

Ook ik ben fan van Toneelgroep Amsterdam en ook ik heb bij deze voorstelling een “waw”-gevoel. Heel lang geleden dat ik nog zo’n schitterende voorstelling heb gezien. Die Poolse regisseur zet een strakke, klassieke en toch hedendaagse regie neer. De cast trekt zich eraan op met een overweldigende en schitterende Chris Nietvelt. De scènes die je adem doen stokken volgen zich op. Natuurlijk verdient ook Racine alle lof.

We schreven het al eerder: het is voor Arne Sierens echt wel tijd om andere wegen in te slaan. Hij bewees in het verleden dat hij echt wel een theatertekst kan schrijven (De Drumleraar!!) en daar zijn we echt weer aan toe. Met deze voorstelling bewijst hij dat de formule die ooit zo succesrijk was uitgemolken is: nergens kan de voorstelling emotioneren of begeesteren. Men beloofde een inkijk te geven in de wereld van animeermeisjes in “uithuilbars” maar dat thema wordt niet echt ontwikkeld. Rest een verhaaltje rond teloorgang van oude glorie en wat het met mensen doet. Het wordt nergens interessant, het is ooit anders geweest.

Exit Johan Simons, entry Wim Opbrouck. En die heeft zijn entree niet gemist! Hij nam de opera Aïda, die gecomponeerd werd voor ook een opening, die van het Suez kanaal en die van de Opera van Kaïro, ter hand, negeerde het verhaal maar behield de muziek. Die muziek laat hij dan zingen door een de acteurs, het ganse NTG-personeel van directeur tot poetsvrouw en… het publiek. Sleurt er ook nog een fanfare bij en geeft het geheel nog een inhoudelijk tintje door Ferdinand de Lesseps wat tekst rond “opening” te laten geven. Zelden zo betrokken geweest bij een voorstelling.