Geforceerd leukig verhaaltje over twee lesbo-vriendinnen van wie hun verwend-moderne leventje wordt ontregeld door de komst van een geadopteerd dochtertje. Hoe de afgesproken onderlinge tolerantie op de proef wordt gesteld, hoe dun het moderne levensgevoel van de dames is… het zou een aardige voorstelling hebben kunnen opleveren.
Maar helaas: het is lange tijd te kabbelend, niet snedig genoeg geschreven en (dus) wat moeizaam gespeeld door Daphne de Winkel en Romana de Vrede. Pas na een uur krijgt de voorstelling een beetje vleugels, wanneer de situatie echt escaleert. En dat vooral dankzij de opmerkelijke flair van het 8-jarige meisje op het toneel (een welverdiend gewei).

Hoe een voorstelling aan een zijn eigen kunstmatige belang ten onder gaat. ‘tuurlijk: er wordt exotisch gedaaan, ‘t is immers een verhaal van ver weg en van mythische proporties, ‘tuurlijk veel ritueel geklaag en gebeweeg, maar auw, wat een gebrek aan dynamiek, wat een eenvormigheid. En van dat pierenbadje word je gek, als ook de zevende acteur zich er ritueel in baadt. Tja, de elementen vuur en water, nietwaar ? Mooie taal teruggebracht tot gemompel, mistige belichting, zodat IK harder moet werken om bij de acteurs te komen dan zij doen om mij te bereiken. Jammer, jammer!

Toneel-op-het-randje-van-het-sentiment, maar het dondert er nèt niet overheen. Verhaal dat geplukt zou kunnen zijn uit matige Amerikaanse B-film: jongetje op z’n 7e in de steek gelaten door moeder en achtergelaten bij stuurse vader, die onmachtig is zijn affectie te tonen. Maar op latere leeftijd groeien de mannen naar elkaar toe. Ze worden Heuse Vrienden! Dit alles zou onverteerbaar zijn, ware het niet dat vooral Thomas Oerlemans het jongetje waarachtig inhoud geeft, charmant, maar absoluut niet koket. En gelukkig heeft regisseur Annekee van Blokland de verleiding weerstaan het gladde verhaaltje werkelijk te polijsten. De muziek, de video, de net-niet-perfecte timing bieden voldoende hoekigheid om de tear-jerk te ontlopen. Jammer van het wel erg eind-goed-al-goed-einde…

Geen beter tijdstip om deze update van het aloude Bijbelverhaal voorgeschoteld te krijgen: kerstavond…! In haar beproefde stijl scheef Daphne de Bruin een spitse drievoudige monoloog over Jezus’ geboorte en (vooral) verwekking: Maria als onschuldige maagd die valt als een baksteen voor deimposante Verschijning van God, God-zelf die het eens wat rustiger aan wil doen en daarom een erfopvolger zoekt/maakt en Jozef, het lulletje-rozewater die niet durft op te treden tegen dit overspel-voor-het-huwelijk.
De epiloog met 3 Jezussen is eveneens kostelijk, vooral dankzij Paul van Soest die met zijn vierkante, bonkige gestalte een prachtig-zalvende Jezus vertolkt.Kortom: niks dan lof!

3x Elvis Peeters op één avond, een bewonderenswaardig initiatief om een ‘eigen’ Vlaamse (toneel- en roman-) schrijver te introduceren. Een fan ben ik niet geworden, helaas. Wel erg scherpzinnig-geconstrueerde verhalen. Bovendien (of beter: om die reden) geen eenvoudige kost, zeker niet wanneer het eerste stuk èn het laatste (regie: respectievelijk Richard Murphet en Alexandra Koch) beide maximaal-beheerst geregisseerd en gespeeld worden in het vertrouwen dat vooral de tekst het werk zal doen. Dat lukt nog wel bij bij de eerste, bij de laatste niet meer. ‘Spa’ - eveneens geregisseerd door Koch - is gelukkig speels en af en toe zelfs hilarisch. Eindstand elanden - tomaten: 2 - 2.

Tja, wat moet je daar nou mee ? Hoe dilemma’s als hebzucht, opportunisme, scrupuleloosheid serieus te nemen, wanneer regisseur Mark Rietman nagenoeg alle acteurs aanzet hun personage als paljas in te kleuren ? Resultaat: poppenkasttoneel. Bovendien in volkomen betekenisloos spierballen-decor: een immense constructie van staal en plexiglas waarop publiek en spelers hoog in de ruimte plaatsnemen. Een kale, lege toneelvloer had hetzelfde effect gehad, namelijk geen. Maar was wel goedkoper en voor de decorbouwers arbo-vriendelijker geweest.
Een gewei voor Lieke Rosa Altink, die in deze kijk-ons-eens-lekker-toneelspelen-voorstelling superieur overeind blijft. Als enige.

Inmiddels een ijzeren traditie (en een genoeglijk jaarlijks uitstapje voor mij en mijn inmiddels 9-jarig zoontje), die familievoorstellingen van het Ro. En het aardige is dat ze steeds weer nieuwe wegen inslaan. Na opeenvolgende successen met Rieks Swarte, nu met Vis a Vis. Resultaat: prachtig en kunstig geconstrueerd decor dat gekanteld en binnenste buiten gekeerd kan worden. Maar helaas ook een wel erg dun verhaaltje (nachtmerrie van een klein jongetje dat door pianoleraar wordt ontvoerd) dat teveel een motor ontbeert om meeslepend te worden. De changementen-alleen redden het dan ook niet meer.
Aan de andere kant: als de voorstelling verder ingespeeld, zal er wel wat meer vaart in komen en wordt het waarschijnlijk toch nog een betoverend familiefeestje.

Feest van herkenning voor 40-ers. Een even groot feest voor hun kinderen. Regisseurs Swarte en Kramer hebben iedere verleiding weerstaan oude wijn in nieuwe zakken te gieten, integendeel: schaamteloos maar ingenieus maken ze gebruik van de collectieve herinnering aan rusthuis en personages. Imitatie, maar dan nèt over-the-top, waardoor het weer extra leuk wordt. Resultaat: een stevig-Gronings-knauwende Loes Luca als Hetty Blok/Zuster Klivia, Leen Jongewaard revisited door Dick van den Toorn als krasse en ondeugende opa en - vooral! - een onweerstaanbare Paul Kooij als Buurman Boordevol. Het verhaal dient er alleen maar toe om van-liedje-naar-liedje te komen; zelfs op de première werd uit volle borst meegezongen. Hoogtepunt: “Duifjes, duifjes, kom maar bij Gerritje”, waar Swarte’s decor-genie ons in één klap op het dak van het rusthuis tovert en waar acht huishoudhandschoenen voldoende zijn om ons vertederende duiven voor te toveren. Ouders met kinderen: allen daarheen!

In tegenstelling tot vele anderen beschouw ik mezelf niet als een van die bijna kritiekloze Hollandia-fans, maar toch… ‘De Val van de Goden’: steeds ademlozer meegemaakt. Wat een prachtige mix van muziek, bijna slapstick-achtig spel, en desondanks een meeslepend verhaal met de allure van een Griekse tragedie!! Natuurlijk: een weergaloze Jeroen Willems, maar ook een onnavolgbare sterfscène van Fedja van Huêt; al zijn gebral als nazi kwam er in grote wanhoop samen.
Gelukkig was ik in zeer aangenaam gezelschap, maar ware dat niet het geval geweest, dan had dat verplichte-eten-vooraf - hoe lekker ook - voor mij niet gehoeven. Bovendien wordt het zo wel erg duur voor een wat armlastiger publiek. Daarom toch een heel klein tomatenblikje.

Wat een koketterie! Van schrijfster Prichard en - vrees ik - van regisseur Peter Pluymaekers. Gooi de geheide ingrediënten van het bejubelde nieuwe Engelse schrijven (seks, drugs, losers) in een cocktailshakers, en we hebben weer een voorstelling over het HIER en het NU. Ammehoela. Slecht verteld verhaal, niet geregisseerd. Doelgroepentheater van het ergste soort. (Of ben ik met mijn 42 te oud…?)