Betoverend theater. Alle ruimte voor de weemoed van de herinnering. Prikkeling van de eigen verbeelding. Pure poëzie. Dans en toneel en tekst en muziek in complete balans. En: in Joop Admiraal is een pracht-danser opgestaan.

Tjezus. Is er nou niemand meer die Dirk Tanghe in toom houdt? En: is er dus ook niemand die Herman Bolten beteugelt? Wat een bezoeking. Ha, wat we te zien krijgen is ERRUG, dus krijgen we van meet af aan, 2½ uur lang dus, spierballentoneel om ons in het gezicht te slingeren hoe ERRUG het wel niet is, allemaal. Resultaat, acute ademnood. En, geen ontsnappen mogelijk, de uitgang ligt achter het toneel.

Pas nu - 3 jaar na de Holland Festival-première - in de gelegenheid deze Barre Land-Tsjechov te zien. En: wat een pracht, wat een ontroering, wat een klein leed…..
Een potloodschets, meer is dit jeugdwerk van Tsjechov niet, maar door de Barre-Landers subtiel en liefdevol verbijsterend mooi ingekleurd in pasteltinten. Refererend aan de klucht, maar aan de goeie kant van de lijn zien we 6 dolende mensen, alleen. En natuurlijk: de Roemeense fanfare is dan nèt dat etra toefje slagroom.

In een zestal kelderloodsen van een prachtig Handelsgebouw aan het randje van het Rotterdamse centrum word je groepsgewijs meegevoerd langs een galerij van meer dan twintig overleden Rotterdamse figuren, die opnieuw tot leven zijn gewekt door, soms prachtige, teksten van dichters en schrijvers. Niet alle verhalen boeien evenzeer, maar de slavenhandelaar van Eva Gerlach en acteur Joop Keesmaat, de achttiende-eeuwse koopmansvrouw van Antoine Uitdehaag/Sylvia Poorta, het oorlogsverhaal van de dierenoppasser in Blijdorp (Anna Enquist/Ruurt de Maesschalck), de middeleeuwse martelares Lidewij (Willem Jan Otten, Desiree Snacckey) etc. etc.maken je werkelijk deelgenoot van een stukje van Rotterdam-van-weleer.
Alles prachtig vormgegeven, uitgelicht en liefdevol en secuur geregisseerd door Peter Sonneveld. Kortom: gaan !