Toneel-op-het-randje-van-het-sentiment, maar het dondert er nèt niet overheen. Verhaal dat geplukt zou kunnen zijn uit matige Amerikaanse B-film: jongetje op z’n 7e in de steek gelaten door moeder en achtergelaten bij stuurse vader, die onmachtig is zijn affectie te tonen. Maar op latere leeftijd groeien de mannen naar elkaar toe. Ze worden Heuse Vrienden! Dit alles zou onverteerbaar zijn, ware het niet dat vooral Thomas Oerlemans het jongetje waarachtig inhoud geeft, charmant, maar absoluut niet koket. En gelukkig heeft regisseur Annekee van Blokland de verleiding weerstaan het gladde verhaaltje werkelijk te polijsten. De muziek, de video, de net-niet-perfecte timing bieden voldoende hoekigheid om de tear-jerk te ontlopen. Jammer van het wel erg eind-goed-al-goed-einde…

Totaal overbodige herneming van een voorstelling waar alles slecht aan is: de bewerking van het boek -maar waarschijnlijk is het boek ook gewoon slap, de muziek (als je geen amerikaanse blue-grass kan spelen, waarom doe je het dan), het spel, (vooral van de jonge hoofdrolspeler die niet kan praten, niet kan zingen, niet gitaar kan spelen en niet kan bewegen) en de vormgeving en de video….
Wat blijft er dan over? Een hele slechte avond.