Voor deze reprise-tournee is de voorstelling aangevuld met de epiloog ‘Jezus’, maar ik las dat pas achteraf, ik vond het een mooie ronde voorstelling. Tijdens de voorstelling vloog de hele kinderbijbel aan me voorbij, maar nu zag ik alles vauit het perspectief van een gewoon gezin, waar de Vinex-wijken mee vol zitten. De slotmonoloog is prachtig, mooie stichtelijke woorden om de Kerst mee in te gaan. En dan ook nog The Beatles draaien, daar word ik helemaal sjuppig van.

Al 2000 jaar proberen pelgrims Zijn geboorteplaats te bezoeken. Thans gooit men er met stenen, schiet men met scherp en scheld men er elkaar de huid vol.Wat kunnen we doen? Wat moeten we doen? De Paus heeft bewaking nodig voor zijn Tannenbaum aus Karintien. In wat voor wereld leven we?

Geen beter tijdstip om deze update van het aloude Bijbelverhaal voorgeschoteld te krijgen: kerstavond…! In haar beproefde stijl scheef Daphne de Bruin een spitse drievoudige monoloog over Jezus’ geboorte en (vooral) verwekking: Maria als onschuldige maagd die valt als een baksteen voor deimposante Verschijning van God, God-zelf die het eens wat rustiger aan wil doen en daarom een erfopvolger zoekt/maakt en Jozef, het lulletje-rozewater die niet durft op te treden tegen dit overspel-voor-het-huwelijk.
De epiloog met 3 Jezussen is eveneens kostelijk, vooral dankzij Paul van Soest die met zijn vierkante, bonkige gestalte een prachtig-zalvende Jezus vertolkt.Kortom: niks dan lof!