Een bijzondere voorstelling die door dodenherdenking een extra dimensie kreeg. Wendell Jaspers en Fokka Deelen vertolkten op sublieme wijze en in een elkaar vloeiend geheel de rol van een naief meisje dat zich niets vermoedend de avances van een dikke en lelijke Duitser laat welgevallen, met alle desastreuse gevallen vandien. Uiteindelijk verstoten door iedereen neemt ze later een halfzoete wraak op haar minnaar in Berlijn. Wendell en Fokka spelen deze, in onze ogen toch ondankbare rol, met overtuiging en liefde voor het toneelvak. Ik ging bijna geloven dat ze deze liefde in oorlogstijd, waarin geen weg terug was, tot in hun vezels hadden doorleeft.

Productiehuis Brabant heeft mij met Pass the butler een heel plezierige avond bezorgd. In dit stuk kwamen alle maatschappelijke kwesties langs gestoken in een komische jas. Van plastische chirugie tot weeskind, van geldwolf tot sluwe vos. Achter het komisch masker van de spelers ging een wereld van list en bedrog schuil. Productiehuis Brabant had zich geen beter decor kunnen wensen met de museumtuin, het klopte allemaal perfect.

Het stuk speelde zich af in een te statische omgeving waardoor het geen kans kreeg om tot mijn verbeelding te spreken. De verteller boeide wel met zijn manier van kat en muis spelen met de asielzoeker, doch de tocht door het oerwoud ontging me volkomen. De zangeres was heel mooi, had een fraaie stem, maar haar betekenis in het spel Heart of Darkness vond ik te mager. Wel slaagden de muziek erin om het geheel absurdistisch te laten klinken.

In een sfeervolle, doch zwoele Operatent ben ik helemaal uit mijn dak gegaan door het optreden van twee wereldwijven. Met recht verdienen Minyeshu en Julya dit predikaat.
De nu Belgische Minyeshu uit Ethiopië met haar zeer ritmische muzikanten uit Ethiopië, Soedan, Amerika en zelfs Nederland nam mij zingend en dansend mee naar haar thuisland waar oorlog en hongersnood tot de gewoonste zaak van de wereld behoren. Vol emotie en overgave zong zij liedjes over het harde leven in Ethiopië, maar er was ook plaats voor liefdeliedjes. Ondanks de barre omstandigheden in dat land is er altijd plaats voor de liefde en dat straalde Minyeshu voortreffelijk uit.
Het tweede wereldwijf Julya Lo’ko komt uit de Molukken. Daar deugt het ook niet. Onder begeleiding van een opzwepende percussie muzikant en een klasbak van een gitarist zong Julya gevoelige liedjes van Sting, maar ook echte Molukse liedjes over de man en de vrouw. Ik ben nog verbaasd dat een tengere en kleine vrouw zo’n stemvolume heeft die bij mij beeld oproept van aan een warme lavastroom die op mij neerdaalt. Ook hulde aan Leonie Jansen die het weer gelukt is om twee prachtige kleurrijke vrouwen uit de Derde Wereld op het podium te brengen. Leonie is eveneens een wereldwijf!

Warmbloedig, treffender kan de naam van deze voorstelling niet zijn. Wat een veelzijdig talent is Renee van Bavel. Soms heeft ze een stem als een beest en dan weer als een volleerde gevoelige chansonniere. Den Bosch mag trots en zuinig zijn op Renee. Ze doet het gewoon en staat als een huis op het podium een gewaagd genre te vertolken. Ook haar band was klasse, geweldige jonge artiesten. Ondanks het rumoer van het plein en de alles opslokkende hitte heb ik genoten van het concert. Ik ging heel warmbloedig naar buiten en om dit gevoel compleet te maken kreeg ik onder aan de trap nog eens een zoet snoephartje in mijn mond gestopt. Een geweldige zomeravond.

Het is een vlot lopende voorstelling over jongeren in garagebox die eigenlijk niet goed weten wat met hun leven aan te vangen. De dialogen zijn doorspekt van humor, bravour, (zelf)spot en onzekerheid, maar stralen ook tederheid en kwetsbaarheid uit. Het was in heet in de oude gymzaal, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door het acteren van de vijf jongeren.

De muziek verwoordde op een intense wijze de pelgrimstocht naar Santiago, de voetstappen door het lege landschap waren intens voelbaar. Soms waren deze stappen lichtvoetig, soms torste de voeten de zwaarte van elke stap mee.
Alleen was het jammer dat de videobeelden iets te dominant waren, vooral de beelden van een voortrazende auto leide af waardoor ik minder kon genieten van de prachtig opgebouwde muzikale compositie.

Blote Mien is een wervelend theaterspektakel waar twee zussen elkaar verwijten een leven te leiden van alleen losse eindjes. Twee totaal verschillende zussen proberen desondanks toch iets voor elkaar te betekenen. Het vieren van een ongewilde 40e verjaardag is een prachtige aanleiding. Beide bulken van ingetogen cynisme. Ze beschimpen en omarmen elkaar. Uiteindelijk komen ze emotioneel en spiritueel niet dichter bij elkaar. De actrices zijn er fantastisch in geslaagd om twee elkaar niet begrijpende zussen neer te zetten. Een aanrader.

Taillebloed laat zien hoe een relatie verstikt omdat man en vrouw elkaar emotioneel niet (willen) begrijpen. De man wil gewoon doen, de vrouw ongewoon. De vrouw zoekt de er ultieme uitdaging aan zee, terwijl de man thuis bij zichzelf te rade gaat. Uiteindelijk wordt een ongewone situatie weer gewoon en weten beide niet hoe verder te gaan. Is dat niet de dagelijkse realiteit. Taillebloed is geslaagd, maar soms langdradig zoals de dingen in ons leven.