Er is her en der goed en soms heel goed “literair theater” te zien. In de nu gespeelde bewerking van het tamelijk filosofische “Een heilige van de horlogerie” wordt dat niveau niet gehaald. ‘t Is wel kort, maar niet krachtig genoeg geworden. Vandaar: één blikje. Maar de moed om een roman van de gigant W.F. Hermans te pakken en ‘t enthousiasme van ‘t spel voor een praktisch lege zaal, verdient een gewei. En dat geldt helemaal voor de Louise Brooks van Roos Drenth. In Roberto Zucco gaan we haar gelukkig terugzien.