Een aantal jaren geleden zag ik een ook heel vage, maar vanwege de locatie (het strand van de Noordvaarder) prachtige voorstelling. Vandaar dat ik ook naar Salted uitkeek. De locatie kon deze rampzalige voorstelling helaas niet goedmaken. Wat een slecht idee: 7 acteurs die verschillende minderheidstalen spreken in een stuk. En dan met een moraal aankomen als ‘wanneer alle minderheidstalen samenwerken zullen ze de Engelstalige overheerser overwinnen’. Ik was blij dat er nog wat Engels gekrijst werd (iedereen krijste zijn teksten in deze voorstelling), want dan verstond je er nog wat van (hoewel de teksten ook weer zo onzinnig waren dat ook dat weinig hielp). Gelukkig blijft het mooi om naar de lichtjes op zee te kijken. Volgend jaar weer een betere voorstelling op deze locatie, graag.

Een voorstelling maken met acteurs van alle europese minderheidsdialecten, hoe maak je dat boeiend voor je publiek?
Met zeer fysiek spel moet regisseuse Judith de Rijke gedacht hebben, en gedeeltelijk heeft ze gelijk. Fysiek spel, het is haar kwaliteit, met de voorstelling ‘Figuranten’ naar Grunberg als hoogtepunt, maar in dit geval keert de stijl zich tegen haar.
Wat begint als een spectaculaire voorstelling, met een eerste kwartier waar je van je stoel valt door het imposante toneelbeeld, de voorstelling speelt aan zee, het perfecte licht, de soundtrack en alle onverstaanbare maar zeer muzikale talen door elkaar, verzandt langzaam in een ratjetoe, een onbegrijpelijke en irritante tour de force. Het engels neemt de overhand, het fysieke spel verwordt tot een rommeltje aan gebaren, de eerst nog komische engelse overheerser in de gedaante van een dame met ogen als lichtjes op een wagentje wens je steeds meer een pijnlijke afgang toe, met haar hevig versterkte piepende stemgeluid, en als eindelijk het doek valt wenste je dat je na het eerste kwartier was weggelopen, al moet gezegd worden dat enkele visuele vondsten de lange zit een weinig dragelijk maken.
Een moedige maar mislukte voorstelling.