Ik kende deze tekst van Sheakspeare nog niet, aangename verassing. Het heeft zeker niet de epische proporties van sommige van zijn werken, maar is een smakelijke hap toneelvoer. Leuk spel van Wim Willeart en titus muizelaar. Een van de beste scenes is die waarin de eerstgenoemde op het punt staat in Hajo Bruins te snijden en op het laatste moment door zijn eigen contract in de val wordt gelokt. Het decor was mooi, een soort toren waarin geklommen kon worden, maar werd te weinig gebruikt. Bijna alles speelde zich rechts voor op het toneel af. Maar de sfeer die er hangt tussen acteurs en publiek is gezellig en intiem. Daarbij heeft dit stuk één van de leukste slotzinnen van dit jaar: “sorry jongens, de tekst is op, doe het licht maar uit, we gaan naar huis.”

Lachen en gruwelijk tegelijk… en met een theorie over de tijd / het leven waar over na te denken valt. Ik vond het een geweldige monoloog, met een bizondere acteur, Peter de Graef die mij in het 1:20 uur durende stuk blijft boeien. In de bovenzaalvan Stadsschouwburg Amsterdam heerst er een hele intieme sfeer waardoor alle gebeurtenissen plots heel dichtbij plaats vinden. Het decor vind ik ook meer dan geweldig, het lijkt wel het doolhof in Billy zijn hoofd.Veel wil ik er niet over zeggen, je moet het zelf maar kijken.Nu is de voorstelling in Vlaanderen op tournee, maar in december is ie weer te zien!!!

Even iets rechtzetten. In zijn recensie over UBU roemt JA het spel van Tjitske Reidinga. Beste JA, je moet in het vervolg beter de flyer lezen, want dat was niet Tijtske Reidinga, maar Floor van Berkestijn! Neemt niet weg dat zij inderdaad geweldig spel levert. Jammer dat zoveel andere acteurs de gaten in de regie opvullen met een soort cynisch “ja, wij vinden dit ook een stomme scene-acteren” Het ziet er allemaal ontzettend goed uit maar het laatste deel is toch wel echt zeer onbegrijpelijk.

Kant en klaar amusement. Helder en plat. Van de tekst in de flyer niets terug gezien: een tomaat voor pretentie. En jammer dat dit gezelschap weer niet de diepte in gaat. Goed gespeeld door de mannen (vette patsers) maar een tomaat voor de vrouwen. Geweien voor het decor en voor de rollen van Wim Willaert en Leon Voorberg. Grote vraag: waarom wordt bijna alles aan 1 kant van het toneel gespeeld?

Als je het verhaal van UBU zou lezen of horen zou je er met recht geen snars van begrijpen. Gelukkig maakt Rieks swarte er een geweldig schouwspel van. Met slechts een aantal acteurs weet hij een cast van rond de dertig neer te zetten. Met slechts een paar lakens en kussens worden de meest geweldige kostuums gemaakt, en voor een epische slagveldscene waarin honderden soldaten, kanonnen en paarden vechten heeft hij slecht een emmer water, een kwast en een paar sponzen nodig. Het eerste deel is leuker dan het tweede, dat wel, maar aan het einde van de avond ga je met een voldaan gevoel naar huis. Geweldig spel van Tjitske Reidinga.

Op het toneel: een danseres die als een aap beweegt, een danser die zich in een kleed gewikkeld staande houdt, een vormgeefster die kleedjes neerlegt, een muziekant die hardloopt en percussie speelt en een dramaturg die de computer met het programma Keystroke bedient. Alles (incl. het computerprogramma) improviseert en reageert op elkaar. Ze hebben het leuk daar in hun Shamanistische jungle, maken sprongetjes, gillen oergeluiden en sjouwen rond met olifantenkeutels. Ze hadden iemand in moeten huren die hen in hun vrije buitenspelen kritisch aansprak. Want ze vergeten de basiswet: met het feit dat zij lekker in trance rondhoppen, brengen ze nog niet die ervaring over op het publiek. Het komt op geen enkele manier aan. Is dit naief in het kwadraat?

Een voorstelling in Paradiso is toch iets anders dan in de Westergasfabriek of in Ruigoord. Stille passages, soundscapes, subtiele opbouw, prachtige decor en projecties, alles vervliegt in drank en geklets. Hoogtepunten als de ‘landing out of space’ en de ‘changing identities’ zijn voorbij voordat je het beseft. Kan die DJ-funcubine of zoiets niet door Henk Bakker vervangen worden en alles dikker worden aangezet? Meer dance. Wel fantastisch concept, veel durf maar de wedstrijd is verloren in de ruimte. Sterkte met het vervolg Magazine Molier.

Ik kan me goed voorstellen dat er mensen zijn die vinden dat er in Nederland te weinig van dit soort theater gemaakt wordt: acteurs die echt kunnen acteren in een drama dat dicht bij de mensen ligt. Zeg maar. Voor een avond is het inderdaad heel prettig. Best ontroerend ook. Speciaal gewei voor Shireen Stroker die een kwijt flesje oogdruppels meer drama geeft dan het hele Theaterfestival bij elkaar.

Nog even sleutelen en dan belooft dit een geweldige première te worden. Victor Löw overtuigend als hij dronken is, Ariane Schlüter briljant. Jammer alleen dat het stuk zelf me niet echt kan boeien, maar dat ligt verder niet aan de uitvoering ervan.

Ik zat met enige tegenzin in de zaal. Ik heb een nogal groot vooroordeel tegen Het Toneel Speelt, weet je, maar deze keer viel het alleszins mee. Het is een sterke tekst (tip: niet teveel vergelijken met Albee, het lijktmeer op Lars Norén), en dat helpt. Er zijn wat kleine dingetjes, de personages worden soms iets te schematisch neergezet, en bij vlagen wordt er zo virtuoos geacteerd dat je naar de acteur zit te kijken in plaats van het personage. De overgangen tussen de scènes zijn wel erg Kunst. Maar dat is allemaal gezeik. Het is gewoon een goede voorstelling.