Wat een geweldig sterk stuk heeft Woudstra geschreven! Prachtige dramatiek van levens die totaal in de vernieling zijn gedraaid. Vervolgens wordt er op alle fronten sterk gespeeld. Alleen Victor Löw is hierop een uitzondering: bij vlagen erg goed, vooral als hij nix zegt, maar soms ongeloofwaardig. Door hem geen 4e gewei. Ariane Schlüter verdient aparte vermelding, ze is briljant als Rudolf Steiner-moeder. Gewoon erg goed.

Op zich is er weinig nieuws aan, Rieks speelt opnieuw met karton en lakens, zoals we al vaker bij zijn voorstellingen konden zien. Het resultaat is dan ook weinig schokkend, maar nog steeds zeer charmant, en het weet de kinderen goed mee te krijgen. Els Pelgrom’s verhaal is een eenvoudig maar doeltreffend sprookje. Extra aandacht voor de onhandige engel Raphael, die een eigen gewei verdient.

Het gaat over het maken van een pornofilm. Dit is op zich al wel genoeg introductie. Er wordt gespeeld alsof men er geen zin in heeft. Als je zo’n ‘jonge’ voorstelling wil maken, probeer er dan wel een beetje vaart in te houden. Wel lof voor het gebruik van video.

Eigenlijk vindt ik verhaaltjes en enorme lappen tekst saai in het theater. Maar in Zorg wordt zo enorm leuk gespeeld. Vooral Harm van Geel is indrukwekkend en humoristisch als bibliothecaris. Soms leek het alsof ik naar spelende kinderen aan het kijken was.

Catch 22 voor een ongewenste briefbesteller, ontmoet middeleeuwse praktijken in achterstandswijken. Als hij alles verliest, in een nachtmerrie vol opgezette wolven, witte dames, necrofielen, grafschenners en bedrijfartsen, schreeuwt hij om zijn moeder. Alle sterren staan slecht. Helden moeten sterven, liefst door eigen hand. Maar ieder claimt de fame en loopt weg met gouden gidsen. Duwt hem een diepe, zwarte slaap binnen, Hades’ poel, doet het licht uit.

Grutjes. In de studiozaal van de Brakke Grond werd zowaar een juweeltje gespeeld. Fantastische schrijnende voorstelling over niet los kunnen laten. Goed spel van alle acteurs. Zo goed, dat ik me niet heb durven ergeren aan het accent van de hoofdrolspeler. Erg goed.

Albee heeft wel zijn best gedaan. Werkelijk geen middel heeft hij ongemoeid gelaten om zijn eigen stuk gunstig te laten afsteken naast dat van zijn voormalige leerling. Ik schat dat hij zo’n drie dagen heeft gewerkt aan ‘Old Friends’, de rest van de tijd aan ‘Zoo Story’. Daardoor acteren de spelers werkelijk belabberd voor de pauze, vooral Victor Löw is een aanfluiting; slechter dan de eerste de beste amateurspeler. Leslie de Gruyter kan er net mee door. Natuurlijk is het na de pauze een stuk beter, maar nog lang niet het niveau wat je van deze topspelers verwacht. Het is vooral heel erg keurig en wat is er saaier dan dat. Maar dan. De kostuums die ze dragen voor de pauze: lelijk, overdone en met een slechte pasvorm. Na de pauze wederom keurig en kloppend, ook qua maat. Toneelbeeld: voor de pauze saai en symmetrisch, na de pauze dynamischer en daardoor spannender. Zelfs het bankje van ‘Zoo Story’ is mooier dan het bankje in ‘Old Friends’. Je gaat uiteraard met te grote verwachtingen naar deze double bill. Als je bedenkt wat Albee is: 1. Over de zeventig; 2. Al jaren over zijn hoogtepunt heen; 3. Amerikaan; 4. En de schrijver van een van de twee stukken; dan is het toch niet zo verbazend dat hij net en fantasieloos toneel aflevert. Vooruit, 1 gewei omdat hij toch maar die hele trip van Texas naar Amsterdam heeft gemaakt.

Over de eerste eenakter, ‘Old Friends’, zullen we het maar niet hebben. Zo slecht geschreven dat acteurs De Gruyter en Löw (en regiseur Albee zelf waarschijnlijk) er echt niets mee konden. Na de pauze ‘Zoo Story’: mooi geschreven maar geregiseerd als een hoorspel. Daarvoor zit ik niet in het theater. Oké; wel een gewei voor de prestaties van De Gruyter en Löw.

Een modern museumstuk, dat is deze voorstelling door de entourage en het magische zweem dat de regie ‘van de meester zelf’ met zich meebrengt. Mooi gespeeld en helder in elkaar gezet. Een echte classic. En ‘Old friends’ is dan weer de wannabe.

Amateurtheater in een try-out stadium. Mm, nou daar merk ik alles van, maar daar gaat het niet om. Dit is buurtwijktheater met een missie. Het was de bedoeling dat de Nes ook wat passend publiek had geregeld, Marokkaanse schoolkinderen enzo, maar dat had volgens Robert “toch meer voeten in de aarde”. Het publiek kwam dus uit de Nes, keurig grachtengordel. Gelukkig hoor ik daar ook bij. Het is nogal opvoedkundig, maar dat is ook echt de bedoeling. De stereotypen vliegen je om de oren, er wordt vollop Marokkaans gesproken, maar gelukkig moeten dan veel mensen in de zaal hard lachen, dus dat zit wel goed. Natuurlijk moet dit soort theater ook in “de gewone zaal” terecht komen ooit een keer, maar dan anders. Een blik tomaten voor de Nes dat (nog) geen buurttheaterpubliek kent en een gewei voor de mooie liedjes en de diaprojector (altijd lastig).