Na een innig dankgebed tot God voor 2000 jaar twijfelachtige zegeningen, wordt Maria opnieuw door de engel bezocht. Een grappig idee, lucide uitgewerkt door schrijver/regisseur Rogier Schippers. Een klein uur duurt dit charmante, vertederende kleinood, een soort theatrale scapulier (kent u die uitdrukking?), met heel wat kleine stoutigheidjes uit de maagdelijk mooie Mariamond. Heel knap is dat de personages niks doen. Nou ja, niks, Maria kookt soep, neemt een voetenbadje, Josef staat bij de werkbank=omgevallen buitenwc, de engel komt bij zijn positieven. Geweien voor de kuise maagd Maria, echtgenote van Josef, je zou haar ter plekke willen aanbidden, voor de val van de engel (prachtige decorvondsten van Simon Haen) en natuurlijk voor de teksten van Schippers.

Mooie teksten, ingetogen en teder. de engel was geweldig, ondanks zijn stemprobleem. net alsof het zo hoorde: het paste nog steeds in het stuk!

Zeer verassende voorstelling! Hoe men met zo weinig zo veel kan neerzetten. Als de primitieve schuur in elkaar stort, de kruisen van de muur afvallen en het dak openscheurt om een engel met geheugenverlies welkom te heten, begint een kritisch, maar zeker ook grappig verhaal over de geboorte van Jezus en de gevoelens van Jozef en Maria bij deze hele gebeurtenis. Zeker geen “gezalfde” voorstelling, maar een thema dat in een nieuw en gedurfd jasje wordt gestoken.

Theater op z’n kleinst én indringendst. In de kleine studio is het publiek op bezoek bij Esther, die van haar toeschouwers kadootjes krijgt. Ze vertelt een verhaal, maar ook wat ze buiten ziet gebeuren. Ze doet een dansje en weet dan niets meer te zeggen. Esther schippert in deze voorstelling tussen wat ze al bedacht had en wat ze op het moment bedenkt. En dat levert enorm indrukwekkend theater op. Hier gebeurt het.

Wat doet Elsje de Wijn hier? Erg komische voorstelling, maar dat was niet de bedoeling. Nog nooit zo’n lelijke Damiët gezien, overigens.

Oja, Belgisch modern theater. Nounounou, voor mij niet totaal geslaagd, maar het is belachelijk hoe weinig mensen er in de zaal zitten, en dan nog de handjes op elkaar krijgen; heel dapper hoor. En De Trust betekent weer iets heel anders na zo’n Belgische Schwab.

Ik hou wel van Werner Schwab, maar alleen als het zo gespeeld wordt dat ik het kan volgen. Dat ging hier een beetje mis en dan wordt het erg saai, ondanks enkele mooie plaatjes. OK, een geweitje, omdat er in de eerste Toneelhuis-voorstelling na de affaire ‘Liefhebber’ zo ongegeneerd wordt gerukt.

Zeven acteurs etaleren zeven verschillende visie’s op het spelen van Oscar Wilde. En Marlies Heuer krijgt de prijs. Wankelend als een koorddanser op het slappe koord heeft zij de lachers op haar hand. De rest? Nice try, but no cigar.

Voor de kenners van het stuk schijnt het allemaal nogal onverteerbaar te zijn, ik vond vooral de vertaling een minnetje. Dic van Duin vind ik dan weer erg goed, maar verder was het allemaal wel heel middelmatig.

Als één van je lievelingsstukken gespeeld wordt, heb je een probleem. Eigenlijk moet je niet gaan kijken, het valt namelijk altijd tegen. Maar ja, het is juist ook weer zo leuk om te gaan. Ik ging dus. En het viel tegen. Ik vond het stom.