Blies DRD, zichzelf al gekscherend Dey ‘R’ Dead (zie Cultuurnota) noemend, haar laatste adem uit in een grote Rotterdamse Dansgrap?
Geenszins.
In “IndigoTransOrbital” wordt het publiek gevraagd een aantal millennia serieus vooruit te blikken. En inderdaad, nadat Captain Kirk wat op de verkeerde knoppen heeft gedrukt, waardoor het beam-me-up-mechanisme het laat afweten, kan men er wellicht een beetje inkomen dat een technologisch doorgeslagen mensenras zich heeft vermengd met de allesoverlevende insekten. Dr. Who? Dr. D.
In het rode spotlicht danste welzeker en wederom een kostbaar materiaal. Na afloop met de laatste centen (zie Cultuurnota) Chardonnay Brut.

Frans conversatie toneel heet dat dan. Behoorlijk saai, fantasieloos decor, voorspelbaar geacteerd; een weinig verrassende avond. Het stuk verdient een soort gewei, een frans gewei, een ‘ramure’. Voila les puree et un petit ramure.

Erg leuk. Gelachen, maar waar het nu over ging?? Te vaag.

Dit is nog eens totaaltheater. Muziek, tekst, decor het gaat allemaal en alleen maar over Elektra. En dan niet over Elektra als metafoor voor welke vrouw dan ook, maar gewoon over Elektra. Wat een mooie opera. Strauss en Hofmannsthal hebben het wel begrepen. De Nederlandse Opera trouwens ook. Extra geweien voor Eva-Maria Bundschuh, die Elektra zingt en voor het decor: een besmeurde wenteltrap waar Appia trots op zou zijn.

David Vos zingt en vertelt over eilanden. Maar eigenlijk over zichzelf. Dit is een zeer persoonlijke voorstelling over een loner, die niet met en niet zonder zijn medemens kan. Hij gunt je een kijkje in zijn hart, maar kom niet op zijn eiland. Kijken, maar niet aankomen. Een mooie voorstelling, zeker voor een intieme zaal als klein Bellevue.

Prachtig hoe de beperktheid van een eiland en de grootsheid van het eilandverlangen in een intieme sfeer worden weergegeven; de zanger en zijn pianiste brengen een fraaie balans van woesternij, golven en romantiek. Mooi intiem!

Intrigerend. Benauwend. Met Eichmann in een kleine ruimte. Met maar 11 medetoeschouwers. Het proces op video. En het dilemma. Hoe schuldig is Eichmann aan het alles wat gebeurd is. De mens Eichmann. De rillingen over je rug.

Allochtoon theater zoals ik dat graag zie: vol oprechte verbazing over Nederland en vooral niet gehinderd door politieke correctheid.

Mooie monoloog, fijne acteur en eindelijk allochtoon theater waar ook ik me in kan herkennen. Maar dat decor is volkomen overbodig en dat lichtontwerp moet echt weggegooid!

Prachtige halfnaakte, zwetende mannen. Yes! Meer van dat.