Hmm, heel gedeprimeerd werd ik hiervan. Arme Jan Joris en consorten. Beckett werd ineens een soort afscheidslied! Ik ben dan toch meer voor wat luchtigheid; een hysterische drie-in-een-pan klucht ofzo…

Een half geweitje voor de originele stoelen, maar helaas zaten ze voor geen meter. Het andere halve geweitje is voor het experiment. Voor de rest was het erg apart, met een paar mooie vondsten, maar over het algemeen was het niet veel soeps.

Dit is kunst. Goede kunst. Vooral in de eerste helft en de laatste 10 minuten vervaagt de grens tussen theater, beeldende kunst en een concert. En als die grens is vervaagd, komen beelden en geluiden vanzelf je hoofd in en maak je er je eigen interpretatie van. Dit gebeurde jammergenoeg niet de hele tijd, maar levert een fascinerend experiment op. Gebeurde dit maar vaker.

Een sterk staaltje vertelkunst waarbij net afgestudeerde actrice Shanti Devi Uppal in haar eentje 3 generaties van een Indiase familie gestalte geeft en je in sneltreinvaart door een Indiase sprookjeswereld leidt.

Dit is nu zo’n voorstelling die je uit morele overwegingen prachtig moet vinden. En toch wringt er iets. Eigenlijk klopt alles, de zeer uitvergrote speelstijl, het viezige toneelbeeld, de acteurs. Waarom ben ik dan toch niet gelukkig. Jawel, de ontknoping is een beetje mager en komt wel heel plotseling, maar dat is het niet alleen. Nee, het is de titel. Het woord Belgrado is zo beladen en die verwachtingen lost de voorstelling niet in. Noem het eenvoudigweg ‘Familiegeschiedenis’, dan denk ik er zelf het hele voormalig Joegoslavie wel bij.

Deze voorstelling is het best te vergelijken met een noise-band: hard, meedeogenloos, maar na een nummertje of vijf raak je gewend aan de muur van geluid. En gewenning is niet goed. Je wordt murw gebeukt door de verschrikkingen die je hoort en ziet. Maar het snelle, rauwe, groteske (en zéér goede) spel blijft echter boeien tot het slot en is genoeg reden om naar deze voorstelling te gaan.

Guus Vleugel heeft een wel erg flauw verhaaltje gebrouwen. Ingeborg Elsevier redt met haar geweldige spel de avond.

Mooie Claus-weergave van Shakespeare’s ‘Richard III’. Wederom overtuigend spel van Herman van de Wijdeven als doortrapte maar sympathieke schurk. Pracht-dubbelrollen van Marcel Roelfsema: benieuwd hoe lang zijn stem het blijft houden. Meeslepend, spannend, overtuigend!

een hortende voorstelling. Claus’ bewerking is prachtig (“het is lente en ik ben niet content”!), Richard III speelt sterk, de vele rolwisselingen van zijn sidekick zijn erg leuk, en de knechten zijn overtuigendeLiverpool-hooligans. Maar met name de dames van het ensemble doen de aldus opgebouwde spanning dan weer wegvallen. Mooie eindmuziek overigens!

Grandioze voorstelling met een zeer sterke Herman vande Wijdeven… Richard III, een schurk waar je als kijker voor valt. De meest gruwelijke teksten over moeder(s) en dat op moederdag in een prachtig Globetheater in Zundert, Shakespearement.Ook een groot gewei voor regisseuse Dominique Hoste en Marcel Roelofsema