Deze voorstelling is het best te vergelijken met een noise-band: hard, meedeogenloos, maar na een nummertje of vijf raak je gewend aan de muur van geluid. En gewenning is niet goed. Je wordt murw gebeukt door de verschrikkingen die je hoort en ziet. Maar het snelle, rauwe, groteske (en zéér goede) spel blijft echter boeien tot het slot en is genoeg reden om naar deze voorstelling te gaan.

Dit is nu zo’n voorstelling die je uit morele overwegingen prachtig moet vinden. En toch wringt er iets. Eigenlijk klopt alles, de zeer uitvergrote speelstijl, het viezige toneelbeeld, de acteurs. Waarom ben ik dan toch niet gelukkig. Jawel, de ontknoping is een beetje mager en komt wel heel plotseling, maar dat is het niet alleen. Nee, het is de titel. Het woord Belgrado is zo beladen en die verwachtingen lost de voorstelling niet in. Noem het eenvoudigweg ‘Familiegeschiedenis’, dan denk ik er zelf het hele voormalig Joegoslavie wel bij.