Hoe het onmogelijke toch gebeurde…
Een voorstelling die het eerste halfuur gedoemd leek een avond vreselijk, tenenkrommend theater voort te produceren, transformeerde ineens (mede dankzij de Butler) in een superleuke, orginele, ontroerende ‘Macbeth’. Dank u wel.

Wat heerlijk dat De Appel nu ook z’n eigen jonge honden heeft. De voorstelling gaat ook fijn over de generatiekloof, maar helaas staat regisseur Aus Greidamus aan de verkeerde kant. Mirjam Stolwijk krijgt een gewei omdat ze cool is (en niet alleen als Lady Macbeth) en voor iedereen nog een extra gewei omdat het zo leuk drinken was na afloop. Maar als jullie volgende keer weer voorbarig gaan zeuren om minirecensies krijgen jullie straf!

De jonge cast doet het errug goed. Mooi spel, alleen een beetje merkwaardige tekst. Aus en Johan D. zijn na de voorstelling verwoed kletsend gesignaleerd, maar hebben zij het net zo leuk gehad als wij Moosers met de acteurs? Vast niet.

Tergend traag wikkelt deze voorstelling zich af. De acteurs doen hun best, maar weten me geen moment het verhaal in te trekken, het blijft oppervlakte en daarmee niet interessant genoeg. Vormgeving was wel mooi, met als hoogtepuntje het publiek van het gelijktijdig spelende ‘Bloedwollefduivel’, dat figureeerde als Bos van Birnham (daarvoor klein gewei). Ben benieuwd of Rijnders er meer van bakt.

Prachtig gespeeld door de hele spelersgroep. In een zuigend tempo voltrekt het drama zich. Eindelijk weer eens een voorstelling waar je als kijker de scènes ziet ontstaan. Een tomaat voor een deel van het publiek dat probeerde elke stilte weg te hoesten.

Geweldige voorstelling, die eigenlijk geen musical is, zoals het zegt te zijn. het is een dansvoorstelling, en wat voor een! In een paar weken tijd hebben Simone Kleinsma, Pia Douwes en Stanley Burleson fantasitische bewegingen in hun hoofd gestampt. Hier komt af en toe nog een geweldig lied tussendoor, overwegend klassiekers als big spender en bye bye blackbird. Het gemis van een verhaal wordt ruimschoots goedgemaakt door de ene na de andere meesterlijke scene. Geweldige voorstelling, met voor mij als hoogtepunt een werkelijk schitterende versie van mr. bojangles, waabij tijdens de zang van Stanley, de oude mr. bojangles in een sop in het midden van het toneel, heel krakkemikkig danst, terwijl zijn jongere versie in spiegelbeeld alles met een geweldige souplesse uitvoert. TOPvoorstelling

Van de 18 rollen zijn er nog maar zes over, waardoor de rijke verhaallijn behoorlijk saai en oppervlakkig wordt. De bewerking is verwarrend, de oom zegt teksten van de rentmeester enzv. waardoor de karakters nou niet echt helder worden.Ivanov is een saaie ongeloofwaardige huilebalk. De vormgeving en het licht zijn van een vermoeiende eenvoud. Deze voorstelling krijgt maar drie tomaten omdat de acteur die Lebedjew speelt nog wat van zijn rol maakt en soms voor de broodnodige humor zorgt.

De IT’s flyer pretendeert een hoop elitaire onzin: pluriforme waarheid, de bijbel, Kieslowsky, bla blie bla. God zij dank vind ik hier niets van terug in de voorstelling. Integendeel, ik zie vijf dokters en een assistente die er op de afdeling cardeologie Carver-achtig een potje van maken. Heel gezellig, bij vlagen hilarisch. Niet iedereen komt even goed uit de verf, het duurt allemaal wat te lang, maar nieuwschierigheid is gewekt. Ik kijk uit naar wat zij ons als theatergroep Skagen in de toekomst zullen brengen.

Sublieme dans van twee ogenschijnlijke tegenpolen, de een gestaald door Fabre, de ander begonnen bij Merce Cunningham. Resultaat: verwilderde danschaos, waarbinnen alles tot in het detail is vastgelegd. Zelfs de glinsterende ogen van Renée - wat kan die sexy zijn - en de plotselinge speed-it-up uitvallen van Dennis - voel ik daar gecontroleerde hysterie of wordt ik genept? Dit is pas sensueel dansen. Met zijn twee maken ze al wat hollands hip en dans is overbodig. Dit is pas nieuw en ongekend, niet langer van dat benauwde gedoe van ingewikkelde combinaties aan elkaar rijgen! Bij navraag - ja de sterren waren in het café nog aanspreekbaar - blijken ze allerlei achtjes om hun organen te draaien: milt, nieren, lever, niets wordt overgeslagen. Resultaat: mysterieus bewegende torso’s, menselijk en met diepgang. Vijf geweien voor deze oosters-tao-in-downtown-new-york-esthetiek. Ook de muziek is om mee naar huis te nemen. David Linton sampelt en deejayt deep purple - deep seventies - naadloos aan drum ‘n bass en liederen uit de beste romantische traditie. En dat allemaal of we naar starwars zitten te kijken. Een t-blikje, voor de tekst, een interview met een hermafrodiet op band, in Cage-traditie verbrokkeld en verknipt. Ik begrijp dat dat vroeger werkte.

Een gewei voor het eerste stukje. De roep om een potige Nederlandse vrouw op het toneel geeft een leuke draai aan het multi-culti gebeuren. In de andere drie monologen die volgen wordt het traditionele multi-culti dan weer helemaal gedaan. Nog een gewei voor de ontroering en een tomaat voor de cliché’s.