Interessant om dit stuk eens niet als man/vrouw probleem te zien, maar als migrantenprobleem. Projecties doen het voor mij nooit, maar jaren ‘30 porno voor hedendaagse pubers geeft een gezellig sfeertje. Niet briljant, maar waar het aan ligt, ik weet het niet. Acteurs zijn, als altijd, goed.

‘A Chorus Line’ voor dure mensen en dus is opera het onderwerp, in plaats van musical. Dat werkt net zo en dat is zeker de verdienste van Sigrid Koetse. Die heeft heel goed gekeken naar alle plaatjes van Callas en de kenner pikt de videofragmenten er zo uit. Helaas heb ik de indruk dat met de derde reprise van dit stuk de slop er in beetje in zit en is La Divina niet meer zo scherp. En Callas zelf blijft natuurlijk beter.

Ik ben vooral een beetje verliefd op de folder en op de tekst. Die zijn dan ook allebei door dezelfde persoon, Annet Schaap, gemaakt. De tekst is heel spannend en gaat over een groot onderwerp: de dood van Mamma. Ik denk dat ik de acteurs soms een beetje vond schmieren; mmm, was dat het? ‘k Weet niet, misschien was dat dan weer omdat er welgeteld zeven kinderen in de zaal waren.

Ja, het leven is niet makkelijk als je een spektakeltheatergroep bent. Maar ja, je doet wat je kunt: je wappert met wat vlaggen; je steekt een rookbommetje af; je parodieert een moordaanslagje; je huurt wat brandslangen - de voorstelling gaat namelijk over water… Dat dit alles minder spektakel oplevert dan een concert van Dire Straits is dan weer een beetje jammer.

‘Waterworld’ zonder Kevin Costner. Heel erg sneu. Nee, gewoon heel erg.

Voor deze reprise-tournee is de voorstelling aangevuld met de epiloog ‘Jezus’, maar ik las dat pas achteraf, ik vond het een mooie ronde voorstelling. Tijdens de voorstelling vloog de hele kinderbijbel aan me voorbij, maar nu zag ik alles vauit het perspectief van een gewoon gezin, waar de Vinex-wijken mee vol zitten. De slotmonoloog is prachtig, mooie stichtelijke woorden om de Kerst mee in te gaan. En dan ook nog The Beatles draaien, daar word ik helemaal sjuppig van.

Geen beter tijdstip om deze update van het aloude Bijbelverhaal voorgeschoteld te krijgen: kerstavond…! In haar beproefde stijl scheef Daphne de Bruin een spitse drievoudige monoloog over Jezus’ geboorte en (vooral) verwekking: Maria als onschuldige maagd die valt als een baksteen voor deimposante Verschijning van God, God-zelf die het eens wat rustiger aan wil doen en daarom een erfopvolger zoekt/maakt en Jozef, het lulletje-rozewater die niet durft op te treden tegen dit overspel-voor-het-huwelijk.
De epiloog met 3 Jezussen is eveneens kostelijk, vooral dankzij Paul van Soest die met zijn vierkante, bonkige gestalte een prachtig-zalvende Jezus vertolkt.Kortom: niks dan lof!

Al 2000 jaar proberen pelgrims Zijn geboorteplaats te bezoeken. Thans gooit men er met stenen, schiet men met scherp en scheld men er elkaar de huid vol.Wat kunnen we doen? Wat moeten we doen? De Paus heeft bewaking nodig voor zijn Tannenbaum aus Karintien. In wat voor wereld leven we?

Zeer amusante - cabareteske - voorstelling gespeeld door echte entertainers. Het hele Macbeth verhaal wordt via kleine acts verteld door 3 acteurs. Slapstick met zeer sterke acteerprestaties. Gezien op Shakespearement in een regenachtig Zundert.

Eerst wilde het niet zo lukken met mij en de voorstelling, maar gaandeweg moest ik me gewonnen geven. Dit was dus echt grappig. Maar ook heel slim en dramaturgisch lekker. Extra gewei voor de zwevende banaan, het eren van Leslie Nielsen en voor Herman Helle.