Weer! Ze doen het gewoon weer. Weer zo’n saai stuk over de verloedering van de mens. Weliswaar een leuk decor (ik wil ook zo’n bed; lijkt me kicken) maar het stuk zelf wil maar niet op gang komen - hoe hard de spelers ook hun best doen. Veel speelt zich af achter op het toneel en jongens: dat is best ver weg!
Als de acteurs na de voorstelling ook nog zelf de vloer opvegen is het net alsof er niets is gebeurd. En zo voelt het ook.

Er klopt iets niet aan deze voorstelling. De verhouding tussen de tekst en de regie wringt een beetje, volgens mij omdat Peter de Graef zijn acteurs te weinig ruimte laat. Het feit dat deze acteurs een andere regisseur gewend zijn zal daar wel voor iets tussen zitten. De hele voorstelling zit op de grens tussen hilarisch en schrijnend, waardoor je vaak niet weet of je nu moet lachen of niet. Jammer alleen dat dat op den duur ongemakkelijk kijken wordt. Toch twee geweien, alleen al voor het adembenemende einde.

Voor een half lege zaal spelen is misschien niet zo inspirerend maar om dan ook nog eens achterop het toneel in een groot kaal Trust theater te gaan staan maakt het geheel wel erg deprimerend. Het publiek is welwillend en grinnikt hier en daar ter aanmoediging van de acteurs. De enscenering is wat VER gezocht. Dit had een prettige intieme kleine zaal produktie kunnen zijn (zat die misschien ook vol). Laat dat vegen na afloop maar achterwege, dat was wel echt een domper. Heb je de voorstelling bijgewoond wordt je na afloop naar buiten ‘gebonjourd’. Peter de Graef zal er wel iets anders mee bedoelt hebben, maar wat? Geen gewei voor het eten vooraf want daar ben ik niet bijgeweest.

Oh, wat mooi! Het was een lange zit (4 uur en een kwartier), maar dat was het helemaal waard. Het toneelbeeld was schitterend, de muziek af en toe bloedstollend mooi en dit alles gold ook voor de zang. Een tractatie zo op een mooi lente-zondagmiddag!

Vier Bijlmerbewoners. Vier verhalen. Drie Surinaamse en een Amsterdams. Tussen Paramaribo en Ajax zit verdomde weinig verschil. Toch een opmerking: het publiek was te wit (gelukkig was dat de volgende avond minder en de voorstelling naar verluidt een stuk leuker!)

Het nieuwste dans-meets-tekst experiment van Anne Teresa De Keersmaeker, en,hoewel het niet zo delicaat in balans is als ‘Quartett’, bevalt dit me 100keer beter dan ‘I Said I’. De dansfragmenten zijn vaak prachtig (wanneer maaktRosas weer eens een “pure” dansvoorstelling?), de muziek is spectaculair, ende modernedanspersiflages van de STAN-acteurs (vooral Damiaan de Schrijveris geweldig) zijn bijzonder komisch. Maar ik kan geen structuur in het geheel ontdekken, de teksten zijn topzwaar en intellectualistisch. Het geheel lijkt vooral samengebracht om directeurs van prestigieuzetheaterfestivals te imponeren.

Radio Blanchard is ter ziele. Uit de lucht. Nog wat allerlaatste ademtochtjes, stuiptrekkingen van weleer, dan valt het doek definitief voor Roy en Pia. Herinneringen. In hun universum werd je gezogen, en aldaar werd de kern van je kind-zijn gekielhaald, je onschuld geworgd. Roy verwende U als spook en kwelgeestje. Pia kwam maar niet los van haar Sixth Sense. Zij duwden en trokken totaan het punt waarop het echt niet meer gaat, waarna het niet anders meer kan. En waarachter de moeheid is verschenen, de moed in de schoenen zinkt, een lethargisch bestaan… zwemmende bejaarden en Furby-love. Of zijn ze er al niet meer. U kunt nu nog even afscheid nemen.
Koffie en cake na.

Mug-voorstelling met een Carver-sausje? Misschien, maar dan wel het beste van Mug, en beter dan Carver.

Dit is voor het eerst dat ik me niet erger aan “lower-class- doen” op het toneel. Dit was voor het eerst dat ik me niet ergerde aan therapie op het toneel. Dit was volkomen eerlijk en met veel respect en liefde voor het menselijk onvermogen. Dit was mijn eerste voorstelling van De Mug.

Vreemd om te zien na de vrolijkheid van ‘In Concert’, maar (nog) beter. Met tranen in de ogen en pijn in het hart moest ik na afloop deze mij zo dierbare mensen verlaten.