Best heel aardig! en zeker niet zo slecht als sommige kwade tongen beweren. dj als op radio 100, lekker. [& weer eens wat anders dan die verplichte ohzo vernieuwende techno, ‘kijk-dat-is-nou-jongen-mensen-muziek’-muziek] mooie stukken text & weetjes - inderdaad veel weetjes. text om nog eens na te lezen (of spreekt dat er weer niet voor dat ik hier best zonder acteurs kan). toegegeven: soms was het moeilijk kiezen wie te volgen - en als je gekozen had was het weer moeilijk te volgen. maar al met al toch wel een moose voor de text en misschien een tomaat voor het teveel aan text.

Als voorstelling om middelbare scholieren naar mee te nemen is het erg geschikt, ik vond het wat weinig gewicht hebben. Hier en daar goed acteerwerk (Guus Dam als Ezel!) en Puck kwam erg goed uit de verf, maar het was nog niet echt een eenheid. En dan wordt het einde vervolgens totaal verpest door eenveeeel te lang ‘toneelstukje’ waar iedereen verschrikkelijk aan het schmieren is, en niet eens z’n lach kan inhouden. De eerste 3/4 was best OK, dat slot was ronduit slecht.

Eindelijk weer eens een voorstelling die blijft hangen! Subliem hoe de actrices met minimale houding, mimiek of tekst een cliché weten neer te zetten, soms anekdotisch, zeer zeker niet banaal en altijd raak! Een lust voor het oog en het brein.

Hoe mooi iets simpels kan zijn. Prachtig spel van alle acteurs, ingetogen maar rechtstreeks naar het hart. Ik werd vooral geraakt door het taalgebruik, hoe de karakters probeerden met simpele zinnen de zin van het leven te begrijpen. Prachtig decor. De projectie van de regieaanwijzingen op de achterwand gaf een extra dimensie aan het stuk. Kortom, een stuk voor de onderbuik.

Gezellig onderonsje. Def P acteert prettig, maar Freek Musbach steelt de show. Z’n patat sla ik liever over, maar z’n indianen-blues gaat er bij mij in als koek.

Geen groot theater maar héél gezellig. Gewei voor Christine van Stralen die zich heftig laat gaan, zodat Def P. enorm cool kroegwijsheden kan verkondigen. Ook een gewei voor het zeer gemengde publiek, damestasjes en petjes fifty-fifty.

Een vrouwelijke engel, die van de wereld kaas gegeten heeft, en een alwetende rapper zijn gestrand in de woestijn met alleen een snacbar tot hun beschikking. Een gewei voor het uitgangspunt. Als Acteur komt Def P. niet uit de verf. Zijn Aap-noot-mies levenswijsheden maken het er niet vlotter op. Rappen doet-ie dan wel weer heel erg cool. Christine van Stralen danst er belangrijk bij. Het hoogtepunt zeg maar.

De tekst was niet op tijd af, dus was dit niet een echte try-out, maar een reading. Het gratis drankje maakte al het een en ander goed, maar vooral de enorm knappe tekst doet uitzien naar de uiteindelijke voorstelling. Het schijnt een soort vervolg te zijn op ‘De Jantjes’, maar dat blijkt vooral uit genadeloze manier waarop de Joop-produktie wordt afgezeken. O ja, de tekst van Sylvia Kristel is absoluut briljant.

De Nederlandse première in Bellevue werd vanwege regisseur Pierre Byland voorafgegaan door een Zwitserse in Verscio: “elegant, touching, surprising” werd toen in de pers gezegd van deze “minimalistic clowning in a sophisticated setting”. En wat blijkt? Het is gewoon waar! Waar toegewijd vakmanschap al niet toe leidt! Tot een hilarische voorstelling van vijf kwartier waar iedereen beter van wordt. En die je even de lust beneemt om het over belangrijke ontwikkelingen in het theater te hebben. Niet moeilijk doen, heerlijke avond! Eric, Eric, Carla, Theodora en Noam, bedankt!

Wel mooi gespeeld, maar het is niet zo duidelijk waar het nou om gaat. Maar ik hou wel heel veel van ze.