Hoewel ik het toejuich dat er rollen voor oudere vrouwen zijn en dat vrouwen open over seks kunnen praten, vond ik dit dus helemaal niks. Wat een stomme soms poëtisch aandoende tekst, brr. En dan ook nog over god enzo gaan. En dan een meid van de straat zijn en dus een accent hebben maar wel drie door elkaar heen met een R. Wel een geweitje omdat ik weet hoe moeilijk echt gras in het theater is; daar is de Arena een eitje bij.

Liefdevolle voorstelling over dodelijk ziek zijn, gebaseerd op het sterfbed van de vader van Loes Luca. Het voor iedereen herkenbare zielige gedrag van de ziekte levert vanzelfsprekend de nodige slapstick op (wie had ook anders verwacht bij het duo Luca/vdWoude) maar ook schrijnende momenten. Loes Luca speelt bijzonder ingetogen, wat goed werkt in deze opzet. De balans tussen de slapstick en de tederheid blijft voor mij overeind, erg mooi.

Blij om eindelijk Ionesco weer eens op de planken te zien, gebeurt veel te weinig. Maar deze uitvoering maakt het niet echt: de tekst wordt veel te nadrukkelijk gespeeld, en de absurditeit wordt platgeslagen door het als een grap te brengen (geheel tegenstrijdig met Ionesco’s eigen omschrijving van absurd theater, die in het programmaboekje is afgedrukt). jammer jammer.

Beetje niksig. Gewei voor Renée Fokker.

Te veel gedoe; niet te volgen. De entourage eromheen is dan wel weer helemaal geweldig. Jammer dat de dansers zo weinig doen met Lara op het scherm. Drie blikken voor de voorstelling; twee geweien voor alles eromheen.

Dit is nou echt zo’n Parade-voorstelling waarmee het festival zichzelf om zeep helpt: een verzameling vondstjes met een geinig decor, maar het gaat nergens over, de stukjes hebben geen onderling verband. Sommige beelden zijn wel aardig, en Stef van Eijnden kan erg goed intens droevig kijken, maar doet dat vervolgens veel te vaak. Nee, dank je, dit hoeft van mij niet.

Drie geweien voor een aantal goeie rollen (waarvan die van de pater familias het beste), interessante scenes en een tussen de scenes door gemonteerd, angstaanjagend spreekkoor van om revolutie roepend volk. Een blikje tomatenpuree voor een paar wel erg karikaturale rollen, en voor het stuk dat gewoon niet goed werkt. Ondanks het eerder genoemde, wel degelijk enge, volksgeschreeuw, wil het idee van een in het nauw gedreven, op z’n laatste benen wankelende aristocratie maar geen werkelijkheid worden.

Nu snap ik waarom Theu het geld van Art & Pro probeert weg te kapen: voor een nieuw dolby surround system in zijn kerk! Zodat de scenewisselingen daadwerkelijk oorverdovend worden. Verder is Maxim Gorki toch echt iets anders dan Tsjechov en het lijkt er sterk op dat Maxim meer humor bezat dan de hele Trust bij elkaar. Een gewei voor de vormgevers; wat een ijver.

Nee, nee, nee! ik wil geen kaartjes in bussen doen, ik wil geen flyers met vorm zonder inhoud, ik wil geen ‘mooi’ toneel, geen herriemakende decorwisselingen-die-onduidelijk-zijn, geen klokken op toneel (waarom gaat de Millenniumklok op de Eiffeltoren een paar uur te vroeg uit en gaat deze maar door) als je ‘m toch niet kan zien, geen Russen meer op de vloer en geen publiek dat tijdens de voorstelling even weggaat om te plassen. Ik wil gewoon Anneke zien spelen zoals vroeger bij de Presidentes. Zo. Oja, en een gewei voor de nazit en die fijne nieuwe barman.

Dit leek me nou een uitgelezen gelegenheid een tukje te doen, maar ik kon de slaap niet vatten. Best erg hoor, zo’n ensemble. Het moest toch kluchtig zijn. Maak er dan echte John Lanting van, maar 1000 op- en afgangen in een grijs decor, moeilijk moeilijk. Ik kan echt geen gewei verzinnen.